Η όλη ιστορία παραπέμπει σε ντέζα βου. Κι αυτό γιατί το βασικό σενάριο που εξετάζεται σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου ως λύση σωτηρίας για τις ελληνικές τράπεζες είναι μια πρόταση του πρώην προέδρου της Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, από το μακρινό 2013. Τι προβλέπει, όπως είναι σε θέση να θυμούνται όσοι είχαν παρακολουθήσει και τότε από κοντά την κρίση στο χρηματοπιστωτικό μέτωπο της χώρας;
Τη σύσταση και λειτουργίας μιας bad bank, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται. Το θέμα είναι από πού θα χρηματοδοτηθεί αυτός ο νέος οργανισμός, που θα κληθεί στην ουσία να σηκώσει το βάρος της διαχείρισης των «κόκκινων δανείων» των τεσσάρων συστημικών τραπεζών της χώρας. Στην πραγματικότητα, πολλές εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν: Από το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» που έχει δημιουργηθεί με τη συγκατάθεση και υπό την αυστηρή επίβλεψη των θεσμών. Μόνο που κάτι τέτοιο για να γίνει θέλει «100 εγκρίσεις», όπως μας έλεγε χαρακτηριστικά στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών που αναγκαστικά παρακολουθεί το θέμα, εκ της θέσεως του και το γνωρίζει σε βάθος.
Βεβαίως, με τη λύση της «κακής τράπεζας» δεν συμφωνούν όλοι. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολέμιος της bad bank; Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών (επί κυβέρνησης Σαμαρά, δηλαδή), όταν είχε διατυπωθεί για πρώτη φορά η πρόταση, την είχε απορρίψει κατηγορηματικά και ασυζητητί.
Βεβαίως, από την άλλη πλευρά, επειδή ακριβώς την απορρίπτει ο κ. Στουρνάρας, η κυβέρνηση μπορεί και να την υιοθετήσει. Ως γνωστόν, οι σχέσεις του διοικητή της κεντρικής τράπεζας με το πρωθυπουργικό γραφείο είναι ανύπαρκτες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός φέρεται να «ονειρεύεται» για διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τον κ. Δραγασάκη. Μόνο που για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να παραιτηθεί ο κ. Στουρνάρας. Κι αυτός δεν έχει κανέναν τέτοιο σκοπό. Ισα – ίσα, που αισθάνεται και πολύ ενισχυμένος τώρα τελευταία στην Φρανκφούρτη...