Μια ισχυρή Τράπεζα ανάπτυξης και ένα νέο νόμισμα, είναι οι αρχικοί στόχοι Ρωσίας και Κίνας, για μια Μεγάλη Ευρασία, η οποία θα περιλαμβάνει και ισχυρούς παίκτες, όπως Ινδία, Ιράν και άλλες χώρες. Η Κίνα είναι ίσως η ισχυρότερη οικονομικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο αρχηγός. Ούτε άλλη χώρα είναι. Η ισχύς τέτοιου εγχειρήματος θα προέλθει από την αλληλοσυμπλήρωση των οικονομικών και στρατιωτικών μεγεθών των χωρών αυτών.
Στο συνέδριο του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων που διεξήχθη στα τέλη Μαΐου στη Μόσχα και το οποίο ήταν αφιερωμένο στις ρωσο-κινεζικές σχέσεις, πολλά ελέχθησαν για την εμφάνιση ενός νέου τύπου συνεργασίας με το Πεκίνο. Για το θέμα αυτό, η Rosiysskaya Gazeta απηύθυνε ερωτήματα στον κοσμήτορα της έδρας παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής της Ανώτατης Οικονομικής Σχολής της Μόσχας, πολιτικό επιστήμονα κ. Σεργκέι Καραγκάνοφ.
Ο κ. Καραγκάνοφ θεωρεί ότι το καινούργιο είναι η συμφωνία Κίνας και Ρωσίας για την ενσωμάτωση και τον συντονισμό δυο μεγάλων προγραμμάτων. Πρόκειται για την Κινεζική οικονομική ζώνη του “Δρόμου του μεταξιού” και την Ευρασιατική οικονομική ένωση, της οποίας ηγείται η Ρωσία.
Προηγουμένως, οι περισσότεροι παρατηρητές υπέθεταν ότι αυτοί οι δυο στόχοι θα ήταν ανταγωνιστικοί μεταξύ τους. Τώρα, τα πάντα εξελίσσονται ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο. Είναι πολύ πιθανό ότι στο κέντρο της Ευρασίας θα σχηματιστεί ένα νέο πεδίο οικονομικής ανάπτυξης, το οποίο θα προσφέρει όφελος σε όλους και θα καταστεί πιθανόν το κέντρο μιας νέας κοινότητας, της Μεγάλης Ευρασίας.
Στο ερώτημα, κατά πόσο κινδυνεύει η Ρωσία από την οικονομική ισχύ της Κίνας, η απάντηση ήταν, ότι ναι, η Ρωσία υπολείπεται της Κίνας στην οικονομία, αλλά εξακολουθεί να είναι το ίδιο μεγάλοι παράγοντες στην παγκόσμια σκηνή. Προκειμένου να διατηρηθεί και στο μέλλον η ισοτιμία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας υπάρχουν δυο επιλογές, οι οποίες θα πρέπει ν’ αναπτυχθούν παράλληλα. Η πρώτη και σημαντικότερη είναι ότι η Ρωσία θα πρέπει ν’ αλλάξει δραστικά οικονομική πολιτική επιτυγχάνοντας ανάπτυξη -ειδικά στους τομείς εκείνους όπου είναι ανταγωνιστική- και να την κατευθύνει προς την Ανατολή.
Η δεύτερη κατεύθυνση είναι ότι στο ευρασιατικό πρόγραμμα θα πρέπει να παρίστανται και άλλοι ισχυροί παίκτες, όπως η Ινδία, το Ιράν και άλλες χώρες της περιοχής. Η Κίνα φυσικά είναι ισχυρή δύναμη, ίσως η σημαντικότερη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο αρχηγός.
Εννοείται βεβαίως, ότι οι δύο χώρες θα εργαστούν για την εμφάνιση παράλληλων Τραπεζών ανάπτυξης, παράλληλων αποθεματικών νομισμάτων, παράλληλων συστημάτων πληρωμών, όπως επίσης και για την ανάπτυξη της ενεργειακής συνεργασίας τους. Οι προμήθειες από την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικώς ευάλωτες και αυτό είναι κάτι που οι Κινέζοι το γνωρίζουν πολύ καλά.
Όλες αυτές οι προμήθειες πραγματοποιούνται μέσω θαλάσσης και στη θάλασσα σήμερα, αλλά και στο προσεχές μέλλον, θα κυριαρχούν οι ΗΠΑ. Γι’ αυτό υφίσταται η θεωρητική πιθανότητα διακοπής αυτών των προμηθειών. Οι ηπειρωτικές προμήθειες ενεργειακών πόρων δεν εμπεριέχουν τέτοιες απειλές. Ειδικώς βέβαια για τη Ρωσία, που διατηρεί και ευρωπαϊκή ταυτότητα, το να αποκοπεί από την Ευρώπη θα ήταν ασύμφορο και οικονομικώς και πολιτικώς.
Πρέπει να σημειώσω, ότι η Κίνα διαθέτει τεράστιο πλεόνασμα κεφαλαίων, αλλά αυτή η τεράστια εξοικονόμηση πόρων καθίσταται ευάλωτη. Δεν αποκλείεται αργά ή γρήγορα οι ΗΠΑ να προχωρήσουν σε υποτίμηση του δολαρίου προκειμένου -μεταξύ άλλων- να μειώσουν και το δικό τους χρέος. Αυτές οι τάσεις είναι ήδη ορατές. Ίσως γι’ αυτό οι Κινέζοι προσπαθούν, αντί χρημάτων, να αποκτήσουν περιουσιακά στοιχεία, αγοράζοντας σε όλο τον κόσμο σπίτια, επιχειρήσεις. Είναι μια αρκετά λογική φιλοσοφία που πρέπει να εφαρμόζεται για το ίδιον συμφέρον.
Αυτά συμβαίνουν στην γειτονιά μας. Περισσεύει άραγε χρόνος στους πολιτικούς μας να κλέψουν λίγο από την εξυπηρέτηση του κομματικού-προσωπικού συμφέροντός τους, και να δουν λίγο μακρύτερα, ώστε η Ελλάδα να μη τρέχει συνεχώς πίσω από τα γεγονότα;