Skip to main content

Τα κόκκινα δάνεια, ο αθέμιτος ανταγωνισμός και το κορόιδο του αιώνα

Ποια είναι θα είναι η επιβράβευση των συνεπών επιχειρηματιών, αν τα «κόκκινα» γίνουν και πάλι «πράσινα», με μια μεγάλη δόση κουρέματος του χρέους;

Υπάρχει ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού; Αυτό είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που τίθενται σχεδόν αυτομάτως, όταν έρχεται προς συζήτηση το θέμα της αναδιάρθρωσης των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων από τις τράπεζες. Και το θέτουν εκείνες οι εταιρίες, που είναι ομοειδείς με τις «προβληματικές», αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και μέσα στην κρίση, έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να παραμείνουν ενήμερες, τακτοποιώντας τις υποχρεώσεις τους. Ποια είναι η δική τους επιβράβευση, αν τα «κόκκινα» γίνουν και πάλι «πράσινα», με μια μεγάλη δόση «κουρέματος» του χρέους;

Το ερώτημα αυτό παίρνει ακόμα πιο ακραία έκφανση, αν η σύγκριση δεν γίνει ανεξαιρέτως με όλα τα προβληματικά «μαγαζιά», αλλά με εκείνα των οποίων οι βασικοί μέτοχοι ήταν εκ πεποιθήσεως μπαταχτσήδες. Δηλαδή, δεν πλήρωναν μισθούς, ενώ μπορούσαν, δεν κατέβαλαν εισφορές, ενώ είχαν τη δυνατότητα ή δεν πλήρωναν τις δόσεις των δανείων τους γιατί απλώς είχαν μάθει να παίρνουν παρατάσεις ή δάνεια «πάνω» στα δάνεια και περίμεναν την ώρα που οι οφειλές τους θα τους χαρισθούν.

Όσοι σπεύσουν να πουν «ε καλά, και πόσες είναι αυτές οι περιπτώσεις», απλώς θα βιαστούν. Υπάρχουν ολόκληροι κλάδοι, όπου οι επιχειρήσεις που τους απαρτίζουν έμαθαν να ζουν έτσι μια ολόκληρη ζωή. Κι αυτό μπορούν να το εποιβεβαιώσουν οι πιστώτριες τράπεζες τους. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα «επιχειρηματία», που ενώ τον κάλεσαν για να τον ενημερώσουν ότι «αν δεν πληρώσεις το δάνειο, θα σου πάρουμε την εταιρεία», αυτός απάντησε «δώστε μου τώρα λίγη ρευστότητα και βλέπουμε!!!!». Γιατί, απλά, έτσι είχε μάθει όλα αυτά τα χρόνια. 'Η τον είχαν μάθει. Ποιοι; Οι ίδιες οι τράπεζες, που πολλές φορές ήταν υπέρ το δέον ελαστικές (κυρίως  με τους μεγάλους οφειλέτες τους ...), αλλά και οι πολιτικοί, που κυριολεκτικά δεν το είχαν σε τίποτα να σηκώσουν το τηλέφωνο, για να μιλήσουν με τον αρμόδιο τραπεζίτη, για να του ζητήσουν ως ρουσφέτι τη διευκόλυνση του «χ» επιχειρηματία.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Μόνο που κι ο ενήμερος επιχειρηματίας, πλέον, έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται με ενδεχόμενο «κούρεμα», γιατί απλά αισθάνεται ως το κορόδιο του αιώνα...