Ελάχιστο έως καθόλου προσβάσιμη χαρακτηρίζεται από τους πολίτες της η Θεσσαλονίκη, καθώς οι υποδομές της δεν είναι καθόλου φιλόξενες για τους πεζούς και ακόμα περισσότερο για τα Άτομα με Αναπηρία, όπως προκύπτει από την έρευνα της Voria.gr.
Η μετακίνηση στους κεντρικούς δρόμους της πόλης για ένα άτομο που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο ή μια μαμά που σπρώχνει το καροτσάκι του μωρού της αποδεικνύεται ένας Γολγοθάς. Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα είναι για τα άτομα με προβλήματα όρασης, σύμφωνα με όσα αναφέρουν στη Voria.gr, εκπρόσωποι των αρμόδιων φορέων.
Τα άτομα με αναπηρικό καροτσάκι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην προσπάθειά τους να κινηθούν στα πεζοδρόμια, καθώς είτε δεν υπάρχουν ράμπες είτε οι υπάρχουσες δεν είναι διαμορφωμένες σωστά, είναι απότομες, στενές ή έχουν υποστεί ζημιές. Συχνό είναι και το φαινόμενο να υπάρχει ράμπα μόνο στη μία μεριά της διάβασης και όχι στην άλλη, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος που κινείται με αναπηρικό καροτσάκι, να αναγκάζεται να κινηθεί πάνω στο δρόμο.
Σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο Τεχνικών Έργων, Περιβάλλοντος και Καθαριότητας, Θανάση Παππά, στον δήμο Θεσσαλονίκης έχουν γίνει ορισμένα βελτιωτικά έργα, όπως είναι η διαμόρφωση πεζοδρομίων με ράμπες, για παράδειγμα στην οδό 25ης Μαρτίου. «Γίνεται προσπάθεια να βελτιωθούν οι υποδομές. Προδιαγραφές υπάρχουν και όλο το τεχνικό πρόγραμμα για την προσβασιμότητα έχει ενταχθεί στα αρχιτεκτονικά σχέδια του δήμου», λέει ο ίδιος στη Voria.gr. Ωστόσο, ο δρόμος για μια προσβάσιμη Θεσσαλονίκη φαίνεται πως είναι ακόμη μακρύς.
Ο πρόεδρος της Ένωσης για τα Δικαιώματα των Πεζών, Αντώνης Καράγιωργας, δήλωσε στη Voria.gr πως «κανείς, ούτε ο δήμος, δεν σέβεται το νομοθετημένο ελάχιστο πλάτος πεζοδρομίου που είναι το 1,5 μέτρο». Όπως λέει, υπάρχουν πολλά προβλήματα στα πεζοδρόμια, όπως είναι τα τραπεζοκαθίσματα, ο χώρος που καταλαμβάνουν τα περίπτερα, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και άλλα. «Στην Ένωση δεχόμαστε συνεχώς καταγγελίες, δεν νομίζω ότι είναι κανείς ευχαριστημένος με αυτήν την κατάσταση», τονίζει ο κ. Καράγιωργας.
Σύμφωνα με τον κ. Καράγιωργα, οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν προέρχονται από την πολιτεία και το δήμο, με τις ελπίδες να εναποτίθενται στα τρία e: engineering (υποδομές), enforce (αστυνόμευση), education (παιδεία). «Όταν ικανοποιηθούν οι τρεις αυτές προϋποθέσεις, η πόλη ίσως γίνει περισσότερο προσβάσιμη σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες», σημείωσε.
Την ίδια στιγμή, όπως αναφέρει στη Voria.gr ο Φώτης Μπίμπασης, μέλος του Δ.Σ. του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης επιφυλάσσουν πολλές παγίδες για τους τυφλούς. Σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία, ο οδηγός τυφλών πρέπει να μην έχει κανένα εμπόδιο σε απόσταση 30 εκατοστών δεξιά και αριστερά του και φυσικά να μην διακόπτεται από εμπόδια. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που συμβαίνει στα πεζοδρόμια της Θεσσαλονίκης.
«Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν σταθερά εμπόδια στους οδηγούς τυφλών, θα υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ή εμπορεύματα που μπορεί να τα ξεφορτώνουν εκείνη την ώρα», λέει στη Voria.gr ο Φώτης Μπίμπασης. Επιπλέον, ο κ. Μπίμπασης επισημαίνει ότι δεν υπάρχουν προειδοποιητικά πλακάκια στην Νέα Παραλία, ώστε να μπορεί ένας τυφλός να περπατήσει με ασφάλεια κοντά στη θάλασσα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συντριβάνια στο Νέο Δημαρχείο, καθώς και στην πλατεία Χρηματιστηρίου.
Σοβαρό εμπόδιο για τα άτομα με προβλήματα όρασης, είναι, κατά τον κ. Μπίμπαση, τα χαμηλά κολωνάκια που έχουν τοποθετηθεί στην πλατεία Χρηματιστηρίου. «Το μπαστούνι δεν τα πιάνει, περνάει από πάνω τους με αποτέλεσμα να χτυπάμε τα γόνατά μας. Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές στο δήμο αλλά δεν κάνει κάτι γι' αυτό», λέει ο ίδιος.
Από την πλευρά του ο κ. Παππάς υποστηρίζει ότι αυτά τα κολωνάκια είναι λύση ανάγκης, για να αποτραπεί το παράνομο παρκάρισμα. «Πρέπει με κάποιο τρόπο να αποτρέψουμε τον κόσμο από το να παρκάρει όπου βρει. Τι να κάνουμε, δε γίνεται αλλιώς», λέει.
«Ο καλύτερος έλεγχος για ένα έργο ανάπλασης που αφορά την προσβασιμότητα γίνεται όταν οι ίδιοι οι χρήστες αξιολογούν το έργο», σχολιάζει ο κ. Μπίμπασης. Τονίζει, ωστόσο, ότι πρέπει να υπάρξει κάποια βιωματική εκπαίδευση για τους αρμόδιους που αναλαμβάνουν αυτά τα έργα. Ίσως με τον τρόπο αυτό καταλάβουν πόσο δύσκολη είναι η μετακίνηση στην πόλη για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα και πόσο απαραίτητη.