The winner is Germany! Όχι δεν πρόκειται για την αναγγελία του νικητή της Eurovision, αλλά για το αποτέλεσμα της μάχης που δόθηκε κατά τη Σύνοδο Κορυφής την περασμένη Τετάρτη στις Βρυξέλλες.
Της Κωνσταντίνας Δημητρούλη
The winner is Germany! Όχι δεν πρόκειται για την αναγγελία του νικητή της Eurovision, αλλά για το αποτέλεσμα της μάχης που δόθηκε κατά τη Σύνοδο Κορυφής την περασμένη Τετάρτη στις Βρυξέλλες. Τα όσα συμφωνήθηκαν από τους ηγέτες των 17 χωρών μελών της ΕΕ ούτε λίγο ούτε πολύ ακολουθούν τις επιταγές της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ.
Ειδικότερα, οι ηγέτες της ΕΕ έκαναν το χατίρι στην κ. Μέρκελ, καθώς η Νέα Οικονομική Στρατηγική για το 2020 έχει δύο βασικούς άξονες: την ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και τη βελτίωση του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών. Όσο και αν ορισμένοι από τους Ευρωπαίους πολιτικούς αξιωματούχους εναντιωνόντουσαν κυρίως στην αυστηρότερη επιτήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, η γερμανική πολιτική ηγεσία κατόρθωσε να πάρει περισσότερους πόντους σε αυτό το αίτημά της.
Στο μόνο που η Γερμανία ίσως έβαλε λίγο νερό στο κρασί της ήταν στη διατύπωση της συγκεκριμένης πρόβλεψης, καθώς δέχτηκε να συμφωνήσει σε μία επιβολή «πιθανών» και όχι υποχρεωτικών κυρώσεων για τις χώρες που παραβιάζουν συστηματικά το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Επιπλέον, ένα ακόμα σημείο που δημιουργεί σκέψεις και είναι πιθανόν να αποτελεί προϊόν σκληρών διαπραγματεύσεων είναι η πρόβλεψη για κίνητρα για τις χώρες που συμμορφώνονται έγκαιρα. Τέλος, ένα ακόμα σημείο που δίνει περιθώρια ελιγμών είναι αυτό που αφορά τις συγκεκριμένες αποφάσεις, οι οποίες θα λαμβάνονται με βάση την ειδική κατάσταση κάθε κράτους μέλους της ευρωζώνης και με βάση τις υποχρεώσεις τους στο πλαίσιο της Συνθήκης της ΕΕ.
Επιπλέον, εμμέσως πλην σαφώς η Γερμανία κατακεραυνώνει τα κακά παιδιά της ευρωζώνης, καθώς ζητά να διασφαλίζεται η ποιότητα των στατιστικών στοιχείων, τα οποία θεωρούνται καθοριστικής σημασίας για μια ισχυρή και αξιόπιστη δημοσιονομική πολιτική με την επισήμανση ότι οι στατιστικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι απολύτως ανεξάρτητες στην παροχή στατιστικών στοιχείων. Με αυτή τη διατύπωση ουσιαστικά αναγνωρίζει ότι ούτε οι στατιστικές υπηρεσίες έκαναν σωστά τη δουλειά τους αλλά ούτε και οι ελέγχοντες από τις Βρυξέλλες. Κοινώς η κα. Μέρκελ ζήτησε και πέτυχε να τελειώσουν τα ψέματα.
Όσον αφορά στην οικονομική διακυβέρνηση, ένα «αγκάθι» στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, νικητής βγήκε και πάλι το Βερολίνο. Σαφώς και υπάρχει πρόβλεψη υποβολής των προγραμμάτων σταθερότητας και σύγκλισης από τα κράτη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάθε άνοιξη αρχής γενομένης από το 2011, στο πλαίσιο του «ευρωπαϊκού εξαμήνου» λαμβάνοντας υπόψη τις εθνικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ωστόσο αυτό απέχει κατά πολύ από αυτό που ζητούσαν οι Γάλλοι να θεσμοθετηθεί μία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Το ένα ουσιαστικό αφορά έναν πιο ενισχυμένο έλεγχο, το άλλο ένα κέντρο διαχείρισης και χάραξης κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.
Παρά τις αντίθετες φωνές οικονομολόγων ότι τα μέτρα λιτότητας δεν είναι αναγκαία από όλα τα κράτη μέλη, καθώς ενδέχεται να παγώσουν την ευρωπαϊκή αγορά και το κοινωνικό κράτος της Ευρώπης, η Γερμανία και σε αυτό το σημείο επέμεινε και πέτυχε να ενταχθεί τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής η πρόβλεψη «όλες οι χώρες θα πρέπει να είναι έτοιμες να λάβουν πρόσθετα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, αν κριθεί απαραίτητο».
Τέλος, ως προς την επιβολή φόρου στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, η Γερμανία από την αρχή της κρίσης τάχθηκε υπέρ της λογικής «ο υπεύθυνος για την κρίση πληρώνει». Αυτό επεδίωξε και από ότι φαίνεται αυτό κατόρθωσε να περάσει. Η ίδια λογική αυτός που πληρώνει έχει και τον τελευταίο λόγο δικαιολογεί την ηγετική στάση της Γερμανίας.
Ωστόσο, αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι όλα αυτά αφορούν μία συμφωνία επί της αρχής. Επί της ουσίας δεν συμφωνήθηκε κάτι χειροπιαστό που θα διευκολύνει και θα προωθήσει τους παραπάνω στόχους. Επομένως όλα βρίσκονται σε εκκρεμότητα τη στιγμή που οι διεθνείς αγορές έχουν στοχοποιήσει την Ευρώπη, η οποία για μία ακόμα φορά πηγαινοφέρνει φακέλους από το ένα θεσμικό όργανο στο άλλο.
The winner is Germany! Όχι δεν πρόκειται για την αναγγελία του νικητή της Eurovision, αλλά για το αποτέλεσμα της μάχης που δόθηκε κατά τη Σύνοδο Κορυφής την περασμένη Τετάρτη στις Βρυξέλλες. Τα όσα συμφωνήθηκαν από τους ηγέτες των 17 χωρών μελών της ΕΕ ούτε λίγο ούτε πολύ ακολουθούν τις επιταγές της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ.
Ειδικότερα, οι ηγέτες της ΕΕ έκαναν το χατίρι στην κ. Μέρκελ, καθώς η Νέα Οικονομική Στρατηγική για το 2020 έχει δύο βασικούς άξονες: την ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και τη βελτίωση του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών. Όσο και αν ορισμένοι από τους Ευρωπαίους πολιτικούς αξιωματούχους εναντιωνόντουσαν κυρίως στην αυστηρότερη επιτήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, η γερμανική πολιτική ηγεσία κατόρθωσε να πάρει περισσότερους πόντους σε αυτό το αίτημά της.
Στο μόνο που η Γερμανία ίσως έβαλε λίγο νερό στο κρασί της ήταν στη διατύπωση της συγκεκριμένης πρόβλεψης, καθώς δέχτηκε να συμφωνήσει σε μία επιβολή «πιθανών» και όχι υποχρεωτικών κυρώσεων για τις χώρες που παραβιάζουν συστηματικά το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Επιπλέον, ένα ακόμα σημείο που δημιουργεί σκέψεις και είναι πιθανόν να αποτελεί προϊόν σκληρών διαπραγματεύσεων είναι η πρόβλεψη για κίνητρα για τις χώρες που συμμορφώνονται έγκαιρα. Τέλος, ένα ακόμα σημείο που δίνει περιθώρια ελιγμών είναι αυτό που αφορά τις συγκεκριμένες αποφάσεις, οι οποίες θα λαμβάνονται με βάση την ειδική κατάσταση κάθε κράτους μέλους της ευρωζώνης και με βάση τις υποχρεώσεις τους στο πλαίσιο της Συνθήκης της ΕΕ.
Επιπλέον, εμμέσως πλην σαφώς η Γερμανία κατακεραυνώνει τα κακά παιδιά της ευρωζώνης, καθώς ζητά να διασφαλίζεται η ποιότητα των στατιστικών στοιχείων, τα οποία θεωρούνται καθοριστικής σημασίας για μια ισχυρή και αξιόπιστη δημοσιονομική πολιτική με την επισήμανση ότι οι στατιστικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι απολύτως ανεξάρτητες στην παροχή στατιστικών στοιχείων. Με αυτή τη διατύπωση ουσιαστικά αναγνωρίζει ότι ούτε οι στατιστικές υπηρεσίες έκαναν σωστά τη δουλειά τους αλλά ούτε και οι ελέγχοντες από τις Βρυξέλλες. Κοινώς η κα. Μέρκελ ζήτησε και πέτυχε να τελειώσουν τα ψέματα.
Όσον αφορά στην οικονομική διακυβέρνηση, ένα «αγκάθι» στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, νικητής βγήκε και πάλι το Βερολίνο. Σαφώς και υπάρχει πρόβλεψη υποβολής των προγραμμάτων σταθερότητας και σύγκλισης από τα κράτη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάθε άνοιξη αρχής γενομένης από το 2011, στο πλαίσιο του «ευρωπαϊκού εξαμήνου» λαμβάνοντας υπόψη τις εθνικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ωστόσο αυτό απέχει κατά πολύ από αυτό που ζητούσαν οι Γάλλοι να θεσμοθετηθεί μία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Το ένα ουσιαστικό αφορά έναν πιο ενισχυμένο έλεγχο, το άλλο ένα κέντρο διαχείρισης και χάραξης κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.
Παρά τις αντίθετες φωνές οικονομολόγων ότι τα μέτρα λιτότητας δεν είναι αναγκαία από όλα τα κράτη μέλη, καθώς ενδέχεται να παγώσουν την ευρωπαϊκή αγορά και το κοινωνικό κράτος της Ευρώπης, η Γερμανία και σε αυτό το σημείο επέμεινε και πέτυχε να ενταχθεί τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής η πρόβλεψη «όλες οι χώρες θα πρέπει να είναι έτοιμες να λάβουν πρόσθετα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, αν κριθεί απαραίτητο».
Τέλος, ως προς την επιβολή φόρου στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, η Γερμανία από την αρχή της κρίσης τάχθηκε υπέρ της λογικής «ο υπεύθυνος για την κρίση πληρώνει». Αυτό επεδίωξε και από ότι φαίνεται αυτό κατόρθωσε να περάσει. Η ίδια λογική αυτός που πληρώνει έχει και τον τελευταίο λόγο δικαιολογεί την ηγετική στάση της Γερμανίας.
Ωστόσο, αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι όλα αυτά αφορούν μία συμφωνία επί της αρχής. Επί της ουσίας δεν συμφωνήθηκε κάτι χειροπιαστό που θα διευκολύνει και θα προωθήσει τους παραπάνω στόχους. Επομένως όλα βρίσκονται σε εκκρεμότητα τη στιγμή που οι διεθνείς αγορές έχουν στοχοποιήσει την Ευρώπη, η οποία για μία ακόμα φορά πηγαινοφέρνει φακέλους από το ένα θεσμικό όργανο στο άλλο.