Καλημέρα σας!
Αυτές τις ημέρες οι πτήσεις από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη είναι γεμάτες. Όποιος δεν έχει εγκαίρως προβλέψει την άνοδο του λόγω ΔΕΘ θα δυσκολευτεί. Θα βρεθεί να πετάει σε κάποια δύσκολη ώρα και να ταλαιπωρείται. Εξαιτίας αυτής της κινητικότητας στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» συμβαίνουν πολλά, διάφορα και… αξιοσημείωτα. Με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα χθες γύρω στις 2.30 το μεσημέρι, όταν στον χώρο των αφίξεων –εκεί που περιμένουν για λίγα λεπτά αυτοκίνητα για να παραλάβουν κάποιον ταξιδιώτη- συνέβη το εξής. Ένας από τους εργαζομένους της εταιρείας που διαχειρίζεται τον αερολιμένα, της Fraport Greece, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με την ευθύνη να απομακρύνει ευγενικά τα αυτοκίνητα που επιμένουν να σταθμεύουν πάνω στο οδόστρωμα και όχι στα ειδικά πάρκινγκ, πλησίασε κάποιον που είχε σταθμεύσει ένα αυτοκίνητο μαύρου χρώματος σε ένα σημείο πολύ κοντά στην έξοδο των επιβατών. Προφανώς λόγω εμπειρίας το στέλεχος της Fraport ρώτησε τον οδηγό «είσαι από υπουργείο;». Εκείνος κατένευσε κι ενώ δεν είχε ερωτηθεί για λεπτομέρειες αποκάλυψε την… αποστολή του. «Ήρθα να παραλάβω τη γραμματέα κι έναν συνεργάτη του κ. Τάδε (το όνομα ανήκει σε προβεβλημένο Ειδικό Γραμματέα υπουργείου) για να τους πάω στο ξενοδοχείο. Αμέσως μετά θα επιστρέψω για να παραλάβω τον ίδιο τον κ. Τάδε (τον ιδιαιτέρως προβεβλημένο τα τελευταία χρόνια Ειδικό Γραμματέα), ο οποίος έρχεται με επόμενη πτήση». Ο φίλος που άκουσε τη στιχομυθία –η μαρτυρία του «με διευθύνσεις και ονόματα» δεν επιδέχεται οποιασδήποτε αμφισβήτηση ακριβώς επειδή ήταν τυχαία- αναρωτιόταν μετά εάν μπορεί να θεωρηθεί μίζερος που σκέφτηκε ότι δεν είναι δυνατόν η γραμματέας του Ειδικού Γραμματέα ενός υπουργείου να απολαμβάνει τέτοιου είδους σέρβις στη Θεσσαλονίκη. Όχι κάπου μακριά και επικίνδυνα, σε άλλη χώρα, αλλά στη Θεσσαλονίκη της Έκθεσης. Και αν μπορεί να χαρακτηριστεί κομπλεξικός επειδή πιστεύει ότι για αυτού του τύπου και της διαβάθμισης τις μετακινήσεις μέσα στην Ελλάδα υπάρχουν τα ταξί. Διότι προφανώς οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι αναπληρωτές υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι Γενικοί Γραμματείς των υπουργείων και οι Ειδικοί Γραμματείς των υπουργείων μετακινούνται με κρατικά αυτοκίνητα. Ακόμη και στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, ασφαλώς όλοι αυτοί μπαινοβγαίνουν και από τις εισόδους VIP των αεροδρομίων της χώρας. Αλλά αν τα προνόμια, που δικαιολογούνται από την πολυπραγμοσύνη των ανθρώπων που έχουν τις συγκεκριμένες ιδιότητες και ευθύνες, μεταβιβαστούν πιο κάτω, πολύ εύκολα σε κάποια φάση η περίμετρος θα συμπεριλάβει όλους τους Έλληνες που έχουν σχέση με τον δημόσιο τομέα. Πρακτικά όλη τη χώρα. Μια χώρα κρατικοδίαιτη έτσι κι αλλιώς, ακόμη και στις πιο σκληρές εκφάνσεις του ιδιωτικού της τομέα, που επί της ουσίας λειτουργεί ως φερετζές ενός κλειστού συστήματος το οποίο δουλεύει με δημόσιο χρήμα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να δικαιωθεί και ο παππούς Αριστοφάνης, που όταν χιλιάδες χρόνια πριν έγραφε τη «Λυσιστράτη» έβαλε στην τελευταία σκηνή τον χορό να πανηγυρίζει για την ειρήνη μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών που πέτυχαν οι γυναίκες μέσω της… ερωτικής αποχής, καλώντας τους πολίτες στη γιορτή με τη φράση «Ελάτε στο συμπόσιο / πληρώνει το δημόσιο».
Οι αντιλήψεις για την Ελλάδα και…
Οι πολιτικοί μας έχουν περίεργη αντίληψη για την Ελλάδα. Για το τι είναι η χώρα, αλλά και για το πώς τη φαντάζονται. Άλλος τη σκέφτεται ως «Δανία του Νότου». Άλλος επιμένει ότι το γεγονός ότι η Ελλάδα συμμετέχει σε όλες τις σημαντικές συμμαχίες της Δύσης αποδεικνύει ότι είναι ανεπτυγμένο κράτος. Κάποιος τρίτος θεωρεί ότι η πορεία της χώρας από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα και ιδιαίτερα στα μεταπολεμικά χρόνια είναι κάτι σαν… θαύμα κι ας μη ζητάμε πολλά – πολλά. Ας μην είμαστε… αχάριστοι. Κάποιοι… ψεκασμένοι θεωρούν την Ελλάδα κέντρο του κόσμου και ομφαλό της Γης, ενώ όλοι λίγο πολύ πιστεύουν ότι η χώρα είναι… γάτα και άρα επτάψυχη. Όλα αυτά έχουν ή θα μπορούσαν να έχουν «κάτι από αλήθεια», αλλά η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας. Αρκεί να σκεφτούμε τι συνέβη σε αυτά τα χώματα με τη χρεοκοπία της δεκαετίας του 2010. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι αυτή η μικρή χώρα στον νότο της Χερσονήσου του Αίμου, όπως λέγονται επισήμως και συγκαλυμμένα τα Βαλκάνια, απέχει πολύ από το να ενταχθεί στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης. Όχι λόγω οικονομικού μεγέθους μόνο ούτε λόγω υπερδιογκωμένου και αντιπαραγωγικού δημοσίου τομέα, ούτε καν λόγω συστήματος, το οποίο είναι ιδιάζον, υβριδικό, απολύτως στρεβλό και εξαιτίας όλων αυτών πιθανότατα μοναδικό στην Ευρώπη. Όλο το κακό ξεκινάει από τη νοοτροπία, καθώς ανάμεσα στον ορθολογισμό και στην απλότητα της Δύσης η χώρα, δηλαδή η κοινωνία και όσοι την εκφράζουν, σε πλείστες όσες περιπτώσεις επιλέγει τον ανατολίτικο τρόπο της σπατάλης, της υπερβολής και της αμετροέπειας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα των εκάστοτε κυβερνώντων ή διορισμένων διαχειριστών της εκτελεστικής εξουσίας λειτουργούν σαν να έχουν το κράτος μαγαζί ή μάλλον μαγαζάκι τους. Σαν μικρομεσαίοι μικροαστοί, οι οποίοι όμως κοιτάζοντας στον καθρέφτη πιστεύουν ότι το μέγεθός τους είναι ικανό για να τους αναδείξει σε συνομιλητές της ιστορίας.
… η αμετροέπεια της εξουσίας
Οι παραπάνω ατάκτως ερριμμένες σκέψεις και τα συνακόλουθα συναισθήματα έλκουν την καταγωγή τους από την αμετροέπεια του –χρεοκοπημένου για να μην ξεχνιόμαστε- ελληνικού κράτους, που αναδύεται στην επιφάνεια με κάθε ευκαιρία. Όπως –καλή ώρα- κάθε χρόνο στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου επιλέγει να δείξει το χειρότερο πρόσωπό του. Με τους αμέτρητους παρατρεχάμενους, τις δεκάδες κύριες και συνοδευτικές λιμουζίνες, που ακόμη κι όταν δεν είναι λιμουζίνες το παίζουν… λιμουζίνες. Με τα πανάκριβα smartphones και –κυρίως- το αποκρουστικό βλέμμα της δοτής εξουσίας, που ανεξαρτήτως κυβερνήσεως είναι ίδιο κι απαράλαχτο, όχι τόσο στους πρωτοκλασάτους όσο στους δεύτερους, τρίτους και τέταρτους της ιεραρχίας. Ένα βλέμμα αλαζονικό, ψυχρό και απολύτως κενό, αφού συνοδεύει το ύφος και το στιλ του δήθεν πολυάσχολου, ο οποίος είναι απλά ένα γραφειοκράτης.