Η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη στο πολιτικό σκηνικό κάνει εντύπωση -εάν έχει δυναμική μένει να το δούμε- διότι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, που (υποτίθεται ότι) είναι, πρώτον, αριστερό και, δεύτερον, ριζοσπαστικό κόμμα. Όσο μικρή ή μεγαλύτερη βαρύτητα ή απήχηση κι αν έχουν αυτές οι δύο λέξεις στις μέρες μας, δεν παύουν να έχουν η κάθε μία τους συγκεκριμένη έννοια, τουλάχιστον στο μυαλό της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών, μελών, ψηφοφόρων και φίλων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έννοιες με τις οποίες ο κ. Κασσελάκης έχει ενδεχομένως οριακή σχέση. Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι ο ίδιος λόγω παιδείας και εμπειριών δίνει σε αυτές τις λέξεις διαφορετική έννοια, κάτι το οποίο άλλωστε σαφώς υπονοεί στις δημόσιες τοποθετήσεις του. Από την άλλη, αυτή η… καφενειακή προσέγγιση των θεμάτων της καθημερινότητας και της πολιτικής ατζέντας τού στιλ «πείτε μας στην πλατφόρμα τη γνώμη σας για ό,τι σας απασχολεί κι εμείς θα τη λάβουμε υπόψιν» έχει συγκεκριμένα όρια, ενώ πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτή από ανθρώπους με πολιτική παιδεία. Διότι μπορεί το πρόβλημα στην Ελλάδα να εντοπίζεται εν πολλοίς σε πρακτικά ζητήματα, όπως -για παράδειγμα- η αναποτελεσματικότητα και η περιορισμένη παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα, αλλά το μόνο που δεν λείπει από τη χώρα είναι οι ιδέες που θα γίνουν νόμοι. Διότι για τα περισσότερα από τα ζητήματα της καθημερινότητας, που απασχολούν τους πολίτες και τροφοδοτούν τις ανισότητες, νόμοι υπάρχουν. Η εφαρμογή των νόμων είναι μάλλον περιορισμένη και αυτό διαχρονικά δεν αλλάζει. Σχεδόν τα πάντα «πνίγονται» στη γραφειοκρατία, την αδιαφορία και την ευθυνοφοβία. Είναι ζητήματα νοοτροπίας, που -δυστυχώς!- δεν θεραπεύονται με εξαγγελίες και διαγγέλματα. Χρειάζονται… μικρές νίκες, δηλαδή μικρά βήματα, και υπομονή που συνήθως δεν διαθέτουν οι… επαναστάτες, ειδικά εάν είναι αριστεροί και ριζοσπάστες, έστω αμερικανικής προελεύσεως. Όσο για τις προτεραιότητες του κ. Κασσελάκη για τα ζητήματα του στρατού και των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων τι να πει κανείς; Το απόλυτο μπέρδεμα. Οπότε στην περίπτωση ταιριάζει το «καλά ξεμπερδέματα». Για τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως βεβαίως.
Η πραγματική… μαύρη Αφρική
Τα συνεχή, απανωτά στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Αφρική, κι ενώ βρισκόμαστε ήδη βαθιά μέσα στον 21ο αιώνα, αναδεικνύουν -πέραν όλων των άλλων- τη σημασία της εκπαίδευσης στη δημοκρατία. Η πλήρης απουσία δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης σε πολλές αφρικανικές κοινωνίες -αυτή είναι η πραγματική… μαύρη Αφρική- έχουν ως αποτέλεσμα τη χρήση των όπλων για την επίλυση πολιτικών ζητημάτων, όπως η διακυβέρνηση μιας χώρας και η διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Δυστυχώς, όλοι οι μεγάλοι (ΗΠΑ, Ευρώπη, Κίνα) που σπεύδουν εδώ και δεκαετίες στη Μαύρη Ήπειρο ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και ως σύγχρονοι αποικιοκράτες αδιαφορούν για θέματα εκπαίδευσης και κοινωνικής ανάπτυξης. Οι συνθήκες σε πολλές χώρες της περιοχής είναι τρισάθλιες και γι’ αυτό πολλοί που παρακολουθούν από μακριά πώς ζουν οι άνθρωποι στον ανεπτυγμένο κόσμο, στην Ευρώπη και στην Αμερική, αποφασίζουν το μεγάλο και αβέβαιο ταξίδι. Η καθυστέρηση της Αφρικής και πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά -κυρίως- οι συνέπειες αυτής της υποβάθμισης είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας της Δύσης να εξάγει -δήθεν!- το μοντέλο του τρόπου ζωής της. Τα υπόλοιπα επί της τηλεοπτικής οθόνης, με τα σιρίτια, τα αυτόματα και τα τανκς στα θηριώδη προεδρικά μέγαρα που υπάρχουν σε κάποιες μαύρες πρωτεύουσες, αλλά και τα απελπισμένα βλέμματα στον Έβρο, το Αιγαίο και τη Λαμπεντούζα.
Μια δίκαιη, αλλά ανεφάρμοστη πρόταση
Για τις πορείες που θα κάνουν το βράδυ των εγκαινίων της 87ης ΔΕΘ ετοιμάζονται ήδη συνδικάτα, σωματεία κι εργαζόμενοι. Το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου το κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπως κάθε χρόνο, θα βρεθεί από νωρίς το μεσημέρι περικυκλωμένο εξαιτίας των εγκαινίων, της αφίξεως του πρωθυπουργού και των υπουργών αλλά και των συγκεντρώσεων-πορειών. Γύρω του θα αναπτυχθεί ένας τεράστιος κλοιός αστυνομικών και τροχονομικών μέτρων. Σύμφωνα με την εμπειρία τόσων χρόνων, που συμβαίνουν τα ίδια πράγματα, εκείνοι που ταλαιπωρούνται απίστευτα είναι οι εργαζόμενοι όλων των καταστημάτων του κέντρου, καθώς η αγορά είναι ανοικτή και τα Σάββατα τα στόρια των καταστημάτων κατεβαίνουν κατά τις 6 το απόγευμα. Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι, ιδίως εκείνοι που δεν διαθέτουν όχημα, ταλαιπωρούνται περπατώντας χιλιόμετρα ολόκληρα για να φτάσουν το σπίτι τους.
Η πρόταση λοιπόν είναι απλή και δίκαιη: Ας φροντίσει ο Εμπορικός Σύλλογος κατόπιν συνεννόησης με τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων και των εμπορικών κέντρων που είναι στο κέντρο να κλείσουν τα καταστήματα πριν το κλείσιμο των κεντρικών δρόμων, δηλαδή κατά τις 4 το μεσημέρι, προκειμένου οι εργαζόμενοι να γυρίσουν στα σπίτια τους με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, τα ταξί ή ακόμα και να συμμετάσχουν στις πορείες. Απλό και δίκαιο, αλλά -για να είμαστε ρεαλιστές- υπάρχουν δύο αστερίσκοι: Πρώτον, οι περισσότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κέντρου της Θεσσαλονίκης, αυτές που απασχολούν την συντριπτική πλειονότητα των εμποροϋπαλλήλων και πραγματοποιούν το 80% - 85% του τζίρου, είναι πολυκαταστήματα και ελληνικές και διεθνείς αλυσίδες. Καμία από αυτές τις επιχειρήσεις δεν εντάσσεται ούτε εκπροσωπείται από τον Εμπορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτό άλλωστε κατά καιρούς δεν δίνουν σημασία στις προτάσεις του ΕΣΘ για το ωράριο ή τις Κυριακές, αλλά εξαντλούν τα όρια της νομοθεσίας. Δεύτερον, για να αποφευχθούν φαινόμενα αθέμιτου ανταγωνισμού με τα περιφερειακά εμπορικά κέντρα και καταστήματα, που λειτουργούν στα ανατολικά και στα δυτικά του πολεοδομικού συγκροτήματος, μόνο η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας θα μπορούσε ενδεχομένως να πάρει μία πρωτοβουλία περιορισμού του ωραρίου στην ευρύτερη Θεσσαλονίκη εκείνη την ημέρα. Κάτι που αυτή τη στιγμή μοιάζει τουλάχιστον… χλωμό!
Φουλ της ανευθυνότητας και της… βρόμας
Η ανευθυνότητα ορισμένων ανάμεσά μας φαίνεται πως... προκαλεί δυσοσμία. Για του λόγου το αληθές, από το περασμένο Σάββατο ένα μικρό γαλάζιο αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο επί της Κασσάνδρου, στο κέντρο, μπροστά ακριβώς από τον κάδο απορριμμάτων (φωτ.). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι υπάλληλοι της καθαριότητας να μη μπορούν επί πολλά συνεχόμενα βράδια να μεταφέρουν από κάπου τον κάδο για να τον αδειάσουν και για αυτό παίρνουν μόνο ορισμένες σακούλες. Εν ολίγοις, ο κάδος ασφυκτιά και ένα ακόμα καλοκαιρινό βράδυ η... ευωδία των σκουπιδιών συνεχίζει να συντροφεύει τους κατοίκους. Παρακαλείται, λοιπόν, ο κάτοχος του αυτοκινήτου να το μετακινήσει, μπας και… ξεβρομίσουμε.
