Κατά τις συζητήσεις των κ.κ. Κοτζιά-Χριστοδουλίδη και Τσίπρα-Αναστασιάδη, επιβεβαιώθηκε η προθυμία της ελληνικής πλευράς να αποδεχθεί την πρόσκληση του Γ.Γ. του ΟΗΕ να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις.
Μόνον που οι δύο πλευρές, ΟΗΕ και ελληνική, έχουν διαφοροποιήσεις στα διαδικαστικά. Ο ΟΗΕ -οι Βρετανοί, δηλαδή- εμφανίζεται απαιτητικός επιδιώκοντας την εξεύρεση λύσης εντός του 2018, ή έστω αρχές του 2019. Δηλαδή, αυτό που δεν επετεύχθη στα 40 χρόνια, ο Γκουτέρες απαιτεί να συμβεί σε 40 ημέρες, ενώ γνωρίζει πως υπάρχουν κόκκινες γραμμές, και από τις δύο πλευρές. Εκτός και αν θεωρεί, πως οι δικές μας κόκκινες γραμμές μπορεί να γίνουν ροζ, όπως άλλωστε το συνηθίζουμε.
Από την δική μας πλευρά, ο κ. Ν. Κοτζιάς δήλωσε προ ημερών: «Το 2016 είχα τονίσει ότι είναι ανάγκη να υπάρξει κατάλληλη προετοιμασία για να διερευνήσουμε αν πράγματι μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία, γιατί δε θεωρώ παραγωγικό να πηγαίνουμε σε διαπραγματεύσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα, όπως σε δημοψηφίσματα που δεν έχουν να απαντήσουν θετικά στις προτάσεις που γίνονται». Όπως έγραψα προχθές αναφερόταν στη συζήτηση που είχε στη Σμύρνη με τον Τσαβούσογλου, ότι θα επιδιώξουν να δουν αν μπορεί να υπάρχει σύγκλιση πριν ξεκινήσουν τις διαδικασίες της άμεσης διαπραγμάτευσης, να υπάρξει καλύτερο πνεύμα από ότι στο παρελθόν από την άλλη πλευρά.
Αυτές οι δύο τοποθετήσεις δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Και για να βρουν διέξοδο οι Βρετανοί, μέσω του Γκουτέρες, επιδιώκουν να μας ρίξουν στην ίδια παγίδα με το Σκοπιανό, το 1994, υπογράφοντας μια Ενδιάμεση Συμφωνία, την οποία είχε αρνηθεί ο Κ. Παπούλιας, αλλά αποδέχθηκε η κα. Μιμή Παπανδρέου, άγνωστο γιατί παρενέβη, και επηρέασε τον ασθενή Ανδρέα.
Τέτοια Ενδιάμεση Συμφωνία - παγίδα, ετοιμάζουν, για την οποία έγραψε ο Κώστας Βενιζέλος στον "Φιλελεύθερο": «Ο Γενικός Γραμματέας Γκουτέρες είναι διατεθειμένος να κάνει μιαν ακόμη προσπάθεια, να παρέμβει προσωπικά, δεν θα αφήσει ωστόσο τη διαδικασία να παραπαίει στο χρόνο, ανέφερε ενημερωμένη πηγή. Πρώτος στόχος είναι η επίτευξη στρατηγικής συμφωνίας τους επόμενους λίγους μήνες.
» Η συμφωνία, που θα έχει μορφή ενδιάμεσης λύσης, θα στηρίζεται στο πλαίσιο Γκουτέρες και το κείμενο που θα διαμορφωθεί θα παραπέμπει στη μορφή των Ιδεών Γκάλι του 1992. Θα αφεθούν, δηλαδή, οι λεπτομέρειες για τη συνέχεια, ωστόσο είναι προφανές πως θα βρεθεί το Κυπριακό στο σημείο που δεν θα έχει επιστροφή. Το πλαίσιο της στρατηγικής συμφωνίας θα είναι και η λύση».
Με βρίσκει απολύτως σύμφωνο η διαπίστωση αυτή του Κώστα Βενιζέλου, και αυτό γίνεται σαφές, από το ότι σ’ αυτήν την Ενδιάμεση Συμφωνία, θα υποχρεωθεί η Ελλάδα να συμφωνήσει επί βασικών θεμάτων, και οι λεπτομέρειες θα αποφασιστούν αργότερα. Αφού όμως υπάρξει δεδικασμένο, όπως το επιθυμεί η Τουρκία. Ελλείψει χώρου, με τα σημεία επί των οποίων θέλει σύγκλιση ο Γκουτέρες, θα ασχοληθώ άλλη φορά, θα αρκεστώ όμως σε τούτι:
Για το κεφάλαιο "Ασφάλεια/Εγγυήσεις", επί του οποίου η ελληνική πλευρά παραμείνει ανυποχώρητη -μέχρι σήμερα, αύριο δεν ξέρω- προβλέπει το Σχέδιο Γκουτέρες: «Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό που θέλουμε είναι ένα νέο καθεστώς ασφάλειας και όχι συνέχιση του παλαιού. Θέλουμε τον τερματισμό του μονομερούς επεμβατικού δικαιώματος και της Συνθήκης Εγγυήσεων.
» Η παρούσα κατάσταση πρέπει να αντικατασταθεί από ένα ολοκληρωμένο σύστημα διασφαλίσεων που όλοι οι Κύπριοι και από τις δύο κοινότητες θα νιώθουν ασφαλείς. Και από ένα εύρωστο μηχανισμό εφαρμογής και παρακολούθησης που θα περιλαμβάνει εξωτερικά στοιχεία (διεθνές τμήμα: ΗΕ, πολυεθνική δύναμη και φιλικές χώρες). Οι εγγυήτριες δεν μπορούν να εφαρμόζουν και να ελέγχουν τον εαυτό τους».
Δηλαδή, δεν καταργείται το καθεστώς εγγυητριών δυνάμεων, αλλά αλλάζει. Πώς; Με σύστημα όπως αυτό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, όπου η διεθνής ένοπλη δύναμη διατηρεί ακόμη ακέραιο το κράτος-τερατούργημα που έφτιαξαν, με τρεις αλληλομισούμενες εθνότητες.
Μάλιστα, είναι τόσο στερούμενα σοβαρότητας τα προτεινόμενα, ώστε όπως έγραψα ανωτέρω, αυτή η διεθνής δύναμη μπορεί να απαρτιστεί από δυνάμεις φιλικών χωρών! Ας υποθέσουμε ότι βρίσκουμε, Έλληνες και Τούρκοι, κοινές φιλικές χώρες να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο. Σε περίπτωση ένοπλης επέμβασης της Τουρκίας, η φιλική χώρα τι θα κάνει; Θα αντισταθεί ενόπλως σκοτώνοντας φίλιους Τούρκους στρατιώτες, και να παύσει να είναι φιλική προς την Τουρκία; Γιατί να το κάνει αυτό; Αλλά, και οι Δυνάμεις του ΟΗΕ που βρίσκονται επί δεκαετίες στο νησί, πότε απέτρεψαν βίαιη ενέργεια των Τούρκων;
Με παρόμοιο τρόπο διατυπώθηκαν και τα άλλα σημεία του Γκουτέρες, επί των οποίων όμως η ελληνική πλευρά δέχεται να συζητήσει. Και η κόκκινη γραμμή για πλήρη κατάργηση τω εγγυήσεων και πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων τι έγινε;