Είναι πολιτικά και δεοντολογικά ορθό να εκτίθενται οι δημοσιογράφοι σε κομματικά ψηφοδέλτια; Το ερώτημα επανέρχεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, στην επικείμενη με μεγαλύτερη ένταση καθώς ο αριθμός των δημοσιογράφων – υποψηφίων βουλευτών είναι αυτή τη φορά μεγαλύτερος από ποτέ.
Σύμφωνα με ένα από τα τετριμμένα κλισέ του σιναφιού μας «η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει οπουδήποτε αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως». Σε μια τέτοια περίπτωση η πολιτική φαντάζει ως ένας προφανής προορισμός λόγω και της διαρκούς ώσμωσης μεταξύ των δύο χώρων.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Χάνεται στις δεκαετίες. Κάποιοι από τους πλέον επιφανείς της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, όπως για παράδειγμα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχαν προλάβει προηγουμένως να αφήσουν το αποτύπωμά τους στη δημοσιογραφία. Εντάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας της ανάπτυξης κυρίως των τηλεοπτικών Μέσων, γεγονός που εκτόξευσε την αναγνωρισιμότητα των τηλεαστέρων, αμβλύνοντας συγχρόνως, τις όποιες αντιστάσεις τους για μεταπήδηση στην πολιτική.
Συνταγματικό ή άλλου είδους νομικό κώλυμα για τη συμμετοχή δημοσιογράφων στα κομματικά ψηφοδέλτια ασφαλώς δεν υφίσταται όπως δεν υφίσταται για καμία άλλη επαγγελματική κατηγορία. Υπό αυτή την έννοια επαφίεται στη βούληση του καθενός και της καθεμιάς εάν θα αποφασίσει να διαβεί ή όχι τον Ρουβίκωνα. Προσωπικώς δεν θα το επιχειρούσα. Για πολλούς λόγους, μα πρωτίστως επειδή πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα οφείλουν να είναι «απέναντι» σε κάθε σύστημα εξουσίας. Όχι να το εχθρεύονται, ούτε να το πολεμούν, μα να το ελέγχουν.
Ωστόσο, η τιμή της δημοσιογραφίας δεν κινδυνεύει από όσους ή όσες μεταπηδούν στην πολιτική. Μια τέτοια στάση είναι απείρως προτιμότερη και καθαρή από αυτήν που συναντάται συχνά στα τηλεοπτικά πάνελ όταν δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τους πολιτικούς από τους δημοσιογράφους.
Η διαπλοκή μεταξύ πολιτικής και δημοσιογραφίας, ασφαλώς υφίσταται. Η μεταπήδηση από τον δημοσιογραφικό στον πολιτικό στίβο δεν επιτείνει το πρόβλημα, απεναντίας το οριοθετεί. Όμως, όσοι και όσες αποφασίζουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα, θα πρέπει να αποδεχθούν πως αυτός είναι ένας δρόμος δίχως γυρισμό.
Διότι, εάν αποτύχεις να εκλεγείς ή εάν κλείσει ο πολιτικός κύκλος σου δεν μπορείς να επανέλθεις στη δημοσιογραφία σα να μην συμβαίνει τίποτε, παριστάνοντας τον άμεπτο κριτή της πολιτικής εξουσίας ή τον αντικειμενικό σχολιαστή. Ελπίζω να το συμμερίζονται αυτό όσοι και όσες πήραν το ρίσκο της έκθεσης στη λαϊκή ετυμηγορία.