«Να βγάλω τα λεφτά μου στην Κύπρο;», με ρωτούσε αναγνώστης της Voria.gr και ως άλλος όψιμος οικονομολόγος –αναλυτής -διεθνολόγος, του απάντησα ότι μου λένε φοροτεχνικοί Α κατηγορίας. «Και ποιος σου λέ
της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
melkar4@yahoo.gr
«Να βγάλω τα λεφτά μου στην Κύπρο;», με ρωτούσε αναγνώστης της Voria.gr και ως άλλος όψιμος οικονομολόγος –αναλυτής -διεθνολόγος, του απάντησα ότι μου λένε φοροτεχνικοί Α κατηγορίας. «Και ποιος σου λέει ότι τα δικά μας χάλια δεν θα επηρεάσουν τη μεγαλόνησο;» Έτσι, με ξαναρώτησε o «τυφλός» εμένα τη «μονόφθαλμη» πώς θα σώσει τις οικονομίες μιας ζωής και το μέλλον των παιδιών του. Του είπα, με ύφος δέκα καρδιναλίων, ότι υπάρχουν και οι ευρωπαϊκές τράπεζες, όμως για να βγάλεις τα λεφτά σου – εννοείται νόμιμα - πρέπει να τα έχεις δηλώσεις στην εφορία (τα τελευταία δέκα χρόνια). Μ΄ αυτή την επισήμανση, η συζήτηση «κωφών» έλαβε τέλος, όπως και η ευφάνταστη επιδίωξη του αναγνώστη να αλλάξει πατρίδα στα λεφτά του (που φυσικά δεν είχε δηλώσει!).
Την ίδια ημέρα, ρώτησα αυτοδιοικητικό στέλεχος – ιδιαίτερα πλούσιο από τη δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα και όχι από τα δημοτικά ταμεία- γιατί δεν άνοιξε μια οφ σορ εταιρεία, όπως άλλοι κι άλλοι, προκειμένου να κρύψει ότι μπορεί, για να πάρω την κοφτή απάντηση: «Εδώ δούλεψα, εδώ πρόκοψα, εδώ θα μείνουν τα λεφτά. Άλλωστε η πατρίδα τα χρειάζεται τώρα»!
Ναι υπάρχουν, δυο κατηγορίες Ελλήνων. Αυτοί που σκέπτονται να αλλάξουν πατρίδα στα λεφτά τους κι αυτοί που σκέπτονται μόνο την πατρίδα, αν και απελπιστικά… λιγότεροι. Ίσως γιατί στα δύσκολα η πατρίδα (λέξη προς εξαφάνιση) μας ταλαιπωρεί ακόμη πιο πολύ. Προχθές έπρεπε να χειρουργηθεί Έλληνας φοιτητής του Λονδίνου και οι γονείς του στη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσαν να στείλουν τα χρήματα μέσω τραπέζης, διότι δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο, ούτε σε ζήτημα ζωής ή θανάτου! Έτσι προτίμησαν να παρανομήσουν και να βάλουν ένα μάτσο ευρώ στις βαλίτσες τους και να «πεταχτούν» μέχρι το Χήθροου για τα περαιτέρω.
Θα μου πείτε σιγά τα ωά, στην πατρίδα μας συμβαίνουν πολλά τέτοια. Ταλαιπωρούμαστε στα γερατειά, στην αρρώστια και στην ανάγκη. Έτσι πρέπει να παρακαλάμε:
α) να πέσει το προσδόκιμο ζωής για να πάρουμε σύνταξη νωρίς, αν και το 67 δεν το γλιτώνουμε,
β)να είμαστε γεροί και δυνατοί, με μια αντιβίωση στο χέρι, αν και ο οργανισμός μας λόγω πεσμένης ψυχολογίας δεν έχει αντιστάσεις,
γ) και να μην πέσουμε στην ανάγκη κανενός, διότι τότε θα την πατήσουμε όπως με το ΔΝΤ. Άλλοι φάγανε (οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων κυβερνήσεων έξω είναι;) κι άλλοι πληρώνουν…
melkar4@yahoo.gr
«Να βγάλω τα λεφτά μου στην Κύπρο;», με ρωτούσε αναγνώστης της Voria.gr και ως άλλος όψιμος οικονομολόγος –αναλυτής -διεθνολόγος, του απάντησα ότι μου λένε φοροτεχνικοί Α κατηγορίας. «Και ποιος σου λέει ότι τα δικά μας χάλια δεν θα επηρεάσουν τη μεγαλόνησο;» Έτσι, με ξαναρώτησε o «τυφλός» εμένα τη «μονόφθαλμη» πώς θα σώσει τις οικονομίες μιας ζωής και το μέλλον των παιδιών του. Του είπα, με ύφος δέκα καρδιναλίων, ότι υπάρχουν και οι ευρωπαϊκές τράπεζες, όμως για να βγάλεις τα λεφτά σου – εννοείται νόμιμα - πρέπει να τα έχεις δηλώσεις στην εφορία (τα τελευταία δέκα χρόνια). Μ΄ αυτή την επισήμανση, η συζήτηση «κωφών» έλαβε τέλος, όπως και η ευφάνταστη επιδίωξη του αναγνώστη να αλλάξει πατρίδα στα λεφτά του (που φυσικά δεν είχε δηλώσει!).
Την ίδια ημέρα, ρώτησα αυτοδιοικητικό στέλεχος – ιδιαίτερα πλούσιο από τη δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα και όχι από τα δημοτικά ταμεία- γιατί δεν άνοιξε μια οφ σορ εταιρεία, όπως άλλοι κι άλλοι, προκειμένου να κρύψει ότι μπορεί, για να πάρω την κοφτή απάντηση: «Εδώ δούλεψα, εδώ πρόκοψα, εδώ θα μείνουν τα λεφτά. Άλλωστε η πατρίδα τα χρειάζεται τώρα»!
Ναι υπάρχουν, δυο κατηγορίες Ελλήνων. Αυτοί που σκέπτονται να αλλάξουν πατρίδα στα λεφτά τους κι αυτοί που σκέπτονται μόνο την πατρίδα, αν και απελπιστικά… λιγότεροι. Ίσως γιατί στα δύσκολα η πατρίδα (λέξη προς εξαφάνιση) μας ταλαιπωρεί ακόμη πιο πολύ. Προχθές έπρεπε να χειρουργηθεί Έλληνας φοιτητής του Λονδίνου και οι γονείς του στη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσαν να στείλουν τα χρήματα μέσω τραπέζης, διότι δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο, ούτε σε ζήτημα ζωής ή θανάτου! Έτσι προτίμησαν να παρανομήσουν και να βάλουν ένα μάτσο ευρώ στις βαλίτσες τους και να «πεταχτούν» μέχρι το Χήθροου για τα περαιτέρω.
Θα μου πείτε σιγά τα ωά, στην πατρίδα μας συμβαίνουν πολλά τέτοια. Ταλαιπωρούμαστε στα γερατειά, στην αρρώστια και στην ανάγκη. Έτσι πρέπει να παρακαλάμε:
α) να πέσει το προσδόκιμο ζωής για να πάρουμε σύνταξη νωρίς, αν και το 67 δεν το γλιτώνουμε,
β)να είμαστε γεροί και δυνατοί, με μια αντιβίωση στο χέρι, αν και ο οργανισμός μας λόγω πεσμένης ψυχολογίας δεν έχει αντιστάσεις,
γ) και να μην πέσουμε στην ανάγκη κανενός, διότι τότε θα την πατήσουμε όπως με το ΔΝΤ. Άλλοι φάγανε (οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων κυβερνήσεων έξω είναι;) κι άλλοι πληρώνουν…