Καλημέρα σας!
Καλή εβδομάδα!
Εννοείται ότι όλοι οι νοήμονες και ευαίσθητοι άνθρωποι θέλουν να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο κάθε πόλεμος που εξελίσσεται σε κάθε γωνία του πλανήτη. Επίσης, όλοι επιθυμούν να παρέλθει η πανδημία, που έχει κουράσει και μετράει δεκάδες χιλιάδες θύματα στην Ελλάδα και εκατομμύρια θανάτους σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης και κυρίως οι τηλεοράσεις που τα τελευταία χρόνια ασχολούνται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα με τα δύο αυτά θέματα, επιζητούν την αλλαγή ατζέντας. Αλλά οι εξελίξεις στην Ελλάδα, με την αποτρόπαια και βασανιστική δολοφονία της 9χρονης Τζωρτζίνας από την Πάτρα και την άγνωστη τύχη που οδήγησε στο μνήμα και τα δύο αδελφάκια της, αλλά και όλους τους απίθανους τύπους που εμπλέκονται σε κεντρικό ή περιφερειακό ρόλο με την υπόθεση, μας ξεπερνάει όλους. Διότι τα ζητήματα που σχετίζονται με την πανδημία ή με τους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των ισχυρών του πλανήτη μπορούν να συζητηθούν και μέχρι ενός σημείου να κατανοηθούν και να καταγγελθούν οι σκληρές, απάνθρωπες συμπεριφορές που οδηγούν σε αυτού του τύπου τις καταστάσεις. Αλλά η υπόθεση της Πάτρας; Δεν σταματάει απλώς ο νους του ανθρώπου. Γυρίζει χιλιάδες χρόνια πριν, όταν το ανθρώπινο είδος δεν είχε ξεχωρίσει ακόμη από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, επειδή δεν είχαν αναπτυχθεί ούτε οι πνευματικές, ούτε οι συναισθηματικές του δυνάμεις. Μπροστά σε αυτές τις καταστάσεις η ζούγκλα μοιάζει με παράδεισο.
Δουλειές υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη
Η φωτογραφία που δημοσιεύεται πιο πάνω τραβήχτηκε χθες Κυριακή το μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στην πλατεία Αριστοτέλους. Πιο κέντρο δε γίνεται. Τέτοιες εικόνες με χειρόγραφες αγγελίες για προσφορά εργασίας σε επιχειρήσεις εστίασης υπάρχουν πολλές στη Θεσσαλονίκη, όπου άλλωστε λειτουργεί μεγάλος αριθμός ανάλογων επιχειρήσεων, υψηλότερος σε ποσοστό με βάση τον πληθυσμό από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας. Κάπως έτσι δικαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι η ανεργία στην χώρα μας είναι μέχρι ενός σημείου από επιλογή. Διότι δουλειές υπάρχουν, αλλά δεν είναι οι αναβαθμισμένες που ονειρεύονται πολλοί νεοέλληνες για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους. Λίγοι είναι αυτοί που επιλέγουν να δουλέψουν συνειδητά και επαγγελματικά σε κουραστικές εργασίες στην εστίαση, στα χωράφια και τα σχετικά. Μέχρι ενός σημείου πρόκειται για αναμενόμενη αντίδραση μιας κοινωνίας που ακόμη και στα πιο σοβαρά θέματα, όπως είναι η εκπαίδευση, ο επαγγελματικός προσανατολισμός και η εργασία, προτιμούν επιλέγουν τις εντυπώσεις και όχι την ουσία. Στην Ελλάδα παράγονται σωρηδόν πτυχιούχοι, όπως και κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων, με ελάχιστη ανταπόκριση στην αγορά εργασίας. Από τους ανθρώπους αυτούς όσοι αξίζουν πραγματικά κι έχουν ακολουθήσει κάποιο σύγχρονο επιστημονικό κλάδο γίνονται περιζήτητοι στην Ελλάδα, ενώ πολλοί ανοίγουν πόρτες στο εξωτερικό. Οι υπόλοιποι έχοντας ως εφόδιο κάποιες μη λειτουργικές στον πρακτικό στίβο γνώσεις κάνουν το πτυχίο τους -όπως έχει τραγουδήσει 40 χρόνια πριν- «ρολό» και επιλέγουν να γκρινιάζουν και να καταγγέλλουν το σύστημα περιμένοντας την ευκαιρία της ζωής τους, ίσως έναν διορισμό στο Δημόσιο ως ανώτερη επιβράβευση των προσπαθειών (sic) τους και ως εκπλήρωση των ονείρων τους. Αντίθετα το ελληνικό σύστημα -η ίδια η χώρα, η κοινωνία και η ελληνική οικογένεια απ’ όπου ξεκινούν πολλά αν όχι όλα- δε δίνει καμία ιδιαίτερη σημασία ούτε στα τεχνικά επαγγέλματα, στα οποία υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις, ούτε στις ειδικότητες που εξυπηρετούν την εστίαση και τη φιλοξενία, που θεωρούνται δυναμικοί κλάδοι για την ελληνική οικονομία. Έτσι, λοιπόν, για να επιστρέψουμε στη φωτογραφία, οι επιχειρήσεις της εστίασης, αλλά και οι τουριστικές επιχειρήσεις (ξενοδοχεία κλπ.) αναζητούν εναγωνίως προσωπικό. Κι επειδή δε βρίσκουν ανθρώπους στοιχειωδώς καταρτισμένους προσλαμβάνουν όποιον προτίθεται να κάνει μεροκάματο, με ότι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, τη συνέχεια τους, την εταιρική τους κουλτούρα και την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν και -θεωρητικά τουλάχιστον- αποτελεί το σημαντικότερο πλεονέκτημα τους, το άυλο κεφάλαιό τους στην κυριολεξία.
Χωρίς μάρκετινγκ η Ολυμπία, αλλά και…
Ο δήμαρχος Πύργου Ηλείας Παναγιώτης Αντωνακόπουλος είναι καρδιολόγος, με μεταπτυχιακό στα οικονομικά της υγείας. Τα αποκάλυψε ο ίδιος όλα αυτά κατά τη διάρκεια της Συνέντευξης Τύπου, την οποία οργάνωσε την περασμένη Παρασκευή η ΔΕΘ - Helexpo, με αφορμή την έκθεση Artozyma - Detrop Boutique 2022, που ξεκίνησε το Σάββατο και ολοκληρώνεται σήμερα το βράδυ στη Θεσσαλονίκη με τιμώμενο δήμο την πρωτεύουσα του νομού Ηλείας. Η περιοχή έχει πλούσια αγροτική παραγωγή και διατροφική ποικιλομορφία, κυρίως χάρη στην ελιά, στο λάδι και στη μαύρη σταφίδα, που ακόμη εξάγεται σε σημαντικές ποσότητες από το λιμάνι του Κατάκολου, κυρίως προς τη Βρετανία. Όπως, όμως, είπε ο κ. Αντωνακόπουλος, η περιοχή που παράγει εξαιρετικά ποιοτικά προϊόντα -για παράδειγμα αμερικανική μελέτη δείχνει ότι το ελαιόλαδο της είναι το καλύτερο στον κόσμο- πάσχει από τη γνωστή ασθένεια της χώρας. Την έλλειψη τυποποίησης και μάρκετινγκ, που στερεί από τα αγροτικά προϊόντα την υψηλή προστιθέμενη αξία, δηλαδή την υπεραξία του θα μπορούσαν να προσφέρουν. Διότι ακόμη κι αν το λάδι ή οι ελιές δεν πωλούνται πάντα χύμα, η τυποποίηση και η προώθησή τους στις περισσότερες περιπτώσεις υπακούν απλώς σε κάποιες παραδιοσιακές πρακτικές κι έτσι υστερούν σε σχέση με την πραγματική τους αξία.
…παραδοσιακή προβολή στη Β. Ελλάδα
Όταν, λοιπόν, αυτά συμβαίνουν σε μια περιοχή στην οποία ανήκει η Ολυμπία, ένα παγκόσμιο τοπόσημο, το οποίο συγκεντρώνει κάθε χρόνο πολύ μεγάλο αριθμό επισκεπτών απ’ όλο τον κόσμο ως γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων και άρα υπάρχει ισχυρό κίνητρο, εμπειρία και ουσιαστικές προϋποθέσεις για επαγγελματική δουλειά στο μάρκετινγκ, τι να περιμένει κανείς από τους… φτωχούς συγγενείς στη Β. Ελλάδα; Όπως έχει επισημανθεί πολλές φορές η έλλειψη επαγγελματισμού στο μάρκετινγκ και την προβολή τόσο της Θεσσαλονίκης, ως τουριστικό προορισμό, όσο και άλλων περιοχών του ελληνικού βορρά στοιχίζει σε επισκεψιμότητα και κοστίζει σε έσοδα και προοπτικές. Ακόμη περισσότερο στα παραγόμενα προϊόντα που βασίζονται -όταν βασίζονται κάπου- στο χαρακτηρισμό «ελληνικά», χωρίς οποιονδήποτε άλλο τοπικό προσδιορισμό.
Σταθερότητα στα αρτοποιία
Ως γνωστόν στην Ελλάδα τρώμε πολύ ψωμί και αγαπάμε τα αρτοσκευάσματα. Κάτι που επιβεβαιώνει έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων Ελλάδος για τη βιοτεχνική αρτοποιία. Δηλαδή για τους φούρνους και τα πρατήρια άρτου που τροφοδοτούν. Η έρευνα που θα παρουσιαστεί αναλυτικά εντός της εβδομάδος καταγράφει δύο σημαντικά στοιχεία. Πρώτον, ότι ο συνολικός τζίρος των 2,5 δισ. ευρώ ετησίως παραμένει σταθερός τα τελευταία χρόνια και δεύτερον, ότι ούτε η ελληνική χρεοκοπία, ούτε η πανδημία μείωσαν τις θέσεις απασχόλησης στις επιχειρήσεις του κλάδου. Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, στη δυσκολότερη στιγμή της αρτοποιίας τα τελευταία 50 χρόνια, λόγω των ανατιμήσεων σε ενέργεια, αλλά και σιτηρά και άλευρα, είναι άλλη ιστορία, την οποία θα δούμε να εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο τους επόμενους μήνες.