Για όσους αμφέβαλαν εάν ήρθε το καλοκαίρι το Σαββατοκύριακο που πέρασε έδωσε αποστομωτική απάντηση. Τόσο σε επίπεδο καιρικών συνθηκών όσο και εικόνας της Θεσσαλονίκης, που… άδειασε, και της Χαλκιδικής, που… ξεχείλισε, αλλά και διάθεσης του κόσμου που αγνόησε τη Βουλή, τον πρωθυπουργό, τους πολιτικούς αρχηγούς, τις εξαγγελίες που ακούστηκαν και την κριτική που διατυπώθηκε ο πολύς κόσμος πέρασε ένα κανονικό Σαββατοκύριακο. Με οικογένεια, φίλους και αγαπημένες ασχολίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται μια βόλτα στις παραλίες. Ή μια βόλτα στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, που βούλιαξε, ιδιαίτερα χθες, τελευταία ημέρα του Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Συμπέρασμα: η επιστροφή στην κανονικότητα, που στην Ελλάδα αρχικά διαταράχθηκε από την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας κι ένα συνεχεία από την πανδημία και τις συνέπειές της, επιστρέφει. Μόνο που -προσοχή!- είναι μια άλλη, καινούργια κανονικότητα.
Στην εποχή των υψηλών τόνων για τη Ρωσία
Οι πρωτόγνωρα υψηλοί τόνοι που χρησιμοποίησε για τη Ρωσία την περασμένη εβδομάδα ο πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας Τζορτζ Τσούνης, κατά την εκδήλωση για τον εορτασμό της Ημέρας Ανεξαρτησίας, προκάλεσαν εντύπωση, αλλά μάλλον θα πρέπει να τους συνηθίσουμε. Κατά κάποιο τρόπο ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας και διπλωμάτης εγκαινίασε επίσημα μια νέα εποχή στη ρητορική επί τους συγκεκριμένου θέματος. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που ξεκίνησε με την εισβολή των Ρώσων στη χώρα, δεν άνοιξε μόνο τον ασκό του Αιόλου στην Ευρώπη, αλλά αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των Αμερικάνων έναντι του Πούτιν. Οι ΗΠΑ έχουν την εν πολλοίς σωστή αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια στα Βαλκάνια, της Ελλάδας –και ειδικότερα της Βόρειας Ελλάδας- συμπεριλαμβανομένης, η επιρροή της Ρωσίας αυξάνεται τόσο σε επίπεδο αξιωματούχων όσο και ανάμεσα στους πολίτες των χωρών της περιοχής. Φυσικά τα δεδομένα μετά την Ουκρανία έχουν αλλάξει. Κι επειδή σε αυτές τις περιπτώσεις μεγάλη σημασία έχουν –πέραν της ουσίας- και οι συμβολισμοί, οι ηχηρές αντιρωσικές παρεμβάσεις των Αμερικανών θα συνεχιστούν και στη Θεσσαλονίκη. Με πολλούς και διάφορους αποδέκτες. Διότι ως γνωστόν, καλό το ομόθρησκο, καλές και οι… δουλειές, αλλά όταν μιλούν τα όπλα, τα τανκς και τα αεροπλάνα όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν –έστω προσωρινά- στην άκρη. Γι’ αυτό η μακαριότητα κάποιων που έχουν λόγο να… μυγιάζονται επί του θέματος είναι προφανώς προσποιητή. Η καρδούλα τους το ξέρει…
Ελπίδα για τους εμπόρους, ευκαιρία για τους καταναλωτές
Από τη μια η προεκλογική περίοδος, από την άλλη η γενικότερη ακρίβεια που κρατά ερμητικά κλειστά τα πορτοφόλια των καταναλωτών για οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια, ακόμη και αν πρόκειται για την αγορά ενός πουκάμισου, ή ενός φορέματος, οι έμποροι της Θεσσαλονίκης, έπειτα από ένα δίμηνο χαμηλών επιδόσεων, προσβλέπουν στις θερινές εκπτώσεις, που ξεκινούν στις 10 Ιουλίου, για υψηλότερους τζίρους.
Η φράση που έχει γίνει πλέον κλισέ «ο θάνατος του εμποράκου» μοιάζει να ταιριάζει γάντι σε πολύ μικρές επιχειρήσεις που βρίσκονται συνήθως σε συνοικιακές αγορές και, όπως λένε, αν δεν κατορθώσουν ούτε στις εκπτώσεις του καλοκαιριού να ενισχύσουν τα ταμεία τους το λουκέτο μοιάζει με αναπόφευκτο. Μεταφέρουν δε τον προβληματισμό τους για τις εξελίξεις στην αγορά, δεδομένου ότι από την αρχή του έτους οι πωλήσεις στο σύνολο της αγοράς δεν υπερβαίνουν τα περσινά επίπεδα, συνυπολογίζοντας τον πληθωρισμό.
Πάντως, το βέβαιο είναι ένα: Δεδομένου πως υπάρχουν αδιάθετα εμπορεύματα καθώς δεν πουλήθηκαν το προηγούμενο διάστημα και οι επιχειρήσεις αγωνιούν για να αποφορτίσουν τις αποθήκες τους, δημιουργούνται οι συνθήκες για μεγαλύτερα ποσοστά εκπτώσεων. Όσοι λοιπόν καταναλωτές έχουν το περιθώριο αγορών, έστω και κάποιων περιορισμένων, θα μπορέσουν να επωφεληθούν από την γκάμα των προϊόντων και των μεγάλων εκπτώσεων.
Τα κεράσια της οργής
Μπορεί να έχουμε φτάσει στον Ιούλιο, αλλά τα αγαπημένα κεράσια των Ελλήνων εξακολουθούν να είναι πανάκριβα, σε σύγκριση με όσο κόστιζαν πριν λίγα χρόνια. Για να καταλαβαινόμαστε: Στις αρχές Ιουλίου, όταν πια στις λαϊκές αγορές βλέπαμε τις όψιμες ποικιλίες κερασιών, οι πάγκοι -ειδικά στο κλείσιμο- έδιναν το προϊόν με 1,5 ευρώ ή ακόμα και με ένα ευρώ το κιλό. Και δεν μιλάμε για καρπό που ήταν για πέταμα, αλλά για κεράσια πολύ καλής ποιότητας. Αυτά τα… μπερεκέτια φέτος δεν υπάρχουν. Μέχρι σήμερα το κοντέρ παραμένει στις λαϊκές κολλημένο στα 3 με 3,5 ευρώ το κιλό -στα μανάβικα και στα σούπερ μάρκετ οι τιμές είναι ακόμη υψηλότερες-, ενώ στη νότια Ελλάδα μπαίνει κι ένα καπέλο της τάξης των 2 ευρώ. Οι λόγοι είναι δύο. Ο ένας είναι οι μεγάλες καταστροφές από τη χαλαζόπτωση, ειδικά στην κερασοπαραγωγό Πέλλα, που μείωσε την παραγωγή σε ένα μεγάλο ποσοστό. Για την ακρίβεια κατέστρεψε σημαντικό μέρος της. Την ίδια ώρα η ζήτηση είναι μεγάλη τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Παλαιότερα οι ανάγκες της Ευρώπης καλύπτονταν και από τη γειτονική Τουρκία, που όμως φέτος εξάγει σχεδόν αποκλειστικά σε τρίτες χώρες, δημιουργώντας εξαγωγικό κενό στις ευρωπαϊκές αγορές. Πρόβλημα ακριβής τιμής όμως υπάρχει και με το καρπούζι, που κινείται στα 80 λεπτά το κιλό, αφού κι εκεί οι απώλειες παραγωγής ήταν μεγάλες. Όλα αυτά –όπως καθένας αντιλαμβάνεται- αφορούν τους πάγκους λαϊκών αγορών. Στα σούπερ μάρκετ και στα μανάβικα οι τιμές απευθύνονται σε… μεγαλοεισοδηματίες.
Είναι πολλά τα λεφτά και…
Για την ιστορία με τη Ρόδο και τον σερβιτόρο-κολυμβητή πολλά ήταν αυτά που είδαμε και ακούσαμε. Το βέβαιον είναι ότι η χώρα δεν σταματά -και ούτε πρόκειται να σταματήσει- να μας εκπλήσσει. Αρνητικά προφανώς. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι μέσα σε όλα αυτά που ακούστηκαν ήταν ότι ο αρμόδιος δήμος είχε προχωρήσει επανειλημμένα στη σφράγιση και διακοπή λειτουργίας του εν λόγω καταστήματος, ωστόσο είτε δεν γινόταν ποτέ είτε έγινε μια φορά τον… Οκτώβριο του 2018. Η εύλογη απορία είναι τι γίνεται και παρόλο που οι δημοτικές υπηρεσίες τουριστικών και παραθαλάσσιων δήμων γνωρίζουν την ασυδοσία, την τιμωρούν φαινομενικά, αλλά στη συνέχεια υπάρχει κωλυσιεργία. Η απάντηση – φυσικά δεν αφορά όλους τους δήμους – κρύβεται στα έσοδα. Κάποτε ένας δήμαρχος φτωχού και μη τουριστικού δήμου κατά τις διακοπές του σε ένα νησί συνάντησε τον δήμαρχο της περιοχής με τον οποίο γνωρίζονταν λόγω της κοινής τους ιδιότητας. Πάνω στον καφέ, ο νησιώτης ρώτησε τον παραθερίζοντα δήμαρχο για τα ετήσια έσοδα του δήμου του. Στο άκουσμα του ποσού έσκασε στα γέλια. Χωρίς να το θέλει και χωρίς να θέλει να προσβάλει τον συνομιλητή του. Πολύ απλά γέλασε επειδή το ποσό που άκουσε για ολόκληρο τον χρόνο ήταν για τον δικό του δήμο τα έσοδα μιας… εβδομάδας. Τα συμπεράσματα δικά σας.
… μεγάλο το αίσθημα της αδικίας
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί, ότι πολλοί επιχειρηματίες και συλλογικοί φορείς στη Ρόδο εκφράζουν παράπονο, επειδή θεωρούν ότι ο συνάδελφός τους ιδιοκτήτης μπιτς μπαρ με κατασκευές μέσα στη θάλασσα και σερβιτόρους-κολυμβητές συνιστά εξαίρεση και όχι κανόνα. Όπως λένε, σε αυτή την υπόθεση η υπόλοιπη Ελλάδα δεν βλέπει απλώς το… δέντρο, αλλά ένα… κλαδί και χάνει το δάσος. Η μεγάλη πλειονότητα των επιχειρήσεων τουρισμού λειτουργεί νομιμότατα κι έχει αναδείξει τη Ρόδο σε κορυφαίο προορισμό διεθνούς εμβέλειας. Ένα δίκιο το έχουν. Οι γενικεύσεις στην Ελλάδα είναι συνηθισμένο φαινόμενο, που συχνά οδηγεί σε αδικίες. Βέβαια, σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη κατηγορία επαγγελματικής δραστηριότητας, όπως είναι τα μπιτς μπαρ, οι απευθείας εμπειρίες καθενός μας, από παρατυπίες μέχρι… χοντρές αθλιότητες, είναι τόσες πολλές που κάποιος δεν σκέφτεται μια καταγγελία με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό, αλλά με καχυποψία και την περίπου βεβαιότητα ότι συμβαίνει παντού και πάντα.