«Η φορολογία των ιδιωτικών επιχειρήσεων θα μειωθεί ακόμη περισσότερο σύμφωνα με τις οδηγίες που εξέδωσε η αρμόδια επιτροπή, ώστε να υποστηριχθεί με κάθε τρόπο η ανάπτυξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Στις οδηγίες αυτές συμπεριλαμβάνονται 26 μέτρα για την ανάπτυξη του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα. Μεταξύ αυτών, η μείωση της φορολογίας, η μείωση του ΦΠΑ, οι εξαιρέσεις από την καταβολή φόρου για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπως επίσης και ειδικά μέτρα φορολογικών ελαφρύνσεων για τις νέες τεχνολογικές επιχειρήσεις.
Παράλληλα, προωθείται και η μείωση των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης».
Η είδηση αυτή, απολύτως πραγματική και μόλις δύο ημερών, είναι μια φοβερή είδηση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και συγκλονιστική εάν αφορούσε την Ελλάδα. Δηλαδή μια χώρα που προσπαθεί να εξέλθει από μία δεκαετή περιπέτεια κρίσης, ύφεσης και Μνημονίων. Μια χώρα που εξακολουθεί να βρίσκεται εκτός αγορών. Μια χώρα με πολύ μεγάλη ανάγκη επενδύσεων, ώστε να επιτύχει μακροχρόνια διατηρήσιμη ανάπτυξη και να επιστρέψει σε καθεστώς κανονικότητας.
Δυστυχώς, όμως, για την Ελλάδα η συγκεκριμένη είδηση αφορά την Κίνα. Ίσως γι’ αυτό στις αρχές της εβδομάδας πέρασε στα ψιλά της εγχώριας ενημέρωσης. Αφορά τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, η οποία ενδεχομένως σε λίγα χρόνια να εκτοπίσει από την κορυφή της λίστας τις ΗΠΑ. Αφορά μια χώρα που κυβερνάται από το μεγαλύτερο κόμμα στον πλανήτη, με 89 εκατομμύρια μέλη, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Μια χώρα που εδώ και δεκαετίες «τρέχει» με ρυθμούς ανάπτυξης 7% - 8%, ενίοτε και με διψήφιο ρυθμό. Μια χώρα που επειδή βλέπει ότι ενδεχομένως για λόγους που σχετίζονται από τον εμπορικό πόλεμο του Τραμπ μέχρι την καταναλωτική κόπωση στην ανεπτυγμένη Δύση φροντίζει να τονώσει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα, ώστε να προλάβει τα χειρότερα.
Ασφαλώς η Ελλάδα δεν είναι Κίνα. Όχι μόνο διότι είναι πολύ μικρή, με πληθυσμό μόλις 10 – 11 εκατομμύρια, έναντι του 1,6 δισεκατομμυρίων Κινέζων. Η Ελλάδα δεν είναι Κίνα κυρίως διότι αρνείται να παραδεχθεί με την ψυχή της ότι ο παγκοσμιοποιημένος πλανήτης κινείται σε καπιταλιστικούς ρυθμούς. Ότι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς έχει κανόνες, που ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις να μη μας αρέσουν, αλλά ισχύουν. Να προσαρμοστεί σε αυτούς και να τους αξιοποιήσει, ώστε στο τέλος της ημέρας το ταμείο να είναι θετικό και να υπάρχει πλούτος που θα διανεμηθεί στην κοινωνία. Το συγκεκριμένο πρόβλημα μιας υβριδικής ελληνικής οικονομίας, που κατά βάσιν παραμένει επί δεκαετίες κρατικοδίαιτη, δεν είναι καινούριο.
Τουλάχιστον από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τα δεδομένα είναι ανάλογα, ανεξαρτήτως του ιδεολογικού προσανατολισμού των κυβερνήσεων. Το παράξενο –και γι’ αυτό κακό- της υπόθεσης είναι ότι ούτε η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας που οδήγησε σε τρία Μνημόνια, απώλεια 25% του ΑΕΠ και ανεργία 20% και πάνω έχει δημιουργήσει συνθήκες συναγερμού. Προφανώς στα δέκα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Μόνο που ο ρυθμός είναι αργός, έως βασανιστικός. Πολλά επαγγέλματα παραμένουν κλειστά. Το ίδιο και ολόκληρα συστήματα, όπως η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η φορολογία επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων είναι εξαιρετικά υψηλή και ασφαλώς αποτελεί μία από τις αιτίες που και η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή παραμένουν, επίσης, σε δυσθεώρητα ύψη. Το ίδιο και οι έμμεσοι φόροι, ο ΦΠΑ και οι Ειδικοί Φόροι κατανάλωσης.
Η γραφειοκρατία του δημοσίου «ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει». Η έκδοση μιας άδειας παραμένει –σε πολλές περιπτώσεις- Γολγοθάς και Λαβύρινθος μαζί, ενώ για 0,03 ευρώ (τρία λεπτά του ευρώ) η εφορία έχει μπλοκάρει μία τουλάχιστον επένδυση! Οι ιδιωτικοποιήσεις παραμένουν πίσω από το στόχο. Ο απολύτως απαραίτητος για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις χρηματοπιστωτικός τομέας πληρώνει αβοήθητος την κρίση και την ύφεση, χωρίς να μπορεί να επιτελέσει την αποστολή του. Η οικονομική πολιτική «μεταφράζεται» από πολλούς υπουργούς –ενδεχομένως και από τον καθ’ ύλην αρμόδιο Ευκλείδη Τσακαλώτο- ως δημοσιονομική πολιτική. Η καθημερινότητα της πραγματικής οικονομίας παραμένει εν πολλοίς «ακάλυπτη», με αποτέλεσμα οικονομική στασιμότητα και ταλαιπωρία ανθρώπων. Το τελευταίο διάστημα –για παράδειγμα- η πολιτική παίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο επίπεδο της μη περικοπής των παλαιών συντάξεων, των επιδομάτων και των δυνητικών προσλήψεων στο δημόσιο.
Υποτίθεται ότι μετά από μια μεγάλη καταστροφή –πολύ περισσότερο μετά από έναν πόλεμο- οι άνθρωποι αναδιπλώνονται και οι κοινωνίες ανασκουμπώνονται, προκειμένου να ξεπεράσουν τις απώλειες. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Οι φαντασιώσεις καταπίπτουν μαζί με τις ευκολίες και τις βεβαιότητες. Ο ηρωισμός περισσεύει και ο κύριος στόχος είναι η ανόρθωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Με αυτή τη σειρά. Διότι χωρίς ισχυρή οικονομία δεν υπάρχει ισχυρή κοινωνία. Όπως συμφώνησαν στο πρόσφατος Thessaloniki Summit οι κύριοι –νυν και πρώην υπουργοί- Δημήτρης Λιάκος, Χρήστος Σταϊκούρας και Ευάγγελος Βενιζέλος στη σημερινή εποχή κυριαρχία για μια χώρα είναι να μπορεί να δανείζεται από τις αγορές. «Δανείζομαι, άρα υπάρχω». Τόσο απλά. Ίσως σε πολλούς ανάμεσά μας αυτό δεν αρέσει, αλλά αυτό μπορεί να συζητείται κάποιο βράδυ, γύρω από ένα μπουκάλι κρασί, ως ψυχοθεραπεία. Οι δουλειές που φέρνουν αποτελέσματα και πηγαίνουν μπροστά τις κοινωνίες και τους ανθρώπους γίνονται με όρους πραγματικότητας. Γίνονται όπως σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ιδιαίτερο στον ανεπτυγμένο τρόπο και στην Ευρώπη. Ακόμη και στην Κίνα. Όλα τα άλλα, τα ελληνικής πατέντας, συνιστούν καθυστέρηση και δεν οδηγούν πουθενά.