Στην Ελλάδα μας αρέσει, το συνηθίζουμε, να βαυκαλιζόμαστε με ιδέες μεγάλες και λέξεις, πιάνουμε κάτι στο στόμα μας, έννοιες που αφού τις πολυμεταχειριστούμε και τις κακομεταχειριστούμε, τις εξαντλούμε μέχρι που να χάσουν κάθε αξία, μέχρι που να ξεφτίσει το πραγματικό τους περιεχόμενο.
Έτσι, οι πιο "ψαγμένοι" πριν κάποια αρκετά χρόνια, είχαν ανακαλύψει την "ποιότητα". "Ποιότητα" το ένα, "ποιότητα" στο άλλο, πιστοποίηση της ποιότητας, εμμονή στην ποιότητα, ποιοτικοί έλεγχοι, ποιότητα στην παραγωγή, ποιότητα στις υπηρεσίες, μια λέξη που ...την πιπιλίσαμε και η οποία, τρόπον τινά, μας καταδίωξε για χρόνια. Τουλάχιστον πολλοί επένδυσαν με επιτυχία σε αυτήν και βγήκαν κερδισμένοι.
Μετά ανακαλύψαμε όλα τα "e", αφού πια είχε ρθεί και στην Ελλάδα η ψηφιακή εποχή με τις τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Σε όλα μπροστά, σε λέξεις ξενικές, κοτσάραμε και από ένα "e". Έτσι αποκτήσαμε το e-government ασχέτως του αν η χώρα απέχει έτη φωτός από την πραγματική ηλεκτρονική διακυβέρνηση, μάθαμε για το e-business, το e-trade, το e-learning και αφού κάναμε άλματα με το μυαλό μας στη ηλεκτρονική εποχή, βρισκόμαστε ακόμη να πολεμάμε με τα χαρτιά και τα μολύβια, με τους συμβατικούς τρόπους μιας ξεπερασμένης τεχνολογικά αλλά πολύ ανθεκτικής, στα ελληνικά δεδομένα πραγματικότητας.
Ως πριν τις μεγάλες ανατροπές, πολιτικές και οικονομικές του 2015, μια άλλη λέξη είχε πάρει τη θέση των παραπάνω στη δημοφιλία, ήταν η "καινοτομία". Η Ελλάδα που καινοτομεί, οι επιχειρήσεις που καινοτομούν, καινοτομία και εξωστρέφεια, καινοτομία σε όλα και για όλα.
Μέχρι που ήρθαν οι ανατροπές, μαζί με τις υποσχέσεις και τότε, αίφνης, ανακαλύψαμε το αυτονόητο, την "παραγωγική ανασυγκρότηση", αυτό που θα έπρεπε όλοι μας, χώρα και άτομα, να επιδιώκουμε βάσει στρατηγικού σχεδίου και συγκεκριμένων προγραμμάτων.
Εδώ και κάποιους μήνες λοιπόν, ακούμε για παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά σαν στόχο, σαν επιδίωξη, γιατί στις προς εφαρμογή λύσεις, δεν τα πάμε καλά στην Ελλάδα.
Βεβαίως, όσοι μας κανοναρχούν με την "παραγωγική ανασυγκρότηση", μάλλον δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ότι η χώρα παραγωγή πια δεν έχει, παρά μόνο κάτι υπολείμματα βιομηχανίας.
Μιλάνε οι πολιτικοί - ο επιχειρηματικός κόσμος είναι πάντοτε προσεκτικότερος- για την παραγωγική ανασυγκρότηση, με έναν τρόπο, τόσο επιδερμικά, λες και κάποιος θα γυρίσει ένα κουμπί και ξαφνικά θα ανοίξουν τα εργοστάσια, θα πάρουν μπρος οι σβηστές μηχανές, προϊόντα θα αρχίσουν να παράγονται και χαμογελαστοί εργάτες να δουλεύουν στους χώρους παραγωγής.
Δυστυχώς η αποβιομηχάνιση, η απαξίωση, η ερημία αλλά και τα εγκαταλελημένα χωράφια, οι κλειστές αποθήκες και τα γραφεία, δεν παίρνουν ζωή με τα λόγια. Με τα λόγια και τις καλές προθέσεις γίνεται το "τίποτε", αυτό δηλαδή που ήδη πετύχαμε να έχουμε.
Πριν λοιπόν ανασυγκροτήσουμε την ημιθανή ελληνική παραγωγή, ας ανασυγκροτήσουμε και οργανώσουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε και ενεργούμε, μη τυχόν και ανασηκωθούμε κάπως από το τέλμα της ύφεσης.