Στην ταινία «Αποστολή στην Ελλάδα», όπως είναι ο ελληνικός τίτλος της κατασκοπευτικής περιπέτειας «The Bricklayer», που γυρίστηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στη Θεσσαλονίκη από τον σκηνοθέτη Ρένι Χάρλιν, με πρωταγωνιστή τον Άαρον Έκχαρτ και προβάλλεται αυτές τις ημέρες στους κινηματογράφους, υπάρχουν δύο σκηνές που -αν μη τι άλλο- τρολάρουν... άθελά τους τη Θεσσαλονίκη. Όταν οι πρωταγωνιστές κινούνται στην πόλη με το μετρό και όταν κάποια αυτοκίνητα κυνηγιούνται στην άδεια περιφερειακή οδό. Διότι στην πόλη, στην οποία η κατασκευή του μετρό εδώ και σχεδόν 20 χρόνια έχει γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο, αλλά και στην πόλη που σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η υπερφόρτωση μέχρι ακινησίας της περιφερειακής οδού, που επιβαρύνεται από τα έργα για την κατασκευή της υπερυψωμένης περιφερειακής Flyover, οι δύο αυτές σκηνές μόνο σαν… ειρωνεία μπορούν να εκληφθούν. Είναι σαν κάποιος να βγάζει τη… γλώσσα για να κοροϊδέψει μια πόλη που λες από συνήθειο μετατρέπει σε δράμα κάθε μείζονα παρέμβαση, που επιχειρείται με στόχο τη διευκόλυνση της λειτουργικότητας του χώρου και της καθημερινότητας των ανθρώπων.
Κι αν για το μετρό ό,τι μπορούσε να ακουστεί έχει ακουστεί και η γκρίνια έχει ξεθυμάνει, ίσως επειδή μετά από δύο δεκαετίες το έργο έχει μπει στην τελική του ευθεία και σε δέκα μήνες θα λειτουργήσει, το Flyover αποτελεί σήμερα -εκτός από πραγματικό πρόβλημα- και νέα πηγή ατέλειωτης γκρίνιας, που συχνά φτάνει σε σημείο υπερβολής. Και γι’ αυτό έχει ξεπεράσει τα όρια της πόλης. Την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος φάνηκε προετοιμασμένος ότι θα δεχθεί ερωτήσεις για το θέμα. Την ίδια ημέρα ο Συνήγορος του Πολίτη, που επίσης βρισκόταν στην πόλη, είπε ότι το τελευταίο διάστημα τα περισσότερα παράπονα και οι περισσότερες καταγγελίες που δέχεται αφορούν τα προβλήματα που υπάρχουν στο κυκλοφοριακό εξαιτίας του Flyover. Επίσης όσοι αυτή την περίοδο επικοινωνούν με τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολο Τζιτζικώστα και τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Στέλιο Αγγελούδη τους ακούνε να υποστηρίζουν ότι αυτή την περίοδο όλη την ημέρα ασχολούνται με το Flyover και τις επιπτώσεις του έργου. Ίσως γι’ αυτό εσχάτως και οι δύο έχουν προβεί σε δηλώσεις, μέσω των οποίων στηρίζουν το έργο, αναγνωρίζουν τη χρησιμότητά του, αλλά ταυτόχρονα βάζουν αστερίσκους που αφορούν τις κυκλοφοριακές μελέτες που έγιναν ή δεν έγιναν, την έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση που είχαν ή δεν είχαν και την επιλογή του χρόνου κατασκευής του, πριν να λειτουργήσει το μετρό και πριν ενισχυθεί ουσιαστικά ο ΟΑΣΘ και τα αστικά λεωφορεία που κυκλοφορούν στους δρόμους του πολεοδομικού συγκροτήματος. Τις τελευταίες μάλιστα ημέρες, αναφορές στο Flyover, ως συνώνυμο της ταλαιπωρίας, κάνουν εκπρόσωποι διαφόρων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων όταν θέλουν να πείσουν για το μέγεθος των προβλημάτων και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, όπως οι αγρότες της Θεσσαλίας και οι φαρμακοποιοί. Πρόκειται για… φρενίτιδα, που δύσκολα δικαιολογείται από τα πραγματικά περιστατικά, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μία ακόμη απόδειξη του αξιώματος της επικοινωνίας ότι η φήμη και προηγείται και τρέχει γρηγορότερα από την πραγματικότητα.
Η ουσία του κυκλοφοριακού της Θεσσαλονίκης έχει αναδειχθεί και αναλυθεί πολλαπλώς εδώ και δεκαετίες. Η πόλη έχει λίγους και στενούς στην πλειοβότητά τους δρόμους, ειδικά στο κέντρο. Ως αποτέλεσμα, η αύξηση των αυτοκινήτων δημιουργεί μέγα κυκλοφοριακό πρόβλημα, επίσης εδώ και δεκαετίες. Γι’ αυτό άλλωστε προ 40 – 45 ετών κατασκευάστηκε εν μέσω αντιδράσεων για την κοπή δένδρων η περιφερειακή οδός, τον ζωτικό χαρακτήρα της οποίας για την κυκλοφορία οχημάτων στη Θεσσαλονίκη σήμερα όλοι αναγνωρίζουν. Για τον ίδιο λόγο από τη δεκαετία του 1980 προτάθηκε το μετρό, που άρχισε να κατασκευάζεται στη δεκαετία του 2000 εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων επειδή έκλεισαν δρόμοι και αγορές, με αποτέλεσμα να καταστραφούν επιχειρήσεις, αλλά και λόγω των αρχαίων που βρέθηκαν. Τώρα πια όλοι αναγνωρίζουν ότι η ολοκλήρωσή του θα συμβάλλει καθοριστικά στη λείανση του οξύτατου κυκλοφοριακού προβλήματος της πόλης. Τούτων δοθέντων καθόλου δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια, όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή του Flyover, οι πάντες να αναγνωρίσουν τη χρησιμότητά του.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν σημαίνει ότι οι Θεσσαλονικείς -ιδιαίτερα όσοι χρησιμοποιούν την περιφερειακή οδό- δεν ταλαιπωρούνται πολύ το τελευταίο διάστημα. Προφανώς η μείωση της φέρουσας ικανότητας του σημαντικότερου για την κυκλοφορία δρόμου της πόλης επιβαρύνει μια ήδη δύσκολη κατάσταση. Διότι το κυκλοφοριακό είναι εδώ και δεκαετίες το μεγαλύτερο πρόβλημα της Θεσσαλονίκης, με βάση την άποψη των κατοίκων της που καταγράφουν οι μετρήσεις κοινής γνώμης. Πρόβλημα που αποκλείεται να λυθεί ικανοποιητικά εάν δεν συμβούν παράλληλα δύο πράγματα: Πρώτον, η ουσιαστική βελτίωση των αστικών συγκοινωνιών, κάτι στο οποίο θα συμβάλλει εν μέρει το μετρό, ενώ αναμένεται να αυξηθεί και ο αριθμός των αστικών λεωφορείων που κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης. Δεύτερον, ο περιορισμός της χρήσης των ΙΧ αυτοκινήτων, κάτι δύσκολο να συμβεί σήμερα, όχι μόνο επειδή η αστική συγκοινωνία εξυπηρετεί προς το παρόν πλημμελώς, αλλά κυρίως επειδή οι Θεσσαλονικείς είναι ερωτευμένοι με το… αυτοκινητάκι τους. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μεταφορών του ΕΚΕΤΑ η αναλογία ανθρώπων προς αυτοκίνητα στη Θεσσαλονίκη είναι 1 προς 1,1. Πρακτικά τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν μόνο με τον οδηγό τους, κάτι που σε συνδυασμό με την αριστοκρατική -το λιγότερο- αντίληψη που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη για τις αποστάσεις, αλλά και την έλλειψη θέσεων στάθμευσης, οδηγεί στο να έχουν μετατραπεί οι δρόμοι σε «θάλασσα από λαμαρίνες». Το κακό της υπόθεσης -το δυστύχημα, το ατυχές, όπως θέλει το χαρακτηρίζει ο καθένας- είναι ότι ακόμη και σήμερα όσα δημόσια πρόσωπα κάνουν δηλώσεις για το Flyover, για τη χρησιμότητά του ή για τα προβλήματα που δημιουργεί, αλλά και όσοι διαχρονικά μιλούν για το κυκλοφοριακό της πόλης από πολιτική ή αυτοδιοικητική θέση και θέαση, δεν κάνουν τον κόπο ούτε καν να συστήσουν -ευγενικά και με επιχειρήματα- τον περιορισμό στη χρήση του αυτοκινήτου. Φαίνεται πως οι πάντες έχουν ως προτεραιότητα να μη διαταράξουν τη… μακαριότητα των οδηγών, που συχνά -πολύ πιο συχνά απ’ ότι νομίζει κανείς- χρησιμοποιούν το ΙΧ για πολύ μικρές αποστάσεις και για δουλειές που θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν με άλλο τρόπο και άλλα μέσα. Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος αναμεσά μας που -για παράδειγμα- να δέχεται να δικαιολογήσει ως κατεπείγουσες και πιεστικές τις δουλειές και τις ασχολίες που έχουν κάθε απόγευμα οι εκατοντάδες που διπλο-παρκάρουν στους δρόμους του 5ου διαμερίσματος του δήμου Θεσσαλονίκης (Δελφών, Μακεδονίας, Συνδίκα, Μπότσαρη, Μαρτίου κλπ.).