Ένα υπόκωφο κίνημα συμπαράστασης αναπτύσσεται τις τελευταίες ώρες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την Ρώμη και την κατάσταση στην ιταλική οικονομία. Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις μπορούν να το διακρίνουν και στην Αθήνα, καθώς εντάσσεται σε μια γενικότερη «προσπάθεια κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων» της κάθε χώρας, όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση της Ιταλίας, αυτό το οποίο λέγεται αρμοδίως είναι ότι πρόκειται για μια χώρα της οποίας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε με δυσκολία τα τελευταία 20 χρόνια και διακρίνεται από πολύ μεγάλες τοπικές ανισότητες. Κατά συνέπεια κι εξ αυτού του λόγου είναι σημαντικό η Κομισιόν και τα κράτη - μέλη να λάβουν υπόψη την κατάσταση της και να προσπαθήσουν να φθάσουν σε ένα συμβιβασμό που θα είναι καλός για τους Ιταλούς πολίτες αλλά και την ίδια την Ευρώπη.
Πρόκειται για λόγια τα οποία – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – δεν αναφέρθηκαν ποτέ στην περίπτωση της Ελλάδας, ακόμα κι όταν η κρίση έφτανε στην κορύφωση της και καταδεικνύει στην πραγματικότητα τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζονται δύο καταστάσεις με πολλές ομοιότητες. Το θετικό της ιστορίας πάντως είναι ότι το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών έχει πλέον συστρατευτεί με όσους συμπαρίστανται στην Ρώμη, αποφασίζοντας να τηρήσει μια στάση αλληλεγγύης, αντί να διαχωρίσει τη θέση του, όπως ενδεχομένως θα περίμενε κανείς. Ενδεχομένως, επειδή ακόμα οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας είναι υπό έλεγχο για τα επόμενα δυόμισι χρόνια, γεγονός που σημαίνει ότι η χρηματοδότησή του είναι ευκολότερη από ό,τι για την Πορτογαλία ή την Ιταλία, παλιότερα.