Όπως έχουν κατ’ επανάληψη τονίσει ο καθηγητής Τσιόδρας και ο υφυπουργός Χαρδαλιάς, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης, ο αγώνας κατά της πανδημίας του κορωνοϊού είναι μαραθώνιος. Χωρίς ορατό και σίγουρο τερματισμό, αφού το υγειονομικό πρόβλημα θα λυθεί μόνο όταν βρεθούν αποτελεσματικά φάρμακα και αξιόπιστο εμβόλιο.
Με αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα –και επίσης ο μισός πλανήτης και ακόμη περισσότερο- κατέβασαν ρολά. Οι μετακινήσεις ποινικοποιήθηκαν και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Το καλό είναι το αποτέλεσμα αποδείχθηκε καλό. Στην Ελλάδα η πανδημία περιορίστηκε, τα κρούσματα είναι περιορισμένα και οι απώλειες –αν χρησιμοποιήσουμε όρους πολέμου- σχετικά περιορισμένες.
Όλα αυτά –από την αυτοπειθαρχία μέχρι την πορεία της πανδημίας- διακυβεύονται τις τελευταίες ημέρες και ώρες. Από την περασμένη Δευτέρα η σταδιακή άρση των περιορισμών στην καθημερινότητά μας και ο καλός καιρός, έχουν δώσει το σύνθημα για… αγριότητες. Από την Αγία Παρασκευή και το Βόλο, μέχρι την παραλία της Θεσσαλονίκης και τις παραθαλάσσιες περιοχές της Αττικής, οι νεοέλληνες ξεχύνονται από τα σπίτια τους, όπου ήταν φυλακισμένοι. Συγκεντρώνονται κατά εκατοντάδες, κάνουν πάρτι και διακινδυνεύουν ότι έχει επιτύχει η χώρα ως τώρα στο υγειονομικό πεδίο. Και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση από τις αρχές, αφού οι οργανωτές των πάρτι βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης, κάνουν δηλώσεις και υπερασπίζονται τις επιλογές τους δημόσια, κάτι που σημαίνει –το λιγότερο!- ότι αισθάνονται ασφαλείς και στο απυρόβλητο. Ο κ. Χαρδαλιάς έκλεισε την πλατεία Αγίου Ιωάννου στην Αγία Παρασκευή τις νυχτερινές ώρες, αλλά προφανώς τα πάρτι είναι πολύ περισσότερα και για όσα έχουν γίνει ήδη δεν υπάρχει καμία επίπτωση προς τον οποιονδήποτε.
Οι επόμενες ημέρες –ειδικά μετά τις 11 Μαϊου- θα δείξουν πολλά. Και θα αποδείξουν ακόμη περισσότερα. Οι καλές ομάδες κρίνονται στην πειθαρχία και την αντοχή και οι μέτριες, που παίζουν ηρωικά, αλλά απείθαρχα, συνήθως χάνουν στις καθυστερήσεις ή στην παράταση. Και μετά τα βάζουν με την τύχη, με τον διαιτητή, με την μπάλα που είναι στρόγγυλη και με τον… εαυτό τους. Η ελληνική κοινωνία άλλαξε τους τελευταίους μήνες. Και οι Έλληνες το ίδιο, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Μένει να δούμε πόσο άλλαξαν. Αν πρόκειται απλώς για αναλαμπή ή αν αλλάξαμε… επίπεδο.
ΥΓ. Τώρα που η συζήτηση για το τι μπορούμε να κάνουμε και πως μπορούμε να το κάνουμε άνοιξε, μήπως ήρθε η ώρα να διευκολύνουμε ανθρώπους που έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις σε άλλο νομό από αυτόν που κατοικούν; Η αγωνία όσων –για παράδειγμα- έχουν γονείς μεγάλης ηλικίας στο χωριό, που χρειάζονται πρακτική και ψυχολογική υποστήριξη αυτό το διάστημα φτάνει στα δημοσιογραφικά γραφεία. Οι υπερήλικες ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου και χρειάζονται τη συμπαράσταση, τη φροντίδα και την προστασία των παιδιών τους. Έτσι δεν είναι κ. Χαρδαλιά;