Στρατηγική που θα θαύμαζε κι ο Γέρος του Μοριά αναπτύσσουν ορδές οπαδών, που περιφέρουν την αλητεία τους ανά την Ελλάδα. Χθες το πεδίο της μάχης ήταν η Καβάλα.
Ανήμερα της εθνικής επετείου ξαναζωντάνεψαν οι μνήμες της …Επανάστασης του ’21. Τέτοια μέρα και να μην "τιμήσουμε" μπαρουτοκαπνισμένα τους προγόνους μας και την κληρονομιά που μας άφησαν; Τη διχόνοια τη δολερή;
Το μπαρούτι χθες στην Καβάλα μπορεί να μην ήταν …γνήσιο δημητσανίτικο, αλλά έκανε τη δουλειά του! Δυο άτακτες ορδές (ελληνική κι …ελληνική) διασταύρωσαν τις κροτίδες τους και με αποτελεσματικότατο όπλο τα σπασμένα καθίσματα ενός (ακόμα) γηπέδου εξαπέλυσαν επίθεση μέχρι τελικής πτώσεως εναντίον αλλήλων.
Η στρατηγική απλή –δεν χρειαζόταν καν να επιστρατευθεί η ιδιοφυία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (μέρα που ήταν) για να αναπαρασταθεί η μάχη των Δερβενακίων κι η Άλωση της Τριπολιτσάς σ’ ένα πακέτο!
Μεταφέρουμε «στρατά» από άλλη πόλη (παρά το σουλτανικό φιρμάνι να κάτσουν στ’ αυγά τους ο καθένας) κι αλώνουμε (ή …αλωνίζουμε ανενόχλητα) μιαν άλλη. Το γεγονός ότι αυτή η δεύτερη πόλη αλώθηκε ήδη τρεις φορές μέσα στη χρονιά από άλλες ορδές κι οι κάτοικοί της κάθισαν και τις φάγανε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, προεξοφλούσε για τους ανεγκέφαλους ότι και την τέταρτη φορά θα συνέβαινε το ίδιο. Αμ’ δε!
Πήραν οι άνθρωποι τα μέτρα τους, πλέον! Φκιάξαν κι αυτοί μιαν ορδή, να γλύφεις τα δάχτυλά σου! Μέχρι και …κότα διέθετε το στράτευμα! (Συμβολικό αυτό, για όσους δεν το πιάνουν με την πρώτη, αφού ως γνωστόν οι κότες ειδικεύονται στην κατανάλωση σκουληκιών και στην αντίπαλη ορδή οι μοχθηροί εχθροί έχουν προσάψει ομώνυμο παρατσούκλι…).
Η μάχη της Καβάλας χθες δόθηκε σε τοποθεσία που έχει ομοιότητες με τη μάχη των Δερβενακίων, αλλά και με τη μάχη των Θερμοπυλών! Στα στενά τον έκλεισε τον Δράμαλη και τον τσάκισε ο Γέρος του Μοριά το 1821, στα στενά του γηπέδου "Ανθή Καραγιάννη" συγκρούστηκαν και χθες οι δυο άτακτες ορδές κι άνοιξαν κεφάλια. Στη μάχη των Θερμοπυλών, πάλι, ο Λεωνίδας διάλεξε να κλείσει τη στρατιά του Ξέρξη ανάμεσα στο στενό μονοπάτι και τη θάλασσα. Ε, χθες η παραλιακή της Καβάλας παρουσίαζε ανάλογο θέαμα, αφού αν επιχειρούσες να την περάσεις έξω από το γήπεδο ή στα χέρια των ανεγκέφαλων θα κατέληγες ή στη θάλασσα! Και παραπίσω οι αστυνομικοί με τα σπαθιά (και τα χημικά) στα χέρια!..
Το αποτέλεσμα της πατροπαράδοτης στρατηγικής αναδείχθηκε περίτρανα στο πεδίο της μάχης, με κεφάλια, χέρια, μέσες και πόδια σπασμένα με πρωτοφανή αγριότητα που επέδειξαν αμφότερες οι ορδές. Τα γιουρούσια διαδέχονταν το ένα το άλλο, λάβαρα αρπάχθηκαν εκατέρωθεν σε μια προσπάθεια να τσακιστεί το ηθικό του οχτρού και, τελικώς, αποσύρθηκαν και οι δύο πλευρές στα γιατάκια τους, να κατακάτσει ο κουρνιαχτός, να μετρηθεί τ’ ασκέρι…
Α, παρεμπιπτόντως, οι επίσημοι ιστορικοί κατέγραψαν το αποτέλεσμα της μάχης ως ισοπαλία, με νικητή στα σημεία την ορδή με το κίτρινο λάβαρο. Οι άλλοι μάζεψαν τα μπλε λάβαρά τους κι ανασυντάσσονται για την επόμενη αναμέτρηση. Διότι χθες μπορεί να χάθηκε μια μάχη, ο πόλεμος όμως συνεχίζεται ανά την Ελλάδα. Κι όλο και κάπου αλλού θα ξανανταμώσουν.
Διότι, όπως είπε κι ο Αϊνστάιν (ουδεμίαν σχέσιν έχων με την Ανάσταση του Γένους μας), το Σύμπαν μπορεί να έχει όρια, η ανθρώπινη βλακεία ΟΧΙ!
Το μπαρούτι χθες στην Καβάλα μπορεί να μην ήταν …γνήσιο δημητσανίτικο, αλλά έκανε τη δουλειά του! Δυο άτακτες ορδές (ελληνική κι …ελληνική) διασταύρωσαν τις κροτίδες τους και με αποτελεσματικότατο όπλο τα σπασμένα καθίσματα ενός (ακόμα) γηπέδου εξαπέλυσαν επίθεση μέχρι τελικής πτώσεως εναντίον αλλήλων.
Η στρατηγική απλή –δεν χρειαζόταν καν να επιστρατευθεί η ιδιοφυία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (μέρα που ήταν) για να αναπαρασταθεί η μάχη των Δερβενακίων κι η Άλωση της Τριπολιτσάς σ’ ένα πακέτο!
Μεταφέρουμε «στρατά» από άλλη πόλη (παρά το σουλτανικό φιρμάνι να κάτσουν στ’ αυγά τους ο καθένας) κι αλώνουμε (ή …αλωνίζουμε ανενόχλητα) μιαν άλλη. Το γεγονός ότι αυτή η δεύτερη πόλη αλώθηκε ήδη τρεις φορές μέσα στη χρονιά από άλλες ορδές κι οι κάτοικοί της κάθισαν και τις φάγανε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, προεξοφλούσε για τους ανεγκέφαλους ότι και την τέταρτη φορά θα συνέβαινε το ίδιο. Αμ’ δε!
Πήραν οι άνθρωποι τα μέτρα τους, πλέον! Φκιάξαν κι αυτοί μιαν ορδή, να γλύφεις τα δάχτυλά σου! Μέχρι και …κότα διέθετε το στράτευμα! (Συμβολικό αυτό, για όσους δεν το πιάνουν με την πρώτη, αφού ως γνωστόν οι κότες ειδικεύονται στην κατανάλωση σκουληκιών και στην αντίπαλη ορδή οι μοχθηροί εχθροί έχουν προσάψει ομώνυμο παρατσούκλι…).
Η μάχη της Καβάλας χθες δόθηκε σε τοποθεσία που έχει ομοιότητες με τη μάχη των Δερβενακίων, αλλά και με τη μάχη των Θερμοπυλών! Στα στενά τον έκλεισε τον Δράμαλη και τον τσάκισε ο Γέρος του Μοριά το 1821, στα στενά του γηπέδου "Ανθή Καραγιάννη" συγκρούστηκαν και χθες οι δυο άτακτες ορδές κι άνοιξαν κεφάλια. Στη μάχη των Θερμοπυλών, πάλι, ο Λεωνίδας διάλεξε να κλείσει τη στρατιά του Ξέρξη ανάμεσα στο στενό μονοπάτι και τη θάλασσα. Ε, χθες η παραλιακή της Καβάλας παρουσίαζε ανάλογο θέαμα, αφού αν επιχειρούσες να την περάσεις έξω από το γήπεδο ή στα χέρια των ανεγκέφαλων θα κατέληγες ή στη θάλασσα! Και παραπίσω οι αστυνομικοί με τα σπαθιά (και τα χημικά) στα χέρια!..
Το αποτέλεσμα της πατροπαράδοτης στρατηγικής αναδείχθηκε περίτρανα στο πεδίο της μάχης, με κεφάλια, χέρια, μέσες και πόδια σπασμένα με πρωτοφανή αγριότητα που επέδειξαν αμφότερες οι ορδές. Τα γιουρούσια διαδέχονταν το ένα το άλλο, λάβαρα αρπάχθηκαν εκατέρωθεν σε μια προσπάθεια να τσακιστεί το ηθικό του οχτρού και, τελικώς, αποσύρθηκαν και οι δύο πλευρές στα γιατάκια τους, να κατακάτσει ο κουρνιαχτός, να μετρηθεί τ’ ασκέρι…
Α, παρεμπιπτόντως, οι επίσημοι ιστορικοί κατέγραψαν το αποτέλεσμα της μάχης ως ισοπαλία, με νικητή στα σημεία την ορδή με το κίτρινο λάβαρο. Οι άλλοι μάζεψαν τα μπλε λάβαρά τους κι ανασυντάσσονται για την επόμενη αναμέτρηση. Διότι χθες μπορεί να χάθηκε μια μάχη, ο πόλεμος όμως συνεχίζεται ανά την Ελλάδα. Κι όλο και κάπου αλλού θα ξανανταμώσουν.
Διότι, όπως είπε κι ο Αϊνστάιν (ουδεμίαν σχέσιν έχων με την Ανάσταση του Γένους μας), το Σύμπαν μπορεί να έχει όρια, η ανθρώπινη βλακεία ΟΧΙ!