Είναι αλήθεια πως πολλές φορές παίρνουμε τις εκλογές αψήφιστα. «Και τι έγινε αν πάρει το κόμμα μια ψήφο λιγότερη»; Όταν αυτό θα το πουν πολλοί, τότε δεν είναι μία η λιγότερη ψήφος, αλλά ο αριθμός τους μπορεί να αποβεί καθοριστικός για την επιτυχία του κόμματος. Αλλά και για την επιτυχία του υποψηφίου, τον οποίο προτιμούμε, αλλά δεν ψηφίζουμε, προτιμώντας τις παραλίες.
Υπάρχουν κι άλλες αλήθειες. Ότι κάθε φορά λέμε, ότι αυτές οι εκλογές είναι καθοριστικές για το μέλλον μας. Πράγματι, η ανάθεση σε άλλον εκπρόσωπο του καθορισμού της πορείας μας, ενέχει προοπτικές ελπίδας, αλλά περικλείει και κινδύνους.
Όμως, θεωρώ ότι πράγματι οι σημερινές εκλογές, όπως και αυτές του 2015, δεν είναι σαν τις άλλες. Δεν πρόκειται για εναλλαγή κομμάτων, που οι διαφορές τους δεν είναι αγεφύρωτες, και εστιάζονται κυρίως στις τακτικές και μεθόδους, αλλά για δυο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μια πλευρά η Ν.Δ., σύνηθες ευρωπαϊκό κόμμα, και από την άλλη συνονθύλευμα με αλληλοσυγκρουόμενες ιδεολογικές και πολιτικές τάσεις, και με μόνο δεσμό την κατάκτηση του λαφύρου της εξουσίας.
Η όλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, κατέδειξε πλέον και σ’ αυτούς που δεν το είχαν υποψιαστεί, ότι δεν πολιτεύεται με αγάπη προς τον λαό και την πατρίδα [της οποίας την ύπαρξη εξ ιδεολογίας αρνείται, ως "κατασκεύασμα των καπιταλιστών"], αλλά από εχθρότητα προς την αστική τάξη, της οποίας επιδιώκει την εξάλειψη. Τα δεινά που επισωρεύθηκαν στην μεσαία τάξη της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, προήλθαν από συνεπή πολιτική εξάλειψής της. Το έχουν δηλώσει, δεν το κράτησαν μυστικό. Την φτωχοποίηση επιδίωξαν.
Μια άλλη αλήθεια, εμφανιζόμενη μετ’ επιτάσεως κατά τα τελευταία έτη, είναι ότι μεγάλο μέρος των εκλογέων δεν ψηφίζει θετικά, υπό την έννοια να ενισχύσει το κόμμα της προτίμησής του, αλλά αρνητικά προς το κόμμα που αντιπαθεί. Μάλιστα δε, έχει αναπτυχθεί ένα αντιδεξιό σύνδρομο, μαζί με τα τόσα άλλα σύνδρομα που διακατέχουν την Αριστερά, την ώρα που δεν υπήρξε μεταπολεμικώς δεξιό κόμμα στην Ελλάδα, μετά τον Λαϊκό Συναγερμό του Παπάγου.
Η προπαγάνδα της Αριστεράς πέτυχε, μη ούσης ουσιαστικής αντιμετωπίσεως, μάλιστα δε υπήρξε και αποδοχή ότι η Δεξιά αποτελεί κάτι κακό, όταν ο κεντρώος πρόεδρος της Ν.Δ., Μιλτιάδης Έβερτ, εκστόμισε την φράση «μας κατηγορούν ως δεξιούς». Αποδέχθηκε δηλαδή, ότι πρόκειται περί κατηγορίας να είναι κάποιος Δεξιός. Εξ αντιδιαστολής, αυτός που καίει την σημαία, είναι… προοδευτικός.
Οι σημερινές εκλογές επομένως είναι όντως καθοριστικές. Να σκεφθεί κάποιος τι μπορεί να συμβεί αν κυβερνήσει εκ νέου ο ΣΥΡΙΖΑ. Ευρισκόμενος προεκλογικώς σε αδύναμη θέση, δεν δίστασε το κόμμα να προβεί σε πλήθος αδιαφανών διαδικασιών, με αντιδημοκρατική οσμή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών του. Τυχούσα κατάληψη εκ νέου της εξουσίας, θα οδηγήσει την Ελλάδα σε αφανή δικτατορία της Αριστεράς, και στην συμπερίληψή της στον Τρίτο κόσμο, ομού με την Βενεζουέλα και Κούβα. Αλλά, πέραν τούτου, ακόμη και η επίτευξη υψηλών ποσοστών από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εξ ίσου σοβαρό κίνδυνο, επειδή με κάθε τρόπο δεν θα επιτρέψει οιαδήποτε αναγκαία μεταρρύθμιση, προκειμένου να ανακάμψει η Ελλάδα. Το έπραττε με το 3%, δεν θα το πράττει με το 25%;
Είναι επομένως η ώρα, να αφήσουμε πίσω μας κάθε τι που θα μας αποτρέψει να ξαναδούμε την Ελλάδα μεταξύ των σοβαρών χωρών, μακριά από κωλοτούμπες, αυταπάτες, ημιμαθείς και απαίδευτους πολιτικούς, διψασμένους για την εξουσία, που δεν ορρωδούν σε τίποτε προκειμένου να την επανακτήσουν.
Αν θέλουμε να αυτοκτονήσουμε ως λαός, τότε ας πάμε στις παραλίες ή να ψηφίσουμε μικρά κόμματα, που στην προκειμένη περίπτωση, τόσο το ένα όσο και το άλλο, ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ.