Αυτή η ιστορία με τους… σκοτωμούς στην Ελλάδα των φετινών Χριστουγέννων ξεπερνάει ακόμη και την πιο άρρωστη φαντασία, του πιο… άρρωστου συγγραφέα, εξίσου άρρωστων crime μυθιστορημάτων. Από τον 18χρονο αδελφοκτόνο, μέχρι τον Νορβηγό μέθυσο και από τον τραγικό πατροκτόνο μέχρι τα νέα παιδιά που σουλατσάρουν στην άσφαλτο με ταχύτητες Φόρμουλα Ένα δημιουργούν ένα απόμακρο σκηνικό. Ένα φονικό πέπλο θανάτου, που απλώνεται πάνω από μια χώρα και από μια κοινωνία, που την έχουμε συνηθίσει φιλήσυχη, αλλά τελικά δεν είναι και τόσο. Ημέρες γιορτών και αποκαλύπτονται άγρια ήθη που κρύβονται πίσω από την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος, πίσω από το χαμόγελο ενός ευγενικού καλοβαλμένου νέου, πίσω από το ξένοιαστο πρόσωπο ενός φοιτητή. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα επίσης απανωτά επεισόδια βίας μεταξύ ανηλίκων, που ζει η ελληνική κοινωνία τους τελευταίους μήνες, δείχνει ότι κάτι έχει αλλάξει. Ή μάλλον πολλά.
Η Ελλάδα που ξέραμε -όχι η Ελλάδα του 1950 και του 1960, αλλά η Ελλάδα των δεκαετιών του 1990 και του 2000- δεν υπάρχει. Όλα όσα μας προειδοποιούσαν οι ειδικοί ότι θα συμβούν, απλά συμβαίνουν. Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής, με την απομάκρυνση των γονιών από τα παιδιά τους λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά και στις συνήθειες, με τα αιμοδιψή ηλεκτρονικά παιχνίδια να παίρνουν τη θέση των… αθώων, δεν μένουν -και δεν θα μπορούσαν να μείνουν- χωρίς συνέπειες. Δυστυχώς -χρονιάρες μέρες- είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Μια… μελαγχολική επιστροφή
Μετά τα γιορτινά τραπέζια και τις μικρές χριστουγεννιάτικες εξορμήσεις, οι δύο προηγούμενες ημέρες είχαν την επιστροφή στα λημέρια της… καθημερινότητας πριν το break της Πρωτοχρονιάς. Μετά λύπης τους, λοιπόν, οι Θεσσαλονικείς διαπίστωσαν πως το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν άγγιξε βασικά ζητήματα που απασχολούν την καθημερινότητά τους στην πόλη, όπως είναι η καθαριότητα και η αστική συγκοινωνία. Πώς θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε κάτι τέτοιο μέσα σε τρεις – τέσσερις ημέρες; Μόνο ως θαύμα, που όμως δεν έγινε, επειδή στη Θεσσαλονίκη δεν αξίζει να γίνονται θαύματα τέτοιου είδους. Διότι για να συμβεί το θαύμα πρέπει και να το πιστεύει κανείς. Και να το παλεύει. Και να αγωνίζεται γι’ αυτό. Οι κάδοι απορριμμάτων, λοιπόν, εξακολουθούν να ξεχειλίζουν σκουπίδια, ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους, διότι η αδυναμία του δήμου είναι εμφανής. Τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ περνούν αραιά και πού, με αποτέλεσμα να είναι μονίμως φίσκα, επειδή επίσης η αδυναμία του συγκεκριμένου οργανισμού είναι εμφανής. Μια άκρως γνώριμη, μελαγχολική κατάσταση με ή χωρίς εορταστικό διάκοσμο και φωτισμό. Η πόλη ζει μονίμως τη μέρα της μαρμότας!
Τα αποφάγια των Χριστουγέννων και ο φόβος της Πρωτοχρονιάς
Άλλωστε, μέχρι τώρα γνωρίζαμε, χωρίς να είναι επιλογή μας, τι έπιπλα πέταξαν στα σκουπίδια οι γείτονες μας. Πλέον γνωρίζουμε και τι έφαγαν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Και πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς τις εικόνες που αντικρίζουν από το βράδυ των Χριστουγέννων καθημερινά οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, περιμετρικά της οδού Ανθέων καθώς η δυσοσμία, οι σκισμένες σακούλες με κάθε είδος τροφίμων και οι ξεχειλισμένοι κάδοι είναι πλέον σε ημερησία διάταξη. Το χειρότερο είναι πως πλησιάζει το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς και όσο καλή διάθεση και αν θέλουν να επιδείξουν οι κάτοικοι της εν λόγω περιοχής είναι σχεδόν αδύνατον να κρατούν στα μπαλκόνια τους τα σκουπίδια προσμένοντας το απορριμματοφόρο του δήμου να φανεί.
Η εικόνα των παρατεταμένων σκουπιδιών, που κάνουν... πάρτι έξω από τους κάδους, οι οποίοι ασφυκτιούν από σακούλες αποτελεί μια χρόνια κατάσταση για τη Θεσσαλονίκη, ωστόσο το τελευταίο διάστημα το πρόβλημα μεγεθύνεται συνεχώς, με τους πολίτες της να νιώθουν πως ζουν σε μια βρώμικη πόλη για την οποία κανείς, δυστυχώς, δεν ενδιαφέρεται. Το χειρότερο είναι πως ακόμη και όσοι θέλουν να παραπονεθούν στην αντιδημαρχία καθαριότητας δεν βλέπουν φως, αντίθετα εισπράττουν αδιαφορία.
Θα αποτελούσε ουτοπική ευχή να πιστέψουμε πως θα κάνουμε Πρωτοχρονιά χωρίς την...παρέα των σκουπιδιών, ωστόσο ας ελπίσουμε πως την καινούργια χρόνια η πόλη θα είναι περισσότερο καθαρή και θα υπάρξει περισσότερη διάθεση ώστε να λυθεί ένα ζήτημα που δυσφημεί την πόλη.
Πολυκατοικία αντί… οβίδων
Ήταν Σεπτέμβριος του 2022 όταν η πόλη αναστατώθηκε από την ανακάλυψη οβίδων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε οικόπεδο όπου εκτελούνταν εργασίες ανέγερσης πολυκατοικίας επί της οδού Λέοντος Σοφού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το σημείο είχε αποκλειστεί για μέρες και κάθε νέα οβίδα που εντοπίζονταν τροφοδοτούσε κι έναν νέο τίτλο στις ειδήσεις. Αφού το... πεδίο καθάρισε, ξεκίνησαν οι εργασίες για την ανέγερση του νέου κτηρίου και το θέμα ξεχάστηκε, μιας και όπως είναι λογικό, η πρόσοψη του οικοπέδου ήταν καλυμμένη. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, το νέο κτήριο σιγά σιγά αποκαλύπτεται. Οι εργασίες προχωρούν και ήδη ο σκελετός του είναι ορατός. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι ιδιοκτήτες και ένοικοι που θα κατοικήσουν θα έχουν να διηγούνται μία ιδιαίτερη ιστορία. Τον πολεμικό μύθο της δικής τους πολυκατοικίας.
Κάθε χρόνο η ίδια τραγωδία
Το έχουμε γράψει τόσο πολλές φορές, που σε λίγο θα μας χαρακτηρίσουν γραφικούς. Η Ελλάδα δεν έχει οδική παιδεία. Αυτό αποτυπώνεται κάθε μέρα, αλλά ειδικά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, η επιβεβαίωση είναι πλήρης κι έρχεται με τραγικό τρόπο. Κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες καταγράφονται πολλά τροχαία, που σε ορισμένες περιπτώσεις στοιχίζουν ζωές και σε άλλες την αρτιμέλεια συνανθρώπων μας. Συνήθως νέοι άνθρωποι, χωρίς καμία συναίσθηση των πράξεων τους, βγαίνουν, πίνουν μέχρι το πρωί και μετά πιάνουν το τιμόνι για να γυρίσουν σπίτι. Άλλοι χάνουν τον έλεγχο. Άλλοι κοιμούνται στο τιμόνι. Ότι κι αν συμβαίνει το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο τραγικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, την… πληρώνουν και κάποιοι που δεν φταίνε. Με την έννοια ότι αν και συμπεριφέρονται υπεύθυνα και φροντίζουν να είναι νηφάλιοι όταν θα πιάσουν το δικό τους τιμόνι, πέφτουν θύματα των… ανεύθυνων. Κάπως έτσι έχουμε νεκρούς στην άσφαλτο, αγωνιώδεις νοσηλείες στις εντατικές, ακρωτηριασμούς και ψυχικές πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Όλοι οι υπόλοιποι γινόμαστε κάθε χρόνο «στο ίδιο έργο θεατές». Ατομικές και οικογενειακές τραγωδίες με το ίδιο ακριβώς σενάριο και την ελπίδα να μη βρεθούμε εμείς να παίζουμε ρόλο σε τέτοιο έργο.
Ιώσεις και οικογενειακά τραπέζια
Θερίζουν για άλλη μια χρονιά οι ιώσεις και οι ειδικοί έχουν αρχίσουν πάλι να κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου. Τις τελευταίες μέρες έχουν αυξηθεί τα κρούσματα κορωνοϊού, γρίπης και RSV, που δημιουργούν ένα άκρως επικίνδυνο κοκτέιλ. Μία βόλτα στα γεμάτα για άλλη μια χρονιά νοσοκομεία είναι ικανή να πείσει ακόμα και τους πιο... διστακτικούς που θεωρούν την αποτύπωση της πραγματικότητας ως κινδυνολογία. Καλό είναι τώρα, τις μέρες των γιορτών, όσοι έχουν συμπτώματα να αποφύγουν τα οικογενειακά τραπέζια, ιδίως αυτά που συμπεριλαμβάνουν παππούδες και γιαγιάδες. Δεν είναι ευχάριστο να περνάς μόνος σου τις γιορτές, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά μάλλον είναι χειρότερο να τις περνάς ανησυχώντας για τις πιθανές -σοβαρές- συνέπειες των πράξεων σου. Γι’ αυτό άλλωστε μόλις χθες η ειδική επιτροπή που είχε συσταθεί κατά την πανδημία για να προτείνει μέτρα προστασίας προχώρησε σε σύσταση για τη χρήση μάσκας σε χώρους στους οποίους παρατηρείται συνωστισμός, όπως -για παράδειγμα- τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι…
Δεν επιβεβαιώνεται η πληροφορία πως ο… καιρός αυτές τις μέρες είχε στο νου του το τραγούδι «Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι», που έγραψε ο Νίκος Μωραΐτης, συνέθεσε ο Γιάννης Κωνσταντινίδης και μας χάρισε μοναδικά με τη φωνή του ο Γιάννης Κότσιρας. Πάντως -ο καιρός πάντα- βάλθηκε να μας τρελάνει. Γιατί είπαμε -ο καιρός πάντα- έχει.. γυρίσματα, αλλά δεν εννοούσαμε κάτι τέτοιο. Χριστούγεννα που θύμιζαν Πασχαλιά περάσαμε και τώρα πάμε για το τέλος του 2023 με καιρό, τουλάχιστον Μαγιάτικο. Θα δούμε πού θα μας βγάλει η όλη κατάσταση, αλλά σίγουρα είναι ακόμη ένα επεισόδιο στο σίριαλ «Κλιματική Αλλαγή», το οποίο ευχόμαστε να μην πάρει τις γνωστές διαστάσεις του θρίλερ που ακούει στο τίτλο «Κλιματική Κρίση».