Ο Βολφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός που οι Έλληνες λατρεύουμε να μισούμε, δεν είναι πλέον μαζί μας. Και από προχθές που εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, η πλειονότητα των λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και η πλειοψηφία των αρθογράφων σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο τον αποχαιρετούν με σχόλια που κυμαίνονται από την συγκαλυμμένη ικανοποίηση έως τον άκρατο πανηγυρισμό.
Δεν είμαι από αυτούς που ασπάζονται το ρητό «ο νεκρός δεδικαίωται» αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο μακαρίτης αξίζει όλη αυτή την συσσωρευμένη χλεύη και το μίσος που εκτοξεύουμε.
Και για να γίνω σαφέστερος θα επιχειρήσω μία σύντομη αναδρομή σε όσα τραγικά διαδραματίστηκαν εκείνο το τραυματικό πρώτο εξάμηνο του 2015 με πρωταγωνιστή τον ίδιο αλλά και τους δικούς μας κυβερνώντες.
Στις αρχές του 2015 και αφού η χώρα είχε διανύσει μια σκληρή τετραετία μνημονίων και σκληρής λιτότητας και φαινόταν να βρισκόμασταν κοντά στο τέλος της περιπέτειας, ο σοφός ελληνικός λαός αποφάσισε να εμπιστευτεί τις τύχες του και το μέλλον των παιδιών του σε ένα χαμογελαστό αγόρι που το έλεγαν Αλέξη που του υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, φωνάζοντας "Γκόου μπακ Μαντάμ Μέρκελ"
Στην πραγματικότητα βέβαια τον ψηφίσαμε γιατί αυτό που θέλαμε ήταν οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί, να συνεχίσουν μας δανείζουν για να έχουμε 45χρονους συνταξιούχους ΟΤΕτζήδες και ΔΕΗτζήδες των 4.000 ευρώ και έναν υπεράριθμο στρατό δημοσίων υπαλλήλων των 2.500 + χιλιάδων ευρώ, αλλά αυτά δεν μας αρέσει ούτε να τα λέμε ούτε να τα ακούμε.
Μάλιστα για να γίνει ακόμα καλύτερη η κατάσταση αμέσως μετά τις εκλογές του 2015, ο Αλέξης αποφάσισε να διορίσει ως υπουργό του επί των Οικονομικών, ένα άλλο εξίσου ανέμελο αγόρι, τον Γιάνη με ένα «ν», ο οποίος περιφερόταν ανά τας Ευρώπας ντυμένος ως κλαρινιτζής σε πανήγυρι και μαγνητοφωνώντας κρυφά τους συναδέλφους του υπουργούς στα Eurogroup, την ίδια στιγμή που προσπαθούσε να τους πείσει να συνεχίσουν να μας δανείζουν πακτωλούς εκατομμυρίων, προκειμένου να μην διαταραχθεί η ανέμελη ζωή μας κάτω από τον ζεστό μεσογειακό ήλιο.
Όπως ήταν φυσικό όλη αυτή η «υπερήφανη διαπραγμάτευση» δεν εκτιμήθηκε καθόλου από τον εκλιπόντα, ο οποίος ως υπουργός οικονομικών της Γερμανίας ήταν ο άνθρωπος που είχε τα κλειδιά του ευρωπαϊκού θησαυροφυλακίου, και ο οποίος διακατεχόμενος από την κλασσική προτεσταντική λογική των Βορειοευρωπαίων, αρνούνταν να διαθέσει τα λεφτά των Γερμανών-και όχι μόνον- φορολογούμενων για τη διάσωση μίας χώρας που δεν ήθελε να πάρει μέτρα και να συμμορφωθεί με τα διεθνή χρηματοοικονομικά πρότυπα.
Αφού λοιπόν ο Σόιμπλε δεν μας έκανε το χατήρι τον δαιμονοποιήσαμε. Έγινε ο κακός Γερμανός που θέλει την καταστροφή της Ελλάδος. Είχε όμως ο Σόιμπλε προσωπικά με την Ελλάδα και τους Έλληνες¨? Προφανώς όχι. Ο Σόιμπλε όντας ένας στεγνός τεχνοκράτης, ποτέ δεν θεώρησε την ζώνη του ευρώ ένα παρτέρι όπου όλα τα λουλούδια - και κυρίως εκείνα του ευρωπαϊκού νότου - μπορούσαν να ανθίσουν.
Το όραμα του ήταν μία ζώνη του ευρώ αποτελούμενη μόνον από τις χώρες του εύρωστου ευρωπαϊκού βορρά που θα καθιστούσε έτσι το ευρώ ένα πανίσχυρο παγκόσμιο νόμισμα. Και δεν δίσταζε να το δηλώνει. Και από την πλευρά του είχε δίκαιο. Γιατί ας μην γελιόμαστε, η ζώνη του ευρώ έτσι όπως τελικά εφαρμόστηκε – και ευτυχώς για μας- ήταν μία πολιτική και όχι οικονομική απόφαση των Ευρωπαίων πολιτικών, την οποία ο αυστηρός τεχνοκράτης ανέχονταν αλλά δεν αγαπούσε. Όμως στο τέλος τέλος κανένας Σόιμπλε δεν ήταν υπεύθυνος για το ότι η χώρα μας ζούσε για δεκαετίες με δανεικά τα οποία διοχετεύονταν στην κατανάλωση και στην αγορά εισαγόμενων προϊόντων, τα οποία αγόραζαν «έφηβοι» συνταξιούχοι.
Μάλιστα ασχέτως της επιθυμίας του για μία μικρότερη αλλά ισχυρότερη ζώνη του ευρώ, ο Σόιμπλε ήταν αυτός που το 2015 επέμενε - και ορθώς όπως αποδείχτηκε - στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και όχι στην επιμήκυνση του, όπως ήθελε η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ, και η οποία αν είχε εφαρμοστεί θα έκανε την χώρα να βγει από τα μνημόνια το 2.100 μ.χ.
Προφανώς ο εκλιπών δεν ήταν ο καλύτερος φίλος της Ελλάδος. Δεν ήταν όμως ούτε και ο καλύτερος φίλος των Γερμανών. Μόλις πέρυσι όταν με την κρίση στην Ουκρανία το ρωσικό φυσικό αέριο είχε σταματήσει να ζεσταίνει τα σπίτια των συμπατριωτών του με την τετράγωνή και σαφώς στεγνή λογική του είχε δηλώσει ότι αν οι Γερμανοί κρυώνουν ας φορέσουν και δεύτερο πουλόβερ.
Τελικά ίσως στην ταφόπλακα του να γράψουν «Το μόνο πράγμα που αγάπησα ήταν τα δημόσια οικονομικά»
Υ.Γ. Τελειώνοντας επιτρέψτε μου να αναπαράξω τα λόγια από την σημερινή εξαιρετικά εύστοχη γελοιογραφία του μεγάλου ΑΡΚΑ : Ο λαός χρειαζόταν κάποιον να μισήσει. Οι λαοπλάνοι του τον έδωσαν για να μην μισήσει αυτούς