Skip to main content

Ο κορωνοϊός, οι οικονομικές συνέπειες και το παράδειγμα της Λίβερπουλ

Εταιρείες κολοσσοί ακόμα στη Θεσσαλονίκη δεν διστάζουν να καταφύγουν στην κρατική «φιλανθρωπία» με πρόσχημα την πανδημία.

*Γράφει ο Βασίλης Κεχαγιάς

Στον παγωμένο χρόνο του εγκλεισμού, το πολυφορεμένο τελευταία «σαν σήμερα» μοιάζει πιο κοντινό από κάθε άλλη φορά. Κι εκεί, στο Λίβερπουλ, το απέδειξαν οι οπαδοί της ομάδας με τον κορμοράνο στο στήθος και την επωνυμία της πόλης στην ταυτότητά της (πάντα υπάρχει και η Έβερτον), όταν εν μέσω κρίσης θυμήθηκαν την τραγωδία του Χίλσμπορο, που σαν χθες είχε γίνει.

Ο κορωνοϊος δρεπανιάζει κόσμο στο νησί και στο Χίλσμπορο, 34 χρόνια πριν, 96 άτομα είχαν χάσει τη ζωή τους σε ένα ποδοσφαιρικό απόγευμα, με το γήπεδο της Νότιγχαμ να γίνεται τάφος για τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Η θατσερική πολιτική τούς κατηγόρησε για ό,τι συνέβη κι ας ήταν η αστυνομία της «σιδηράς κυρίας» αυτή που έπρεπε να καθίσει στο εδώλιο για τις παραλείψεις της και το στριμωξίδι των υπεράριθμων οπαδών. Ήταν που ήταν το λιμάνι πηγή αντικυβερνητικών αναταράξεων, το Χίλσμπορο υπέγραψε την καταδίκη του για τη διαχρονική του σύγκρουση με μια πολιτική αντίληψη τύπου Θάτσερ.

Και πάνω που εκτός από το χρόνο έμοιαζε παγωμένος και ο περιώνυμος στα αριστερά εγχειρίδια πολιτικής φιλοσοφίας «λαός», ήρθε η ομάδα του Λίβερπουλ, να κινήσει τα ακίνητα, να κουβαλήσει τη μνήμη του χρόνου και το λαό στο προσκήνιο. Εξαφανισμένος στο διαδίκτυο, λόγω εγκλεισμών, και στριμωγμένος στα σχοινιά της πανδημίας, μασουλούσε σερβιρισμένη τροφή.

Ίσως, να σκέφτηκαν κάποιοι, ότι εικονική επανάσταση δεν υπάρχει κι ότι επιτέλους θα μαντρωνόταν κάθε διάθεση για αντίδραση.

Και κάπως έτσι ο ιδιοκτήτης των θρυλικών «reds», αμερικανός Τζον Χένρι, αποφάσισε να αξιοποιήσει τα κυβερνητικά μέτρα καταβάλλοντας μόνον το 20% από τους μισθούς των υπαλλήλων της ομάδας, αφήνοντας το υπόλοιπο 80% να το εισπράξουν από το κράτος. Κι όλα αυτά παρότι το club είχε παρουσιάσει κέρδη ύψους 215 εκατ. ευρώ!

Ωστόσο, οι «Γαλιλαίοι» της Λίβερπουλ επέμεναν: «Και όμως, κινείται...». Ο «λαός», το ποδόσφαιρο ως μηχανισμός κοινωνικής ζύμωσης, ο πλανήτης ολόκληρος, ξεσηκώθηκε κατά του Χένρι και τον υποχρέωσε να ξαναδιαβάσει τις καταστατικές αρχές της ομάδας. Πήρε πίσω την απόφασή του και υποχρεώθηκαν και άλλοι αγγλικοί σύλλογοι να επαναθεωρήσουν την αρχική απόφαση καταφυγής στον δημόσιο κορβανά. Το φετινό πρωτάθλημα της Αγγλίας ίσως και να μην τελειώσει ποτέ, αλλά η Λίβερπουλ το κατέκτησε. Όχι αυτό που μοιράζει κυπελλάκια στη λεγόμενη Premier League, και που έχει να το δει τριάντα ολόκληρα χρόνια, αλλά το άλλο, το μεγάλο, το δύσκολο,της ηθικής, έστω και επώδυνης, συνέπειας και αξιοπρέπειας.

Κι αυτή η συζήτηση είναι εξαιρετικά επίκαιρη και στη χώρας μας, ακόμη και στη Θεσσαλονίκη, όπου εταιρείες κολοσσοί, με κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων, δεν διστάζουν να καταφύγουν στην κρατική «φιλανθρωπία», με πρόσχημα την πανδημία, προκειμένου να ξαλαφρώσουν κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ τη μισθοδοσία τους. Άλλα club, άλλοι οπαδοί, άλλες νοοτροπίες...

*Ο Βασίλης Κεχαγιάς είναι κριτικός κινηματογράφου