Καλημέρα σας!
Οι εκλογές τελείωσαν. Επιτέλους. Και ευτυχώς! Μεταξύ άλλων στη χθεσινή εκλογική διαδικασία συνέβησαν -μεταξύ άλλων- τα ακόλουθα μικρά ή μικρότερα γεγονότα. Κατ’ αρχήν σχεδόν πουθενά δεν εμφανίστηκαν τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών. Προφανώς για κάποιους ανάμεσά μας οι εκλογές είναι κάτι σαν… πλάκα. Επίσης, όταν πήγε να ψηφίσει ο Δ. Κουτσούμπας δεν του έδωσαν ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, του κόμματος του οποίου ηγείται, ενώ σε κάποιον ψηφοφόρο στα Χανιά δεν έδωσαν ψηφοδέλτια των μεγαλύτερων κομμάτων, που είχαν μπει στη Βουλή στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης. Ο άνθρωπος έψαχνε επί πέντε λεπτά πίσω από το παραβάν και όταν βγήκε απορημένος απλώς του έδωσαν μία άλλη-συμπληρωμένη- σειρά ψηφοδελτίων. Ευτράπελα συμβαίνουν σε κάθε εκλογική διαδικασία, αλλά όσο περνούν τα χρόνια η χαλαρότητα που έτσι κι αλλιώς γενικεύεται στην ελληνική κοινωνία επεκτείνεται και στις εκλογές.
Το μπουρίνι και το ταμείο
Το… μπουρίνι του Φεστιβάλ Βιβλίου υπήρξε και φέτος πιστό στο ραντεβού του. Ευτυχώς για τη διοργάνωση τα περίπτερα έχουν στηθεί σε αρκετή απόσταση από τη θάλασσα κι έτσι περιορίστηκαν οι καταστροφές. Το θέμα είναι τις επόμενες δύο εβδομάδες οι Θεσσαλονικείς να κατέβουν στη Νέα Παραλία, ώστε η προσπάθεια των ανθρώπων του βιβλίου να πιάσει τόπο. Διότι -σε τελική ανάλυση- η επιτυχία ή αποτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας κρίνεται κυρίως στο… ταμείο.
Αυτοψία σε δύο ρόδες
Ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθεί κάποιος τους κατεστραμμένους δρόμους της Θεσσαλονίκης που είτε έχουν να ασφαλτοστρωθούν εδώ και πολλά χρόνια, είτε τους κατέστρεψαν οι εταιρείες κοινής ωφελείας με τα έργα τους, είναι να τους διανύσει με μοτοσυκλέτα. Η οδήγηση δικύκλου εντός εκείνων των λωρίδων που σκέπασαν όπως όπως με λίγη άσφαλτο οι εταιρείες κοινής ωφελείας και τις άφησαν να χάσκουν έναντι του λοιπού οδοστρώματος μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνο… σπορ. Η εικόνα οδών -και μάλιστα κεντρικών- όπως η Βασ. Ηρακλείου, η Καρόλου Ντιλ, η Βασ. Γεωργίου και άλλων είναι για βραβείο αδιαφορίας προς τον Δήμο που περιφρονεί με τον τρόπο του τους χρήστες των δρόμων. Με αυτά τα δεδομένα καλό θα ήταν οι υποψήφιοι δήμαρχοι, που στη Θεσσαλονίκη δεν είναι και λίγοι και δηλώνουν ότι επιθυμούν να βελτιώσουν την εικόνα της Θεσσαλονίκης και να παρέμβουν στις υποδομές της, να κάνουν μια βόλτα πάνω σε μοτοσυκλέτα ή σε ποδήλατο ή σε πατίνι, σε δύο ρόδες τέλος πάντων. Να κάνουν αυτοψία για να αντιληφθούν με τον καλύτερο τρόπο, απευθείας και χωρίς… μεσάζοντες, τι ακριβώς συμβαίνει στο οδικό δίκτυο της πόλης.
Σε ποια οδό είμαστε;
Η μη ύπαρξη πινακίδων με την ονομασία των οδών στη Θεσσαλονίκη αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο της εγκατάλειψης που βιώνει η πόλη. Το θέμα είναι σημαντικό ειδικά όταν μιλάμε για το κέντρο, που καθημερινά βρίσκονται εκατοντάδες ξένοι τουρίστες αλλά και Έλληνες επισκέπτες, οι οποίοι έρχονται στην πόλη και βρίσκονται με τα κινητά ανά χείρας κοιτώντας του χάρτες της Google προσπαθώντας να προσανατολιστούν για το πού βρίσκονται και πού θέλουν να πάνε. Ακόμα και στο θέμα των κρουαζερόπλοιων, για τα οποία πανηγυρίζουμε ότι έρχονται δυο - δυο κάποιες Κυριακές και κατεβαίνουν εκατοντάδες τουρίστες από αυτά, καλό θα ήταν μαζί με τα κουλούρια να τους μοιράζουμε χάρτες και οδηγούς για την πόλη, τα μνημεία και την αγορά της! Περαιτέρω όμως και σε γειτονιές μη τουριστικές η απουσία πινακίδων με την ονομασία των οδών είναι ένα πρόβλημα που κάπως πρέπει να λυθεί, αρκεί η δημοτική αρχή να αντιληφθεί τη σοβαρότητά του και να θελήσει να ασχοληθεί. Γιατί -για παράδειγμα- στον δήμο Αμπελοκήπων- Μενεμένης υπάρχουν τέτοιες πινακίδες παντού; Και μάλιστα τοποθετημένες σε ειδικά κολωνάκια στις διασταυρώσεις της κεντρικής οδούς με κάθετες!
Τελευταία καπέλα από την… Αμαζόνα
Είχα διαβάσει πριν από κάποιους μήνες από την εξαιρετική Τασούλα Επτακοίλη της Καθημερινής ότι κλείνει η βιοτεχνία καπέλων «Αμαζόνα» στο κέντρο της πόλης. Τη στιγμή που η αγορά έχει κατακλυστεί από κινεζικής προέλευσης καπέλα, η ποιότητα των συγκεκριμένων προϊόντων είναι αξεπέραστη, καθώς μιλάμε για προϊόντα που κρατούν εφ' όρου ζωής. Με αγωνία έσπευσα να προμηθευτώ τραγιάσκες και μπερέδες πριν το λουκέτο. Ασθμαίνοντας σχεδόν ζήτησα από τον «τελευταίο φρουρό» Τάσο Χατζηαδάμ να με εξυπηρετήσει κάνοντας καλού κακού την ερώτηση εάν... πρόλαβα. Χαμογελώντας ο ιδιοκτήτης μού απάντησε ότι «οι επιχειρήσεις δεν κλείνουν από τη μια μέρα στην άλλη», αφού όπως μου είπε η διαδικασία - για μια υγιέστατη να πούμε επιχείρηση/βιοτεχνία - μπορεί να πάρει και δύο χρόνια. Κομμάτι θλιβερό θα πει κανείς, η ιστορία ενός ανθρώπου που επιβεβαιώνει ότι στη Θεσσαλονίκη πέρα από το φαγητό δεν ανθίζει τίποτα. Ενός ανθρώπου που έχει πληρώσει φόρους, εισφορές και είναι τυπικότατος προς το κράτος, αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει μια επιτυχημένη δραστηριότητα (τα παιδιά έχουν τραβήξει άλλους δρόμους) και πρέπει να του βγει κυριολεκτικά η πίστη για να βγει απλά στη σύνταξη.
100 στιγμές του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Ήταν αιρετικός, αθυρόστομος, πείσμων, γλωσσοπλάστης κι είχε μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, ενώ δεν δίσταζε να μιλάει για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό σε εποχές σκληρές και δύσκολες. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του λιτά, μόνο με τα απαραίτητα και ακόμη λιγότερα, τόσο στην οδό Δημητρίου Πολιορκητού στην Άνω Πόλη, όσο και στην οδό Σκεπαστού στις Σαράντα Εκκλησιές, όπου πάνω από το ξύλινο γραφείο-αντίκα είχε δύο πορτρέτα. Του Κωνσταντίνου Καβάφη, για τον οποίο έλεγε -χαριτολογώντας φυσικά- πως «τον έζησα μόλις δύο χρόνια γιατί πέθανε το 1933 κι εγώ γεννήθηκα το 1931»- κι ένα του Βασίλη Τσιτσάνη με τον οποίο συνδέονταν με φιλική σχέση -λίγοι γνωρίζουν πόσο συνέβαλε στο να ονομάσει ο δήμος Θεσσαλονίκης μια πλατεία στην Άνω Πόλη σε Βασίλη Τσιτσάνη. Στις 11 Αυγούστου συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου, ο οποίος αναπαύεται στη θέση «Πανόραμα» στα νεκροταφεία Αναστάσεως του Κυρίου -αν ήξερε πως θα τον έθαβαν σε τόσο προνομιακό σημείο θα σηκωνόταν και θα έβριζε. Η καθημερινότητα του Ντίνου Χριστιανόπουλου είχε αυτό που λέμε έναν χαρακτήρα ασκητικό. Εκείνος, τα βιβλία του, τα χειρόγραφα, λίγοι φίλοι, μια πιστή οικονόμος. Εικόνες αυτής της καθημερινότητας παρουσιάζει η έκθεση με 100 επιλεγμένες φωτογραφίες του δημοσιογράφου, Γιάννη Καμπούρη, στο ισόγειο του Κέντρου Αρχιτεκτονικής του Δήμου Θεσσαλονίκης επί της οδού Αγγελάκη 13. Ένας φόρος τιμής σε έναν κορυφαίο δημιουργό της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικότερα, που αγαπήθηκε και μισήθηκε ταυτόχρονα από πολλούς, αλλά αναγνωρίστηκε και αναγνωρίζεται από όλους ως σημαντικός ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός. Το ήξερε κι ο ίδιος πως είχε αντιπάθειες, αλλά δεν έδινε σημασία. Γι’ αυτό και ζήτησε να γράψουν στον τάφο του έναν αγαπημένο του στίχο: «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε / όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος». Τον ίδιο ακριβώς χρησιμοποίησε πριν μερικούς μήνες σε podcast στο Spotify η Μέγκαν Μαρκλ κι έγινε viral - αν ο Χριστιανόπουλος το ήξερε μπορεί και να γελούσε, ή να έβριζε.
