Skip to main content

Περίεργα παιχνίδια του Ισραήλ με τους αγωγούς φυσικού αερίου

Προκαλούν σύγχυση οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των αρμοδίων (;) κυβερνητικών αξιωματούχων του Ισραήλ για τον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας.

Είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο, κάθε κράτος να ενδιαφέρεται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Αυτό κάνει και το Ισραήλ (αυτό έπρεπε να κάνει και η Ελλάδα, αλλά…), μόνο που προκαλούν σύγχυση οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των αρμοδίων (;) κυβερνητικών αξιωματούχων του.

Ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ, Γιουβάλ Στέινιτζ, έδωσε δύο συνεντεύξεις προ ημερών. Σ’ αυτήν που παραχώρησε στο Bloomberg, ο Γκ. Στέινιτζ ανέφερε ότι στόχος είναι η δημιουργία ενός πλαισίου που θα δώσει περιθώριο στις εταιρείες και στις δύο πλευρές να προχωρήσουν με τις δικές τους διαπραγματεύσεις με στόχο να αρχίσει να διοχετεύεται αέριο στην Τουρκία σε περίπου τρία χρόνια.

Είπε ακόμη ότι το Ισραήλ πραγματοποιεί συνομιλίες και για ένα πιο φιλόδοξο αγωγό που θα περνά μέσω της Κύπρου και της Ελλάδας και θα καταλήγει την Ιταλία, ο υπουργός Ενέργειας της οποίας προγραμματίζει να επισκεφτεί το Ισραήλ νωρίς τον Απρίλιο για να συζητήσει το έργο. Την ολοκλήρωση αυτού του έργου, την υπολογίζει σε έξι χρόνια. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το Ισραήλ προγραμματίζει δύο αγωγούς. Έναν προς την Τουρκία για την εσωτερική της κατανάλωση, και έναν -τον EastMed- προς την Ευρώπη.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και τούτο επειδή έδωσε συνέντευξη και στην «Χουριέτ», όπου εκεί οι δηλώσεις του ήσαν κάπως διαφοροποιημένες. Είπε κατ’ αρχάς, ότι φυσικό αέριο από το Λεβιάθαν θα μπορεί να μεταφερθεί στην Τουρκία με αγωγό, ο οποίος μελλοντικά ίσως μεταφέρει και αέριο της Κύπρου, υπό την προϋπόθεση ότι το Κυπριακό θα έχει λυθεί. Αλλά, πρόσθεσε, ότι είναι πολύ πιθανόν το Ισραήλ να εξάγει αέριο στην Τουρκία και ίσως στο μέλλον στην Ευρώπη μέσω του τουρκικού αγωγού. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ποιος ο λόγος κατασκευής του EastMed;

Το βέβαιο είναι πως είτε στη μια περίπτωση είτε στην άλλη, παραμερίζονται οι Ρώσοι. Και όχι μόνον λόγω του ισραηλινού και κυπριακού (δεν τολμώ να γράψω και ελληνικού, με όσα ανεξήγητα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή), αλλά σύμφωνα με τον ευρηματικό τίτλο της sofokleousin.gr, «Το μνημόνιο... σκότωσε τον ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου». Γιατί; Επειδή αφήνει Ρώσους-Αζέρους εκτός ΔΕΣΦΑ.

Ως γνωστόν, η κυβέρνηση δεσμεύεται από το αναθεωρημένο μνημόνιο να πουλήσει τον ΔΕΣΦΑ -και μάλιστα πολύ γρήγορα- σε ευρωπαϊκή εταιρεία, αποκλείοντας εκ προοιμίου Ρώσους και Αζέρους που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον. Θέτοντας αυτόν τον όρο, οι Ευρωπαίοι δανειστές θέλουν να αποτρέψουν περαιτέρω διείσδυση ρωσικών συμφερόντων στην ελληνική αγορά ενέργειας.

Όπως αναφέρει το πιο πρόσφατο προσχέδιο του μνημονίου, τα μερίδια της ΔΕΣΦΑ που κατέχουν το ΤΑΙΠΕΔ (31%) και τα ΕΛΠΕ (35%), για λόγους που σχετίζονται με την ενεργειακή ασφάλεια της Ελλάδας και της Ευρώπης, θα πρέπει να διατεθούν σε ευρωπαϊκή εταιρεία, ή σε κοινοπραξία εταιρειών, στην οποία επικεφαλής θα είναι ευρωπαϊκή εταιρεία.

Στην εταιρική δομή της ΔΕΣΦΑ, διευκρινίζεται στο κείμενο, προς αποφυγή οποιασδήποτε παρερμηνείας, όπως αυτή θα διαμορφωθεί μετά την ιδιωτικοποίηση, θα πρέπει τουλάχιστον μία ευρωπαϊκή εταιρεία να ασκεί, άμεσα ή έμμεσα, τουλάχιστον κοινό έλεγχο στη διαχειρίστρια του ελληνικού δικτύου φυσικού αερίου. Αυτές οι δεσμεύσεις προφανώς αποκλείουν την επαναφορά του παλαιότερου ενδιαφέροντος της Gazprom για τον ΔΕΣΦΑ, όπως βεβαίως και της αζερικής SOCAR, που έφθασε κοντά στην απόκτησή του με τον τελευταίο διαγωνισμό, αλλά τελικά και αυτό το deal ακυρώθηκε από την Κομισιόν.

Και δεν αρκεί αυτό. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνέστησε σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, να κινηθούν προς την κατασκευή τερματικών σταθμών υγροποιημένου φυσικού αερίου, προκειμένου να αποφευχθούν διαταραχές του εφοδιασμού και να έχουν καλύτερη ενεργειακή ασφάλεια, σύμφωνα με δημοσίευμα του BTA από τις Βρυξέλλες. Στόχος της προτροπής αυτής είναι η ανάπτυξη μιας στρατηγικής για περισσότερα τερματικά στην ΕΕ, ώστε να υπάρχει προμήθεια υγροποιημένου φυσικού αερίου από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επομένως, επιθυμεί όπως η Νοτιοανατολική Ευρώπη δεν πρέπει να προμηθεύεται φυσικό αέριο, μόνο από μία πηγή (Ρωσία), αλλά πρέπει να δημιουργήσει αποθηκευτικές μονάδες υγροποιημένου φυσικού αερίου «αν κάτι πάει στραβά», υπονοώντας τις σχέσεις με τη Ρωσία.