Ο πολιτικός βίος της χώρας δεν διάγει τις καλύτερες των ημερών του. Δεν είναι μόνο η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης, που διεξάγεται σε έντονους τόνους και χαμηλής διαβάθμισης επιχειρήματα. Είναι, δυστυχώς, και οι διάφορες -από ατυχείς έως επικίνδυνες- δηλώσεις που γίνονται από υποτιθέμενα θεσμικά πολιτικά πρόσωπα και κόμματα, που υποστηρίζουν αδιανόητες θέσεις και εκθέτουν τη χώρα.
Το προφανές είναι ότι για μέρος της αντιπολίτευσης -σίγουρα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ- ο στόχος της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη «περνάει» από την δυσφήμιση της Ελλάδας διεθνώς, ως μιας τριτοκοσμικής βαλκανικής χώρας ή και χειρότερα. Δεν εξηγείται διαφορετικά η επιμονή του Στέφανου Κασσελάκη για την παρουσία ξένων παρατηρητών στις εκλογές -ακόμη και στις ευρωεκλογές-, οι οποίοι θα πιστοποιήσουν το αδιάβλητο αποτέλεσμα. Θέση την οποία αναγκάζονται (;) να υπερασπιστούν από το βήμα της Βουλής βουλευτές του κόμματος -όπως ο Θεσσαλονικιός Χρήστος Γιαννούλης-, που έχουν εκλεγεί σε εκλογική διαδικασία που διενήργησε το υπουργείο Εσωτερικών της προηγούμενης κυβέρνησης του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά ούτε και ο προβαλλόμενος ως ένα από τα πιο σοβαρά και μετριοπαθή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης κατάφερε να διατηρήσει την ψυχραιμία του και ζητάει από την Ευρωπαία Εισαγγελέα να… ρίξει την ελληνική κυβέρνηση, όπως -το λέει ο ίδιος- έγινε στη Ρουμανία. Λοιδορεί, μάλιστα, και τον Άρειο Πάγο λέγοντας ότι στη χούντα το ανώτατο δικαστήριο έλεγε ότι «νίκησε η Επανάσταση».
Συμπέρασμα: στον ΣΥΡΙΖΑ από ακτιβισμό, ριζοσπαστικότητα και επαναστατικότητα πάνε καλά. Εκείνα που φαίνεται ότι τους λείπουν είναι ο ρεαλισμός και η μνήμη. Διότι με την παρούσα κατάσταση, την τρέχουσα πραγματικότητα του 2024 κρατούν ικανή απόσταση, ποιος ξέρει γιατί; Ίσως επειδή τα δύσκολα στην πολιτική -πολύ περισσότερο στη διακυβέρνηση- είναι τα καθημερινά. Αυτά που βούλιαξαν την κυβέρνηση Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019 κι έκτοτε δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Οπότε -σου λένε οι καινούργιοι- ας πούμε ότι ακούγεται ωραίο στους φανατικούς δικούς μας, που τρέφονται από την πόλωση στην κοινωνία και δε ζουν χωρίς εχθρούς, ώστε να διατηρήσουμε τη βάση μας, που επιχειρεί να μας… δαγκώσει το ΠΑΣΟΚ. Για τα υπόλοιπα θα… δούμε, εάν και εφόσον χρειαστεί. Μόνο που για ό,τι λέει η αξιωματική αντιπολίτευση -και γενικότερα ένα πολιτικό κόμμα- υπάρχουν εκτός των συνόρων ευήκοα ώρα, φίλια και εχθρικά. Άσε που με τον δρόμο που έχουν πάρει οι σύντροφοι, αμφισβητώντας στην ουσία το πολίτευμα και τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, είναι θέμα χρόνου ν’ ακούσουμε και για την… κοινωνική προσφορά του -καταδικασμένου για έντεκα φόνους- Κουφοντίνα.
Όσο για τη μνήμη τους προφανώς είναι σαν του λαγού, κρατάει ελάχιστα. Διότι η Ελλάδα -δηλαδή η ελληνική κοινωνία- ίδρωσε να φύγει από τα διεθνή μανταλάκια των κακών ειδήσεων, όταν την περίοδο της οικονομικής κρίσης, της ουσιαστικής χρεοκοπίας και των μνημονίων, ήταν παντού πρώτο θέμα, αυτό που λέμε κακό παράδειγμα ή μαύρο πρόβατο και το μόνο που δεν της χρειάζεται είναι να επιστρέψει στα ίδια ή στα ανάλογα. Διότι η μαύρη δεκαετία του 2010 -άντε οκταετία για τους αισιόδοξους στοίχισε σε κύρος, άρα εμμέσως και σε χρήμα, αλλά και σε… ζεστό χρήμα, άρα και επιρροή. Διότι για δέκα χρόνια οι Έλληνες ήταν οι ζητιάνοι της Ευρώπης και ως εκ τούτου ακόμη και η αναπνοή τους ήταν χατιρική πράξη, κάτι σαν ελεημοσύνη. Και όπως τον χρεοκοπημένο δεν τον δανείζει κανείς με συμβατικό τρόπο και λογικό επιτόκιο, έτσι και τον θεσμικά αφερέγγυο δεν τον… μετράει κανείς. Δεν υπολογίζει ούτε τις θέσεις, ούτε τις απόψεις του.
Ούτε αντιλαμβάνεται τα συμφέροντά του, για τα οποία άλλωστε «δικαιόμετρο» δεν υπάρχει, μόνο ανταγωνισμοί.
ΥΓ. Επειδή όλοι στην Ελλάδα ζούμε γνωρίζουμε πολύ καλά τι κράτος έχουμε, τι μέσα μαζικής ενημέρωσης λειτουργούν, τι δικαιοσύνη υπάρχει, τι πολιτικό σύστημα συντηρείται και πως -τελικά- βαδίζει ο τόπος. Διότι μπορεί να μην είμαστε όλοι ίδιοι -και δεν είμαστε-, αλλά βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Με αυτά τα δεδομένα η προσπάθεια να βελτιωθούν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα είναι χρήσιμη και απολύτως απαραίτητη, με μπροστάρη το πολιτικό σύστημα, ως γνήσιο έκφραση της κοινωνίας και των πολιτών. Το απλοϊκό σχήμα «οι καλοί και οι κακοί», που θυμίζει Λούκι Λουκ και γενικότερα την Άγρια δύση και τους κλέφτες κι αστυνόμους, έχει ως αποτέλεσμα τα προβλήματα να σκεπάζονται. Στην πράξη υπέρ αυτών που βολεύονται και δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει.
ΥΓ2. Το πρόβλημα για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι προβεβλημένα στελέχη παίρνουν δημοσίως αποστάσεις από τις αντιθεσμικές δηλώσεις. Λόγω πολιτικού ενστίκτου; Λόγω ηθικών αρχών; Οι ίδιοι γνωρίζουν, αλλά μπράβο τους. Ας μη τρελαθούμε ομαδικά!