Ο εκσυγχρονισμός της χώρας και η μετεξέλιξή της Ελλάδας από δήθεν γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής σε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα θα είναι μακρά και επώδυνη διαδικασία. Αν υποθέσουμε ότι κάποτε θα ολοκληρωθεί. Διότι πρωτίστως ανάγεται σε ψυχικές και συναισθηματικές διαδικασίες, οι οποίες αν αλλάξουν και βελτιωθούν θα συμβάλλουν ώστε να επικρατήσει η λογική, έναντι των κεκτημένων. Όχι μόνο των εργασιακών κεκτημένων, διότι αυτά αλλάζουν, όντως με έναν νόμο κι ένα άρθρο, όπως έχει συμβεί σε διάφορες περιπτώσεις. Τα δήθεν κεκτημένα του βίου και της καθημερινότητας είναι το πρόβλημα. Οι περισσότεροι ανάμεσά μας έχουν την πεποίθηση ότι η ζωή προχωράει μπροστά, ότι γίνεται καλύτερη. Μόνο που πολλοί από αυτούς τους… περισσότερους θεωρούν ότι αυτό συμβαίνει ως μια φυσική εξελικτική διαδικασία. Για έναν νόμο του σύμπαντος καταδικασμένο να εφαρμοστεί. Τόσο απλά και αμέτοχα. Χωρίς κανένας άνθρωπος ή θεσμός να κάνει τίποτα. Με την κοινωνία στην ευδαιμονική της ύπνωση. Πολύ περισσότερο χωρίς ο καθένας να κάνει κάτι κοπιαστικό για τον εαυτό του. Κακά τα ψέματα, κοπιαστικό δεν είναι μόνο το να εργάζεται κάποιος πολλές ώρες και σκληρά. Στο κάτω κάτω το κάνει για να ζήσει και να προοδεύσει, όπως ο ίδιος θεωρεί κάτι τέτοιο. Ιδιαιτέρως κοπιαστικό για κάποιον είναι να αλλάξει μυαλά και όποτε χρειάζεται να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές. Να διαφοροποιεί –όποτε χρειάζεται- την οπτική γωνία από την οποία βλέπει τις εξελίξεις. Να αλλάξει γήπεδο αν χρειαστεί. Κι όλα αυτά να τα κάνει υπεύθυνα, με το βλέμμα στο μέλλον και με ό,τι συνεπάγονται για τον τρόπο ζωής του. Διότι το να σκέφτεται κάποιος αυτό που δηλώνει δημόσια ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας «για όλα φταίει ο καπιταλισμός» είναι εύκολο. Αν όχι χρεοκοπημένο. Το να καταλάβει, όμως, πως λειτουργούν τα πράγματα στον 21ο αιώνα σε βάθος, ποιες δυνάμεις κινούν την οικονομία, την κοινωνία και την εξέλιξη είναι πρωταρχικό. Από εκεί και πέρα μπορεί να σκεφτεί αν με τη στάση του θα συντονιστεί προς την ίδια κατεύθυνση ή θα βάλει ως στόχο να αλλάξει, ακόμη και να την αντιστρέψει την πορεία, είναι μία πραγματικά σύγχρονη πολιτική επιλογή. Η προσπάθεια είναι κοπιαστική και με αβέβαιο αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα είναι η μόνη που αξίζει τον κόπο, υπό την έννοια ότι έχει πιθανότητες να αποφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Για όποιον, δηλαδή, ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα και όχι μόνο για τη… βαβούρα. Διότι στην Ελλάδα μπορεί πολλοί να μιλούν διαχρονικά για αλλαγή των πραγμάτων, αλλά ελάχιστοι το εννοούν πραγματικά. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να ξεβολευτούν και ως εκ τούτου επιθυμούν οι καταστάσεις να παραμείνουν ως έχουν, ώστε οι ίδιοι να έχουν για κάτι να γκρινιάζουν, ή οι αλλαγές που θα γίνουν να είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, στο μπόι τους…
Της σιωπής ο ήχος
Το να το παίζει κανείς αντισυστημικός μέσα από κατεστημένες διαδικασίες, ροκανίζοντας ταυτόχρονα προς ίδιον όφελος πόρους που εξασφαλίζει το ίδιο το σύστημα, το έχουμε δει πολλές φορές στην Ελλάδα. Από πολιτικά πρόσωπα και κόμματα, μέχρι ακτιβιστές, καλλιτέχνες και διασκεδαστές αρκετοί είναι όσοι αξιοποιούν «δημιουργικά» το καθεστώς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για να την καταγγείλουν, να τη φτύσουν, να τη λοιδορήσουν, να την απαξιώσουν. Ακόμη περισσότεροι τονίζουν τις οφθαλμοφανείς αδυναμίες και τα κουσούρια της ελληνικής κοινωνίας για να τα οικονομήσουν, ενίοτε χοντρά. Όπως λέει και ο ευφυέστατος τροβαδούρος της καρδιάς των Ελλήνων Διονύσης Σαββόπουλος «στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας / ποτέ κανείς δεν χάνει». Το παιχνίδι είναι γνωστό, χαρτογραφημένο και αναγνωρίσιμο, διότι υπακούει απολύτως στους νόμους της αγοράς και του χρηματιστηρίου. Ποντάρει αφενός στα κενά που (υποτίθεται ότι) υπάρχουν και κάποιος έρχεται να καλύψει, κολακεύοντας την κοινή γνώμη ειδικά σε κάποιες φορτισμένες στιγμές, μέχρι την προοπτική που (και πάλι υποτίθεται ότι) κάποιος πρέπει να δώσει, έστω και ως φαντασίωση και πάλι σε στιγμές σύγχυσης. Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του τύπου των παρεμβάσεων είναι από μηδενικό έως απειροελάχιστο –συχνότερα, μάλιστα, καταλήγει ως κουτσομπολιό ή καλαμπούρι στο καφενείο, που στην ταμπέλα γράφει Facebook. Γι’ αυτό εκτονώνεται σε σχετικά σύντομο χρόνο, αδικώντας σχεδόν πάντα την αφορμή που το γέννησε. Στην προκειμένη περίπτωση τα 57 ή και περισσότερα θύματα ενός δυστυχήματος, που τη στιγμή που συνέβη αποκάλυψε τα κενά και τις αδυναμίες των ελληνικών σιδηροδρόμων και του συστήματος της χώρας ολόκληρης. Που είναι βέβαιον ότι δεν θα καλυφθούν ούτε θα διορθωθούν με επαναστατικές διαδικασίες, αλλά με συνειδητοποίηση –έστω και καθυστερημένη- της κατάστασης, συστηματική δουλειά και… σιωπή. Για να θυμηθούμε και τον Πολ Σάιμον στο δικό του «Sound of silence», το οποίο έγραφε και τραγουδούσε σχεδόν 60 χρόνια πριν –το 1964.
«Γεια σου σκοτάδι, παλιόφιλε /
Έχω έρθει για να μιλήσουμε και πάλι /
Γιατί ένα όραμα που απαλά με ανατριχιάζει /
Άφησε τους σπόρους του καθώς κοιμόμουν
Και το όραμα που φύτεψε στο μυαλό μου /
Παραμένει ακόμη /
Μέσα στον ήχο της σιωπής /
Σε ανήσυχα όνειρα περπάτησα μονάχος /
Σε στενά πλακόστρωτα δρομάκια /
Κάτω από το φωτοστέφανο μιας λάμπας του δρόμου /
Γύρισα τον γιακά μου στο κρύο και υγράνθηκε /
Όταν τα μάτια μου καρφώθηκαν από την λάμψη μιας λάμπας νέον /
Που έσκιζε τη νύχτα /
Και άγγιξε τον ήχο της σιωπής».
Για να καταλήξει στο ρεφρέν:
«Τα λόγια των προφητών /
Είναι γραμμένα στους τοίχους του μετρό /
Και στις φτωχογειτονιές /
Και ψιθυρίζονται στον ήχο της σιωπής».
Ένα βήμα για το παραλιακό μέτωπο
Θετικές εξελίξεις έρχονται από το μέτωπο της ανάπλασης και ανάδειξης του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης. Σε τηλεδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα υπό την προεδρία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμένου και με τη συμμετοχή παραγόντων της κυβέρνησης (Ταγαράς, Μπακογιάννης), του Υπερταμείου, του ΤΑΙΠΕΔ και της αυτοδιοίκησης –από τη Θεσσαλονίκη συμμετείχαν ο υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας Θράκης) Σταύρος Καλαφάτης, η επικεφαλής του γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη Μαρία Αντωνίου, ο περιφερειάρχης Κ. Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας, ο αντιπεριφερειάρχης Πάρις Μπίλιας και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας- φαίνεται ότι δόθηκε λύση στο θέμα των εκκρεμών 10 στρεμμάτων ιδιοκτησίας του ΤΑΙΠΕΔ, ώστε να καταστεί δυνατή η δημιουργία ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης σε έκταση κοντά στο αεροδρόμιο. Στόχος είναι να μεταφερθούν σε καταλληλότερο και απολύτως νόμιμο χώρο οι επιχειρήσεις του κλάδου που λειτουργούν εδώ και δεκαετίες εν μέσω διαμαρτυριών στην παραθαλάσσια περιοχή ανάμεσα στο πρώην εργοστάσιο της Βιαμύλ και στην Απολλώνια Πολιτεία. Η προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να ενσωματωθούν στη συγκεκριμένη έκταση μόλις 10 επιπλέον στρέμματα πάνω στη θάλασσα που ανήκουν στο ΤΑΙΠΕΔ. Χωρίς αυτή τη συνθήκη το project της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης δεν μπορεί να υλοποιηθεί, διότι η έκταση που έχει επιλεγεί χωρίς την προσθήκη του οικοπέδου του ΤΑΙΠΕΔ δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα! Η λύση του βρέθηκε είναι στο πλαίσιο του Ειδικού Χωρικού σχεδίου να υπάρξει αλλαγή χρήσης γης για το συγκεκριμένο κομμάτι, ώστε να γίνει μία κατά το δυνατόν σύγχρονη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Η συγκεκριμένη διαδικασία θα δρομολογηθεί το αμέσως προσεχές διάστημα, ώστε, μετά και την ολοκλήρωση άλλων τυπικών διαδικασιών, μέχρι το τέλος του 2023 να εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα για την ενοποίηση του Παραλιακού Μετώπου.
Μια… γαλάζια κυρία στην πολεοδομία
Ακούσαμε ότι μια «γαλάζια κυρία» χρησιμοποιεί την επαγγελματική και υπηρεσιακή της ιδιότητα για να επιλύσει μία δική της πολεοδομική διαφορά. Στην ουσία εκμεταλλεύεται τη θέση της για να πιέσει τις πολεοδομικές αρχές δήμου του νομού Θεσσαλονίκης να κινηθούν άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά –αναλόγως τι συμφέρει στην ίδια-, ώστε να επιτύχει τα αποτελέσματα που τη βολεύουν. Μαθαίνουμε, μάλιστα, ότι έχει φθάσει μέχρι και σε πρώην υπουργό κοινής κομματικής προέλευσης για τον ίδιο λόγο. Εντάξει στην Ελλάδα ζούμε και γνωρίζουμε ότι συχνά το σύστημα «γνωριμία» κάνει… δουλειά. Φέρνει αποτελέσματα. Όπως επίσης γνωρίζουμε ότι η δεοντολογία είναι κάτι σοβαρό και πρέπει να τηρείται, κάτι που δεν φαίνεται να ισχύει στην προκειμένη περίπτωση. Υπάρχει κάποιος ανώτερός της -στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα ή όπου αλλού- που να τον ενοχλούν αυτές οι συμπεριφορές και νοοτροπίες; Υπάρχει; Το θέμα φαίνεται ότι θα έχει συνέχεια και η στήλη θα φροντίσει να σας κρατήσει ενήμερους...