Στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και της ειδησεογραφίας βρίσκεται η Θεσσαλονίκη για άλλη μια φορά από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Και όχι φυσικά για κάποιον καλό ή έστω όμορφο και δημιουργικό ρόλο, αλλά για τη βίαιη ρατσιστική επίθεση ομάδας νεαρών κατά δύο τρανς ατόμων. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς και για ποιο απ’ όλα τα πρωτοντραπεί; Για τον ομοφοβικό χαρακτήρα της υπόθεσης, που γυρνάει το ρολόι στη δεκαετία του 1950; Για το στιλ μιας απόλυτα άνανδρης επίθεσης, όταν 25 - 30… μαγκάκια την πέφτουν σε δύο; Για το γεγονός ότι οι δράστες ήταν στην πλειονότητά τους νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι ανήλικοι, που πιθανόν έχουν γονείς; Ή για το ότι το επεισόδιο έγινε Σαββατόβραδο, στις 10 η ώρα, στην πλατεία Αριστοτέλους, τη βιτρίνα της πόλης από την οποία περνούν όχι μόνο οι κάτοικοι, αλλά και οι επισκέπτες; Δηλαδή τι θα συνέβαινε σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι κάποια άλλη μέρα και ώρα; Στα θετικά η περίθαλψη των δύο θυμάτων από κατάστημα της περιοχής, που δείχνει ότι κόντρα στις εντυπώσεις η ευαισθησία και η σοβαρότητα υπάρχουν. Αλλά και η άμεση επέμβαση της αστυνομίας, που δείχνει αντανακλαστικά. Παρ’ όλα αυτά το περιστατικό αποτελεί μία ακόμη πληγή στο πρόσωπο της Θεσσαλονίκης, κάτι που δυστυχώς δεν μπορούν να καλύψουν ούτε οι ανακοινώσεις των επίσημων φορέων ούτε η εκ των υστέρων αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών, που επιτρέπει σε λίγους να δίνουν τον τόνο στις εντυπώσεις.
Generation knife crime
Κάπως έτσι από τη Generation Z, την Generation X και τους Millenials, περάσαμε βίαια στην Generation knife crime. Ουδείς γνωρίζει πότε περάσαμε εκεί. Τους τελευταίους -πολλούς- μήνες προβάλλονται από τα ΜΜΕ αρκετά περιστατικά με θύματα και θύτες εφήβους. Και σε πολλές περιπτώσεις όχι απλά εφήβους, αλλά και παιδάκια κάτω των 12 ετών, μαθητές του δημοτικού σχολείου! Άλλωστε, σε στοιχεία της εισαγγελίας που παρουσιάστηκαν πρόσφατα σε σχετική ημερίδα του παραρτήματος Θεσσαλονίκης του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, καταγράφεται ότι ένα στα τρία παιδιά στην Ελλάδα πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού. Η αντίστοιχη αναλογία στην Ευρώπη είναι κάπως μικρότερη, ένα στα τέσσερα παιδιά. Τώρα, στην κυβέρνηση γίνονται συσκέψεις για το θέμα. Κατ’ αρχάς είναι θετικό το ότι οι θεσμικοί ασχολούνται στοχευμένα με ένα τέτοιο φαινόμενο, το οποίο ανέκαθεν υπήρχε σε σχολεία και πάρκα, αλλά τώρα εξαπλώνεται ραγδαία. Σε μία από τις συσκέψεις, η απόφαση είναι να καταγράφονται όλα τα στοιχεία που αφορούν σε περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων. Επίσης καλή είδηση, για ευνόητους λόγους. Σε μία άλλη σύσκεψη, υπό τον πρωθυπουργό, στην οποία πήραν μέρος -μεταξύ άλλων- καθηγητές ψυχιατρικής, παιδαγωγικής, εγκληματολογίας και πολιτικών επιστημών, αποφασίστηκε η σύσταση επιστημονικής επιτροπής για την αντιμετώπιση της βίας ανηλίκων. Στη σύσκεψη δεν συμμετείχε κανένας εκπρόσωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και συμμετείχε μόλις ένας κοινωνιολόγος. Δηλαδή κάποιος ειδικός μίλησε για την ψυχολογική κατάσταση των παιδιών, άλλος για τις ποινές, άλλος έπιασε το παιδαγωγικό κομμάτι και κάπου εκεί, ένας ακόμη, προσέγγισε το θέμα αμιγώς κοινωνιολογικά. Ίσως και να ακούγεται καλό. Ωστόσο, αν κρίνουμε από τις φωνές των κοινωνιολόγων όποτε καλούνται να απαντήσουν, οι κύριες αιτίες που οδηγούν στην παραβατικότητα τους ανήλικους, είναι οι κοινωνικές ανισότητες και το γεγονός ότι δεν έχουν πώς να απασχοληθούν. Η αλήθεια είναι ότι όλοι θυμόμαστε τα παραβατικά παιδιά στα μαθητικά μας χρόνια. Πράγματι, μετά το σχολείο, δεν είχαν ασχολίες. Κι αυτό πολλές φορές ήταν απόρροια των κοινωνικών ανισοτήτων, -όπως -για παράδειγμα- όταν μια οικογένεια δεν μπορεί να πληρώσει για τις πρόσθετες δραστηριότητες του παιδιού.
Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να ληφθούν περισσότερο υπόψιν οι κοινωνιολογικές απόψεις και να βρεθούν διέξοδοι και εναλλακτικές για όλα τα παιδιά, ενδεχομένως με τη βοήθεια της τοπικής αυτοδιοίκησης;
Η ανακύκλωση του αντιδημάρχου
Από κόσκινο πέρασαν εξαιρετικά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά όλων μας στην τριήμερη διπλή έκθεση «Forward Green» και της «Renewable Energy Tech» που έτρεξε τις προηγούμενες μέρες στη ΔΕΘ. Γιατί τα θέματα της ανακύκλωσης, της κυκλικής οικονομίας, των ΑΠΕ, των βιοαποβλήτων, της διαχείρισης των απορριμμάτων, της παραγωγής πράσινης ενέργειας και εν γένει της προστασίας του περιβάλλοντος με απώτερο στόχο την επίτευξη των στόχων της ΕΕ για το 2030, δεν αφορά τον… γείτονα, αλλά όλους μας. Εξάλλου τα σκουπίδια και η διαχείρισή τους είναι συνολική υπόθεση, αλλά και… οικογενειακή. Σε μια από τις θεματικές εκδηλώσεις για την ανακύκλωση μίλησε και ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας και Ανακύκλωσης του δήμου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Δημαρέλος. Το ότι δίνει μάχη με το… θηρίο, δηλαδή την καθαριότητα της πόλης είναι γνωστό. Από το χαρτοφυλάκιό του περνά αυτονόητα και η ανακύκλωση και -όπως είπε- στους μπλε κάδους «πολλές φορές βρίσκουμε μέσα την… Άρτα και τα Γιάννενα». Έτσι εξήγησε ότι πολλοί πετούν ότι νάναι στους κάδους ανακύκλωσης και κυρίως οργανικά απορρίμματα. Ζήτησε να υπάρξει περισσότερη ενημέρωση, αλλά και υπευθυνότητα, γιατί με την ανακύκλωση δεν… παίζουμε. Ο κ. Δημαρέλος όμως εξομολογήθηκε πως η ανακύκλωση πέρασε «ενεργά» στο οικογενειακό του περιβάλλον, αναφερόμενος στο πώς αντιλαμβάνονται το θέμα τα δύο μικρής ηλικίας παιδιά του. Το ένα, μάλιστα, όταν θυμώνει με το αδελφάκι του, ζητά να πάει στην ανακύκλωση και να φέρει άλλο… αδελφάκι. Αν αυτό δεν λέγεται βιωματική κυκλική οικονομία εξ απαλών ονύχων, τότε πρέπει να βρούμε άλλη αντιστοίχιση στους όρους. Έτσι, για να μην… ανακυκλωνόμαστε απλώς.
Μια υπόκλιση για τη Λωξάνδρα
Η Λωξάνδρα Λούκας -Λώξη για τους φίλους της- είναι η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός με σύνδρομο Down κι αυτό είναι λίγο πολύ γνωστό στον τόπο καταγωγής της, τη Θεσσαλονίκη, για τον επιπλέον λόγο πως μητέρα της είναι η γνωστή ηθοποιός και σκηνοθέτης, Ελένη Δημοπούλου -βασικό μέλος της «Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης» από το 1987- και πατέρας της ο Αυστραλός σκηνογράφος, Ρίτσαρντ Άντονι. Η Λωξάνδρα μάγεψε το κοινό και καταχειροκροτήθηκε το περασμένο καλοκαίρι για τη συμμετοχή της στις Τρωάδες, που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης για το Κ.Θ.Β.Ε., δίπλα στη Ρούλα Πατεράκη. Η εμφάνισή της στην Επίδαυρο συζητήθηκε πολύ και η Λωξάνδρα το απόλαυσε. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι πως σήμερα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η ταινία ΛΩΞΗ, για τη ζωή και την πορεία της Λωξάνδρας..και είναι από μέρες sold out. Το διάρκειας 87 λεπτών ντοκιμαντέρ, σε σενάριο και σκηνοθεσία Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή, παρουσιάζει τη ζωή της Λωξάνδρας, μέσα από την αφήγηση της μητέρας της. Εστιάζει δε, στη συμμετοχή της τη θεατρική περίοδο 2021-2022 στην παράσταση του έργου «Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα, που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία, Ελένης Δημοπούλου, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η Λωξάνδρα αγαπά το θέατρο και τη ζωγραφική. Έργα της κοσμούν ήδη το κτίριο της Σχολής Επιστημών Υγείας του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Πτολεμαΐδα, ενώ συγκινητικό ήταν και το πέρασμά της από την τηλεόραση μέσα από τη σειρά «Ο γιατρός» που προβλήθηκε στον ALPHA.
Σήμερα, Δευτέρα, στις 5.30 το απόγευμα, στην Αίθουσα Σταύρος Τορνές στο λιμάνι, η Λωξάνδρα θα εισπράξει ένα ακόμη δυνατό χειροκρότημα. Από τους φίλους του σινεμά που θα δουν το ντοκιμαντέρ. Από τους φίλους της συμπερίληψης που την έχουν ως πρότυπο. Από τους φίλους της. Από όλον τον κόσμο που θα κάνει μια υπόκλιση για τη Λώξη.
