Για τις αναμνήσεις του από την πολύ έντονη σεζόν έγραψε στο τελευταίο του blog ο Τζόρνταν Σάιμπερτ που βρέθηκε σήμερα στο γήπεδο για να αποχαιρετήσει τον Σούλη Μαρκόπουλο, τους συνεργάτες του και τους συμπαίκτες του στον ΠΑΟΚ.
Αναλυτικά τα όσα έγραψε ο γκαρντ του Δικεφάλου:
«Γεια σας… Για να ξεκινήσω, θέλω απλά να ευχαριστήσω τον Θεό για αυτή την σεζόν. Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι για μένα και ελπίζω ότι ήταν το ίδιο και για τους φιλάθλους μας. Έμαθα τόσα πολλά όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά για τον ελληνικό πολιτισμό και το ευρωπαϊκό στυλ μπάσκετ.
Η ιστορία και η παράδοση του ΠΑΟΚ είναι πρώτης κατηγορίας και ήταν μία ευλογία για μένα να αποτελέσω ένας μέρος αυτής της παράδοσης. Οι οπαδοί εδώ είναι εκπληκτικοί. Όταν έρχονται στο γήπεδο για να υποστηρίξουν στην ομάδα, δημιουργούν μία τρελή ατμόσφαιρα. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το τεχνικό τιμ, αλλά και το προσωπικό είναι πρωτοφανής. Θα σε κάνουν να νιώσεις από την πρώτη στιγμή ότι είσαι σε μία οικογένεια και θα είναι οικογένεια για πάντα για μένα.
Η ομάδα έχει μπροστά της ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό αυτή την Κυριακή, αλλά πιστεύω ότι θα είμαστε έτοιμοι. Όπως ξέρετε, με τον τραυματισμό μου έμεινα πίσω και δεν μπορώ να βοηθήσω, αλλά αυτή η ομάδα είναι χτισμένοι με πολύ δυνατά παιδιά. Θα το ξεπεράσουν, θα συνεχίσουν κι αυτό είναι που πρέπει να κάνεις για να προχωράς και να κερδίζεις.
Μόνο καλά λόγια έχω να πω για το πρόγραμμα του ΠΑΟΚ και αυτό το αισθάνθηκα από την στιγμή που προσγειώθηκα στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη είναι πανέμορφη και είμαι πραγματικά ευτυχής που είχαμε την δυνατότητα να προχωρήσουμε τόσο πολύ στο Basketball Champions League και τώρα να είμαστε σε καλή κατάσταση ενόψει των πλέι οφ του πρωταθλήματος τα οποία έρχονται.
Δυστυχώς εξαιτίας του τραυματισμού μου, πρέπει να επιστρέψω στην πατρίδα μου και να δω τι θα κάνω με τον ώμο μου με τους γιατρούς μου στην Αμερική. Οι πιθανότητες να προλάβω να επιστρέψω αυτή την σεζόν για τα πλέι οφ, δεν είναι πλέον με το μέρος μου. Είναι κάτι που με στενοχωρεί, αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσω. Φεύγω από ένα υπέροχο μέρος και ελπίζω να επιστρέψω. Ίσως και την επόμενη χρονιά. Γιατί όχι. Pamepaok…».