Συγκλονίζει με επιστολή της μια γυναίκα-θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, όπου περιγράφει την κόλαση που έζησε από την ηλικία των πέντε ετών.
Στην επιστολή που δημοσιεύει η εφημερίδα Καθημερινή, περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα όσα έζησε η Θ.Γ. και πώς παλεύει για να ξανασταθεί στα πόδια της, ενώ θέτει στη δημόσια συζήτηση και ένα αίτημα, να ανοίξει ο διάλογος για αλλαγή της νομοθεσίας, ώστε να μην παραγράφεται το αδίκημα της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων
Διαβάστε την επιστολή:
«Το όνομά μου είναι Θ. Γ. και είμαι ένα από “αυτά τα παιδιά”. Αυτά τα παιδιά που κακοποιήθηκαν βάναυσα. Οχι από τα εν μέρει τυχερά, που πρόλαβαν να μιλήσουν προτού παραγραφεί το αδίκημά τους. Ούτε από αυτά των οποίων ο θύτης είναι επώνυμος. Η ιστορία μου δεν θα ακουστεί ποτέ. Κανείς δεν θα μου σφίξει το χέρι, ούτε θα δω τον θύτη αντιμέτωπο με την οργή του κόσμου. Η δικαίωση δεν θα έρθει για εμένα, το ξέρω. Εκτός κι αν αλλάξει ο νόμος για την παραγραφή.
Κι όχι για να πάω τον θύτη μου στο δικαστήριο και να τιμωρηθεί. Θα σας εξηγήσω ποια θα ήταν για εμένα η δικαίωση. Επιτρέψτε μου όμως πρώτα να σας πω, όσο πιο περιεκτικά μπορώ, την ιστορία μου.
Ημουν 5 ετών όταν το πρόσωπο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος με βίασε. Δεν ασέλγησε μόνον. Με βίασε. Με άφησε να αιμορραγώ θανάσιμα και κατόπιν με έπλυνε, κάλυψε την αιμορραγία (με τρόπο απάνθρωπο) και με γύρισε σπίτι. Φρόντισε βέβαια πρώτα να μου πει πως εάν καταλάβει κανείς ότι αιμορραγώ και με πάει στο νοσοκομείο, θα με σκοτώσει.
Η σιωπή μου ήταν εξασφαλισμένη με τρόπο απόλυτο και πανεύκολο. “Ετσι κάνουν όλοι με τα ανίψια τους”. “Ετσι πρέπει να κάνω”. “Είναι από αγάπη”. “Είναι το μικρό μας μυστικό”. “Αλλωστε, πρέπει να το κρατήσουμε κρυφό, η μαμά κι ο μπαμπάς μπορεί να ζηλέψουν για την αγάπη μας και να θυμώσουν”. Ετσι, λοιπόν, σε καθεστώς ομερτά και με γονεϊκή… άρνηση πραγματικότητας, η κακοποίηση συνεχίστηκε για χρόνια.
Πέρασε ένα διάστημα “στον αυτόματο πιλότο”, ώσπου να έρθει το δεύτερο χτύπημα. Γείτονας αυτή τη φορά, κι εγώ ηλικίας 10 ετών. Τον συναντούσα συστηματικά 4-5 φορές την εβδομάδα, για εκπαιδευτικούς λόγους. Τραυματισμένη, ανήμπορη να αντιδράσω και με ραντεβού αυτή τη φορά, ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος βιασμών. Τώρα, όμως, ο βιασμός δεν ήταν “σκέτος”. Δεν ήμουν 5 χρόνων παιδί, να ουρλιάζω, να αιμορραγώ θανάσιμα, να υποφέρω εμφανώς και αδυσώπητα. Αρα το σαδιστικό κομμάτι του θύτη δεν ικανοποιούνταν. Επρεπε να πονέσω. Επρεπε να πονάω… Κι έτσι, μαζί με τους βιασμούς, κατέφυγε και σε εξάσκηση σωματικών βασανιστηρίων (κάψιμο, κόψιμο).
Μέσα σε ένα έτος έχασα περίπου 10 κιλά. Εγινα σκιά του εαυτού μου. Ολοι μου έλεγαν “πόσο σου πηγαίνει που αδυνάτισες!” Η σχολική μου απόδοση πήρε την κατρακύλα, παρότι άριστη μαθήτρια στο παρελθόν κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί έχω αυτή την αλλαγή. Τουλάχιστον, κανείς δεν με ρώτησε.
Δεν βρέθηκε δυστυχώς ούτε ένας (γονιός, δάσκαλος, συγγενής, φίλος) να ρωτήσει ένα παιδί 10 χρόνων, που από μαθητής τού 10 γίνεται μαθητής τού 3, το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: Γιατί; Σου συμβαίνει κάτι; Η ιστορία κράτησε περίπου 2 χρόνια και λίγους μήνες, ώσπου, μόνη μου πλέον, στον φόβο μιας εγκυμοσύνης, βρήκα το κουράγιο και τον απείλησα ότι θα μιλήσω. Τρόμαξε και με άφησε. Πού να ήξερε ότι, και να μιλούσα, κανείς δεν θα άκουγε;
Επειτα η απώθηση… Τα ξέχασα όλα, τα διέγραψα. Τίποτα δεν έγινε ποτέ. Επεισα μάλιστα τον εαυτό μου ότι εάν κατάφερνα και λειτουργούσα, τότε “αυτό” δε θα με είχε επηρεάσει σε τίποτα. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να λειτουργήσω. Πήρα μπρος λοιπόν, και χωρίς αισθήματα, παγωμένη, μουδιασμένη, βάλθηκα να αποδείξω ότι δεν με έχει επηρεάσει σε τίποτα.
Μαθήτρια λυκείου πια, βάλθηκα και να μην τρώω. “Εκανα τα καπρίτσια μου”, όπως έλεγαν, και σύντομα η νευρογενής ανορεξία είχε εγκατασταθεί για τα καλά. Επειτα ήρθε η κατάθλιψη κι έπειτα η πολύ βάρια κατάθλιψη. Μετά, σιγά σιγά, ήρθαν οι κρίσεις πανικού, η αγχώδης διαταραχή, οι σκέψεις αυτοκτονίας.
Η βαθιά συνειδητοποίηση του πόνου. Του αναπόδραστου πόνου, που όσο μακριά κι αν τρέξεις, ποτέ δεν μπορείς να του γλιτώσεις. Κι από τότε ήρθε και η προσωπική μου μάχη. Το προσωπικό μου στοίχημα, να ζήσω σε πείσμα των συνθηκών. Να πετύχω… σε πείσμα των συνθηκών. Και με την εκπληκτική βοήθεια των δύο γιατρών μου να σταθώ στα πόδια μου.
Μου πήρε 2 χρόνια σε ψυχοθεραπεία για να ανακαλέσω απλώς το συμβάν! Ναι, σωστά διαβάζετε. Το είχα “ξεχάσει”. Οι ειδικοί το ονομάζουν “απώθηση”. Κάντε τα μαθηματικά μαζί μου. Πέντε χρόνων στον πρώτο βιασμό, απώθηση πλήρης για σχεδόν 13 χρόνια – απέλπιδα προσπάθεια να ζήσω ωσάν “αυτό” να μην έγινε ποτέ. Κι έπειτα, δύο χρόνια σε ψυχοθεραπεία για να τολμήσω σε ασυνείδητο επίπεδο να θυμηθώ απλώς… ότι έγινε! Σύνολο, 15 έτη από το πρώτο έγκλημα. Και πάνω που το ανακάλεσα λοιπόν, είχε κιόλας παραγραφεί! Πριν καλά καλά το καταλάβω, το ανακαλέσω, το δουλέψω στην ψυχοθεραπεία και είμαι σε θέση να το ξεστομίσω, παραγράφηκε και το δεύτερο κακούργημα.
Ο κατ’ εξακολούθησιν βιασμός ενός παιδιού 5 χρόνων παραγράφηκε μόλις το τότε παιδί και νυν νεαρός ενήλικος κατάφερε να το ανακαλέσει, καθώς προκειμένου να επιβιώσει έπρεπε να το θάψει τόσο βαθιά που να το ξεχάσει και ο ίδιος.
Το έθαψα λοιπόν για να επιβιώσω κι όταν το ανέσυρα είχε κιόλας παραγραφεί. Ο άνθρωπος αυτός, νομικά πλέον… ΑΘΩΟΣ! Το ίδιο κι ο δεύτερος θύτης. Ο άνθρωπος που βίαζε και βασάνιζε κατ’ εξακολούθησιν ένα παιδί 10 ετών επί 2 συναπτά έτη, Α-Θ-Ω-Ο-Σ. Το κακούργημά του παραγράφηκε. Και σας ρωτώ: Τι είναι το κακούργημα για να παραγραφεί; Κλήση της τροχαίας; Ενας άνθρωπος βασάνισε και κακοποίησε συστηματικά ένα παιδί 5 χρόνων, σημαδεύοντας τη ζωή του για πάντα. Πώς καταλήγει να είναι σήμερα στο απυρόβλητο; Προσπάθησα λοιπόν να μάθω γιατί. Γιατί παραγράφεται ένα αδίκημα. Διότι θεωρητικώς, μετά 15 χρόνια ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ο ίδιος. (…) Αυτό, εν πάση περιπτώσει, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να αξιολογηθεί; Κι αν είναι ο ίδιος; Κι αν είναι ακόμα χειρότερος; Πιο έμπειρος πλέον, να διαπράττει και να συγκαλύπτει τα εγκλήματά του;
Ε, λοιπόν, ο δικός μου “άλλος” άνθρωπος μου έστειλε μήνυμα, 17 χρόνια αργότερα, ότι με αγαπάει και θέλει να με συναντήσει και ποτέ δεν κατάλαβε γιατί απομακρυνθήκαμε ενώ παίζαμε τόσο αθώα. ΤΟΣΟ ΑΘΩΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ 2021. Εν τω μεταξύ έκανε και 2 παιδιά…
Γιατί να με ταλανίζει εμένα η ευθύνη να προστατεύσω τα επόμενα παιδιά σε πείσμα της Δικαιοσύνης; Γιατί ακόμα και η Δικαιοσύνη, το ύστατο αποκούμπι μας, μας γυρίζει την πλάτη; Γιατί προστατεύει εκείνους κι όχι εμάς;
Εμάς που επιζήσαμε της φρίκης και κανείς ποτέ δεν μας άπλωσε το χέρι. Εμάς που ξυπνάμε στη μέση της νύχτας ιδρωμένοι, ενώ οι εικόνες μάς καταδιώκουν στα όνειρά μας, ξανά και ξανά. Εμάς, που είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε και να ξαναζούμε τις σκηνές αυτές στο κεφάλι μας, προκειμένου κάποτε να γίνουν κτήμα μας. Προκειμένου κάποτε να μπορούμε να τις αντέχουμε. Ολους εμάς, τους ζωντανούς νεκρούς, που κανένα δικαστήριο δεν θα μπορέσει ποτέ να μας δικαιώσει, γιατί καμία ποινή δεν θα φέρει τη ζωή μας πίσω. Εμείς κληρωθήκαμε να ζήσουμε την κόλαση. Αφήστε μας τουλάχιστον να προστατεύσουμε τους επόμενους καταγγέλλοντας τους θύτες.
Μιλήστε για την παραγραφή. Σας παρακαλώ, εγώ προσωπικά. Το παιδί που κάποτε βιάστηκε για χρόνια, σας απευθύνει έκκληση. Οχι για δικαίωση. Οχι για εκδίκηση. Σας απευθύνει έκκληση να σώσετε τα επόμενα θύματα. Τα επόμενα παιδιά!
Μιλήστε για την παραγραφή. Ανοίξτε τον δημόσιο διάλογο. Δώστε φωνή σε εμάς που δεν έχουμε βήμα. Βοηθήστε μας να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία να αντιδράσει στη σιωπηλή υπόθαλψη των παιδοβιαστών. Οχι στην a priori παραγραφή του ειδεχθέστερου των εγκλημάτων, με μοναδικό κριτήριο την παρέλευση της 15ετίας!
Σκεφτείτε το! Θέλετε πραγματικά να είστε πολίτες ενός κόσμου που αθωώνει τους βιαστές των παιδιών σας αυτόματα μετά το πέρας ορισμένων ετών;
Η νομοθεσία οφείλει να αλλάξει. Ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γίνει μαγικά, ούτε κι αυτόματα. Δεν θα γίνει χωρίς ουσιαστικές συθέμελες αλλαγές στον νόμο. Ο κόσμος θα αλλάξει πραγματικά μόνον όταν καταφέρετε να σώσετε το επόμενο παιδί! Και για τούτο οφείλουμε να αγωνιστούμε όλοι μας. Η νομοθεσία πρέπει να αναθεωρηθεί. Ο βιασμός των παιδιών οφείλει να συνιστά κακούργημα που να μπορεί να καταγγελθεί όποτε οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Σας καλώ να διαβάσετε την ιστορία μου. Να πείτε την ιστορία μου. Αλλά μη γυρίσετε απλώς σελίδα. Βοηθήστε με να γράψουμε την επόμενη αλλιώς, όπως θα έπρεπε να ήταν εξαρχής γραμμένη. Βοηθήστε με να κάνω την κόλασή μου μια ιστορία νίκης κι αισιοδοξίας. Εναυσμα για μια αληθινή, ουσιαστική αλλαγή στην πολιτεία και στους θεσμούς. Επιτρέψτε μου να προστατεύσω τους επόμενους καταγγέλλοντας τους θύτες. Η Δικαιοσύνη να ανοίξει επιτέλους τις φτερούγες της για τα επόμενα θύματα. Να πάψει να αθωώνει κοινούς εγκληματίες.
Χθες ήμουν εγώ, αύριο μπορεί να είναι ο γιος σας, η κόρη σας. Εσείς. Με εκτίμηση,
Θ. Γ.