Του Νίκου Ηλιάδη
«C’est la vie»: το άκουσε για πρώτη φορά πριν από περίπου δέκα χρόνια, στη Σουηδία. Είχε πάει σε κέντρο αποκατάστασης, έπειτα από σοβαρό ατύχημα που συνέβη έξω από το σχολείο του στην Καλαμαριά, το 2006 όταν ένα αυτοκίνητο εκτράπηκε της πορείας του με αποτέλεσμα να πέσει πάνω σε τρεις μαθητές. Ο Δημήτρης Αντωνίου ήταν ο πλέον άτυχος καθώς ήταν αυτός που τραυματίστηκε σοβαρότερα και έκτοτε βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο γιατρός στη Σουηδία εξήγησε στον ίδιο και στη μητέρα του ότι δεν επρόκειτο να ξαναπερπατήσει. Όταν, σοκαρισμένη η μητέρα του ζήτησε από τον γιατρό να της πει κάτι περισσότερο εκείνος της απάντησε: «C’est la vie mama». Το «C’est la vie» έγινε στη συνέχεια αξίωμα στη ζωή του Δημήτρη. Το χτύπησε τατουάζ στο σώμα του, ήταν ο τίτλος του πρώτου του διηγήματος. Έτσι ονοματοδότησε και την ομάδα graffiti με την οποία έχει διακοσμήσει περίπου είκοσι σχολεία στην Καλαμαριά. Τον περασμένο Απρίλιο έγινε η παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου του με τίτλο «Ας είναι όνειρο αυτό», το οποίο αποτελεί μία συλλογή έντεκα διηγημάτων που πραγματεύονται θέματα όπως τα τροχαία ατυχήματα, την αναπηρία, το προσφυγικό, τον σχολικό εκφοβισμό κ.ά.
Η παράσταση
Αυτή την εποχή ο Δημήτρης ανοίγεται σε ένα νέο πεδίο, στο θέατρο. Έχει γράψει το σενάριο και πρωταγωνιστεί συγχρόνως, στην παράσταση «Στα καλά του καθισμένου» η οποία ανεβαίνει στο «Θέατρο Σοφούλη» (Τραπεζούντος 5 και Σοφούλη). «Μετά τα δύο βιβλία ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι διαφορετικό. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που θα με διεγείρει τον ενθουσιασμό, θα μου δώσει ζωή. Έτσι πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το θεατρικό σενάριο» αναφέρει στη Voria.gr. Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο αναδεικνύονται με ξεκάθαρο και συγχρόνως χιουμοριστικό τρόπο διάφορες καταστάσεις που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του ένα άτομο σε αναπηρικό καρότσι. Εκτός από σεναριογράφος ο Δημήτρης είναι και ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών, με δεύτερο τον Μιχάλη Σαρόπουλο. «Δεν ήταν εύκολο να βρω κάποιον να παίξει το δικό μου ρόλο, τον άνθρωπο δηλαδή πάνω στο αναπηρικό καρότσι, κι έτσι αποφάσισα να είμαι εγώ εκείνος που θα τον ενσαρκώσει, αν και είχα σοβαρές αμφιβολίες για το εάν θα το καταφέρω». Το έργο αναβαίνει σε τέσσερις παραστάσεις με τις δύο τελευταίες να δίνονται στις 9 και στις 15 Νοεμβρίου (τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ). «Στην πρώτη είχα πολύ άγχος. Το θέατρο ήταν γεμάτο κι εγώ αρκετά ταραγμένος και αγχωμένος για το εάν θα τα καταφέρω. Τη δεύτερη παράσταση την απόλαυσα πραγματικά».
Οι σπουδές
Η τέχνη, εκτός από δημιουργική διέξοδος είναι για τον Δημήτρη και μέσο βιοπορισμού. Σπούδασε Φυσική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακό στην Οικονομική Θεωρία. Ωστόσο, λόγω και της αναπηρίας του είναι πολύ δύσκολο να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά στην εκπαίδευση την οποία, όπως λέει, αγαπά πάρα πολύ, όπως και τα παιδιά. «Τα τελευταία χρόνια η προοπτική να πάω στην εκπαίδευση δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο καθώς άλλαξε ο νόμος και καταργήθηκε η μοριοδότηση για άτομα που έχουν τη δική μου μορφή αναπηρίας» επισημαίνει. Το εμπόδιο αυτό αποτέλεσε ταυτόχρονα και την αφορμή για αλλαγή προσανατολισμού και για αναζητήσεις σε άλλα πεδία, όπως η συγγραφή βιβλίων και τώρα και θεατρικού σεναρίου. Στόχος του με ό,τι κάνει είναι να προβληματίσει, να συγκινήσει, να προκαλέσει. Θέλει η προσωπική ιστορία του, η οποία καθρεφτίζεται σε όλα τα εγχειρήματά του, να δείξει στον αναγνώστη και στον θεατή ότι ναι μεν «έτσι είναι η ζωή», αλλά και ότι «η ζωή συνεχίζεται». Γιατί, όπως λέει, «χωρίς στόχο δεν υπάρχει λόγος να ξυπνήσεις το πρωί».
