Με πρώτο σταθμό τη Θεσσαλονίκη το Αριζόνα φιλοδοξεί να καταδείξει πώς ένα έργο που υπηρετεί όλα τα ταμπού καταφέρνει να φωνάξει για τη διαφορετικότητα
Θα περίμενε κανείς πως ένα θεατρικό έργο που ανεβαίνει το 2022 εν μέσω μίας πολεμικής σύρραξης και ενώ εκατομμύρια άτομα εκτοπίζονται καθημερινά από τις πατρογονικές εστίες, θα πραγματευόταν το πώς ένα ζευγάρι βιώνει την απανθρωπιά του πολέμου.
Περνώντας την πύλη του θεάτρου ο θεατής θα θεωρούσε πως θα δακρύσει με τον πόνο, θα πονέσει από την οδύνη αλλά και θα αντιληφθεί ότι η ανθρωπότητα απέτυχε να προστατεύσει τα πιο αδύναμα μέλη της.
Πώς, όμως, ο θεατής αυτός θα διαχειριστεί ένα έργο που, όπως λέει η πρωταγωνίστριά του, εμπεριέχει όλα τα στερεότυπα;
«Το θεατρικό έργο "Αριζόνα" εξιστορεί την προσπάθεια ενός ζευγαριού να προστατεύσει τα σύνορά της Αμερικής από την επέλαση των Μεξικανών που θεωρούν πως απειλούν τα εδάφη τους. Η Μάργκαρετ και ο Τζορτζ είναι τυφλωμένοι από το μίσος τους και δεν τους εμποδίζει τίποτα από το να πάρουν τα όπλα και να εμποδίσουν κάθε εχθρό», εξηγεί η Νικολέτα Παπαδοπούλου που υποδύεται την ερωτευμένη και αρκετά προσηλωμένη στον άνδρα της, Μάργκαρετ.
Το έργο είναι μία μαύρη κωμωδία. Πραγματεύεται ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως το μεταναστευτικό, υπό το πρίσμα της κωμωδίας και με μία πιο ανάλαφρη ματιά. Το έργο υπηρετώντας όλα τα στερεότυπα, αποπειράται εν τέλει να τα καταρρίψει. «Το κείμενο έχει μέσα του όλα τα στερεότυπα και καθίσταται σαφές πως αν αυτά δεν σπάσουν, η κοινωνία θα καταστραφεί», λέει η Νικολέτα Παπαδοπούλου.
Ο Τζορτζ και η Μάργκαρετ δεν είναι οι συνηθισμένοι ήρωες. Δεν είναι οι καλοί της ιστορίας που ο θεατής θα ταυτιστεί μαζί τους, θα τους συμπονέσει και θα θέλει το καλό τους. Ο θεατής θα νευριάσει που θα παρακολουθεί ένα ζευγάρι να προσπαθεί να διώξει τους μετανάστες από τα σύνορα. Θα απηυδήσει με την ωμότητα που ο Τζορτζ αντιμετωπίζει την πραγματικότητα αλλά και την τυφλή εμπιστοσύνη που του τρέφει η Μάργκαρετ. «Η πρωταγωνίστρια αγαπά τον άνδρα της και τον ακολουθεί χωρίς να κρίνει. Στην αρχή του έργου η Μάργκαρετ θα πιστεύει πως πάει μία εκδρομή με τον αγαπημένο της αλλά περνώντας οι ημέρες, θα αντιληφθεί πως η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό».
Στο σημείο αυτό, η Νικολέτα αναφέρει πως η στάση που κρατά η Μάργκαρετ απέναντι στον σύζυγό της αποτελεί ακόμα ένα στερεότυπο που ο θεατής καλείται να εντοπίσει και ίσως να ενοχληθεί από αυτό. «Μία γυναίκα πλήρως υποταγμένη στον άνδρα της που όμως σιγά σιγά αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως οφείλει να εξετάσει καλύτερα το πόσο δίκαιο έχει τελικά ο απόλυτος αυτός άνδρας». Το έργο ανεβαίνει το 2022. Μία περίοδο που οι γυναίκες ξεκίνησαν να μιλάνε για τις παρενοχλήσεις και τις κακοποιήσεις που έχουν δεχθεί. «Αντιλαμβάνομαι πως η στάση της Μάργκαρετ ενδέχεται να ενοχλήσει αλλά κατά τη διάρκεια του έργου η πρωταγωνίστρια θα αφήσει πίσω της ορισμένα στερεότυπα και, όπως συμβαίνει και τώρα, θα μεταβεί με αργά βήματα προς την αλλαγή της στάσης της». «Η φωνή όλων των ανθρώπων οφείλει και πρέπει να κινείται στα ίδια decibel και αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε με το έργο».
Για τη Νικολέτα Παπαδοπούλου το έργο αποτελεί μία μεγάλη πρόκληση. Η Μάργκαρετ δεν έχει κανένα κοινό σημείο με την ίδια. «Στην πραγματικότητα η πρωταγωνίστρια είναι ένας άνθρωπος που μπορεί και να απεχθανόμουν», μαρτυρά η ίδια. Η Νικολέτα θα προσθέσει ότι ένα καίριο ερώτημα στο οποίο ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει είναι το ποσό διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα όταν η κοινωνία σε τρομάζει και σε καθοδηγεί σε μυστήρια μονοπάτια. Έτσι, την ιντριγκάρει να υποδύεται μία γυναίκα που με οδηγό την άγνοια, μισεί τον συνάνθρωπο και λατρεύει τυφλά τον άνδρα της.
«Ο φόβος γεννά παραφροσύνη» θα γράψει ο συγγραφέας, Παντελής Δεντάκης. Άλλωστε, ομάδες που κατευθύνονται από μισαλλοδοξία και μίσος, οπλοφορούν, χρησιμοποιούν βία κατά βούληση και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους αποτελούν συστατικά στοιχεία πολλών κοινωνιών ακόμα και σήμερα. Και αυτό σιγά σιγά γίνεται αποδεκτό μέσα σε μια κοινωνία που έχει υποστεί από τη μία την οικονομική κρίση και απ' την άλλη έχει σηκώσει υπέρμετρο βάρος προσφυγικών-μετανασευτικών ροών, την τελευταία δεκαετία.
Με πρώτο σταθμό το θέατρο Αριστοτέλειον τη Δευτέρα και Τρίτη,11 και 12 Απριλίου, φιλοδοξεί να καταδείξει πώς ένα έργο που υπηρετεί όλα τα ταμπού καταφέρνει εν τέλει να φωνάξει για τη διαφορετικότητα.
Επόμενος σταθμός, η Αθήνα, όπου το θέατρο Σταθμός θα φιλοξενήσει το έργο για έναν μήνα μετά το Πάσχα. Η Νικολέτα Παπαδοπούλου αναφέρει πως όσο και αν δεν φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση το έργο αποτελεί γροθιά στα στερεότυπα. «Πάνω από όλα, όμως, είναι αφιερωμένο στα παιδιά που είναι παντού παιδιά και θέλουν πάντα να παίζουν, να αγαπούν και να ελπίζουν. Όπου και αν είναι».