*Γράφει η Μαίρη Μπατζακίδου
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Στην ανέμη τυλιγμένη,
Δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει
Παραμύθι ν’ αρχινίσει…
Έτσι θα ξεκινούσε η γιαγιά, λέγοντας ένα αγαπημένο παραμύθι στα εγγονάκια της. Έτσι θα ξεκινήσω κι εγώ την αφήγησή μου, όχι ενός όμορφου παραμυθιού, αλλά μιας αληθινής σκληρής ιστορίας που ζούμε όλες αυτές τις μέρες, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας. Αυτή την ιστορία θέλω να την αφηγηθώ σ’ αυτούς που μας κυβερνούν, σ’ αυτούς που πήραν στα χέρια τους τις ζωές μας, για να μας σώσουν από ένα μικρόβιο που το λένε «ΚΟΡΩΝΟΪΟ».
Ένας εχθρός που δεν ξέραμε ότι υπάρχει, εμφανίστηκε από το «πουθενά» σε όλο τον πλανήτη και αποδείχθηκε πολύ ύπουλος και πολύ επικίνδυνος. Χωρίς εμείς να μπορούμε να δούμε ποιον σημαδεύει, επιτίθεται και σκοτώνει αδιακρίτως, και όχι μόνον υπερήλικες. Τρομάξαμε πολύ! Γι΄ αυτό ακούσαμε τις συμβουλές σας στην αρχή και μετά… τις αποφάσεις σας και κλειστήκαμε στα σπίτια μας για να σωθούμε.
Για το θέμα της σωματικής μας υγείας ο τρόπος που αντιδράσατε και τα μέτρα προστασίας που πήρατε, βλέποντας όλοι εμείς τα αποτελέσματα, μας κάνατε να νιώσουμε ασφάλεια και γι’ αυτό σας εμπιστευτήκαμε και σας ευχαριστούμε από καρδιάς για όλη σας την προσπάθεια.
Για το θέμα της «οικονομικής» μας υγείας που κουμπώνει θέλοντας και μη, με την υγεία της ψυχής και σε βάθος χρόνου θα συμπαρασύρει και την υγεία του σώματος, ανεξάρτητα από τον κορωνοϊό, ένιωσα την ανάγκη να επισημάνω κάποια πράγματα και να φωτίσω πτυχές του κλάδου που αντιπροσωπεύω και που ίσως δεν τις ξέρετε. Πρόκειται για τους παιδοτόπους.
Όλοι εσείς, οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, σίγουρα κάτι θα έχετε ακούσει και για μας, άλλοι από τα παιδιά σας και άλλοι ίσως από τα εγγόνια σας. Είμαστε οι χώροι που τα παιδάκια θέλουν να παίζουν, γιατί εκεί συναντούν συνομηλίκους και κοινωνικοποιούνται. Τρέχουν για να εκτονωθούν. Διασκεδάζουν και χαίρονται στη γιορτή των γενεθλίων τους. Κάτι που δεν μπορούν να κάνουν, ούτε στον δρόμο της γειτονιάς που μεγαλώνουν, όπως παλιά. Ούτε στα λιγοστά πάρκα και τις λιγοστές παιδικές χαρές που υπάρχουν. Οι παιδότοποι είναι οι σύγχρονες εσωτερικές “παιδικές χαρές” που εμπνέουν εμπιστοσύνη στους γονείς, σχετικά με τους εξωτερικούς κινδύνους, προσφέροντας τους και στιγμές ξεκούρασης πίνοντας τον καφέ τους, ενώ το παιδάκι τους παίζει χωρίς τη δική τους συμμετοχή.
Όλοι εμείς λοιπόν δεν ξέρουμε πότε ξανά θα μπορέσουμε να δουλέψουμε τις επιχειρήσεις μας. Δεν ξέρουμε πότε εσείς θα ανάψετε το πράσινο φως στους γονείς για να βγάλουν τα παιδιά από το σπίτι και να επιστρέψουν στα σχολεία, στις εξωτερικές δραστηριότητες, στους παιδοτόπους.
Η δική μας δουλειά είναι εποχιακή. Ξεκινά με το άνοιγμα των σχολείων και σταματά με το τέλος της σχολικής χρονιάς γιατί το καλοκαίρι αρχίζουν οι κατασκηνώσεις, οι οικογενειακές διακοπές, η διαμονή στο εξοχικό που είναι στη θάλασσα, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού που είναι στο χωριό. Οι περισσότεροι από μας υπολειτουργούμε κατά τους θερινούς μήνες, γιατί δεν διαθέτουμε τεράστιους εξωτερικούς χώρους παιχνιδιού και είναι άγνωστο τι θα συμβεί το φθινόπωρο με την έξαρση των ιώσεων.
Όλο αυτό μας τρομάζει πολύ, γιατί αυτή είναι η δουλειά που κάνουμε για να ζήσουμε τις οικογένειες μας και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Δεν είναι μια δουλειά που την επιλέξαμε πρόσφατα. Προσωπικά την κάνω 15 χρόνια, ζώντας στο μεγαλείο της, την αφαίμαξη της «μαύρης δεκαετίας», της «μαύρης οικονομικής κρίσης».
Και τώρα ξανά αδιέξοδο!
Δόθηκαν, λέει, αναστολές! Πού θα βρούμε τα χρήματα, αν δεν δουλέψουμε για να τα δώσουμε τον Σεπτέμβριο μαζεμένα; Σκεφτείτε ότι υπάρχουν ήδη ρυθμίσεις από τη «μαύρη δεκαετία» που μας περιμένουν και αυτές τον Σεπτέμβριο!
Οι τράπεζες για όσους έχουμε στεγαστικό δάνειο, ούτε καν τους τόκους χαρίζουν για τρεις μήνες. Προστίθενται στο κεφάλαιο και αυξάνουν τις δόσεις μας, γιατί θα προσθέσουν τα χρήματα της τρίμηνης αναστολής. Εδώ να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό: Η πρώτη κατοικία δεν προστατεύεται. Μέσα στον χειμώνα μπορεί να αρχίσουν οι πλειστηριασμοί.
Ακούσαμε ότι θα δοθούν δάνεια. Όμως, τι να τα κάνουμε τα δάνεια; Κι άλλοι τόκοι; Κι άλλες ρυθμίσεις; Δεν αντέχει η πλάτη μας κι άλλο οικονομικό βάρος.
Οι άκρως πληττόμενες επιχειρήσεις, όπως είναι οι παιδότοποι, που είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι με την παρουσία των παιδιών στον χώρο μας, χρειαζόμαστε επιδοτήσεις για να μπορέσουμε να κρατήσουμε όρθιες τις επιχειρήσεις μας και να μη μείνουμε άνεργοι, εμείς και όσοι δουλεύουν μαζί μας και πιστέψτε μας, δεν είμαστε λίγοι.
Στα υπέρογκα ενοίκια που δίνουμε η έκπτωση θα πρέπει να είναι 50% για περισσότερους μήνες και παράλληλα γι’ αυτό το διάστημα να έχουν ελαφρύνσεις και οι εκμισθωτές μας. Για περισσότερους μήνες χρειαζόμαστε και την αναστολή που αφορά τα χρέη προς το δημόσιο.
Αν δεν ανοίξουν οι παιδότοποι, αν δεν μπουν τα παιδιά μέσα για να παίξουν, εμείς θα είμαστε άνεργοι. Βοηθήστες μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας, τις οικογένειες των συνεργατών μας και των εργαζόμενων στους παιδότοπους, για να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό οι ζωές μας είναι στα χέρια σας!
*Η Μαίρη Μπατζακίδου είναι μέλος του Σωματείου Παιδοτόπων Θεσσαλονίκης