Το πρώτο ερώτημα, το πιο ουσιώδες, είναι εάν το ξαναζεσταμένο φαγητό που επιχειρεί από προχθές να σερβίρει η πολιτική ανορθογραφία που ακούει στο όνομα Γιάννης Βαρουφάκης, ενδιαφέρει πλέον κανέναν. Το δεύτερο είναι γιατί επιμένει, κόντρα στη ζοφερή επικαιρότητα του κορωνοϊού, να επαναφέρει ένα εξίσου ζοφερό παρελθόν.
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι αρμοδιότητα ενδεχομένως της ψυχαναλυτικής επιστήμης. Πόσο καιρό μπορεί αντέξει ένας νάρκισσος μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας; Εκείνος που, μόλις πέντε χρόνια πριν, βρέθηκε στο επίκεντρο του πανευρωπαϊκού και εν μέρει και του παγκοσμίου ενδιαφέροντος, έστω και δια της αρνητικής δημοσιότητας;
Είναι προφανές ότι το κοστούμι ενός απλού βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου, συνοδευόμενο έστω, με το πανωφόρι ενός αρχηγικού αξιώματος, ο Βαρουφάκης το αισθάνεται πολύ στενό για τα μέτρα του, όπως τουλάχιστον ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε να αλλάξει την Ελλάδα και εν συνεχεία και την Ευρώπη, είναι αδύνατον να συμφιλιωθεί με ταπεινούς ρόλους κομπάρσου της εγχώριας πολιτικής σκηνής.
Για αυτό προσπαθεί εδώ και καιρό, με κάθε τρόπο, να μας υπενθυμίζει τη σπουδαιότητά του. Η κινηματογραφική απόπειρα αγιοποίησής του, για την οποία είμαι βέβαιος πως θα έχει σκυλομετανιώσει ο Κώστας Γαβράς, πήγε άπατη. Τους “Ενήλικες στο δωμάτιο” δεν την είδαν ούτε οι ψηφοφόροι του.
Όμως εκείνος δεν το βάζει κάτω. Επανέρχεται, με όχημα τις αμφιλεγόμενες μαγνητοφωνημένες συνομιλίες των Eurogroup, οι οποίες αποτέλεσαν και το βασικό κορμό του σεναρίου της ταινίας. Προσπαθώντας να συντηρήσει το μύθο του ο οποίος μετά βίας συγκίνησε τον περασμένο Ιούλιο το 3,44% του εκλογικού σώματος, πρακτικά δηλαδή, ούτε το 1% όσων υπέστημεν τις συνέπειες της πολιτικής του.
Αλλά εκείνος επιμένει. Αιτιολογώντας μάλιστα την επιμονή του δηλώνει πως ό,τι κάνει το κάνει στο όνομα της διαφάνειας γιαί «χωρίς διαφάνεια δεν υπάρχει δημοκρατία». Καμία αντίρρηση. Όμως, διαφάνεια θα πει “όλα στο φως”! Όχι μόνον ό,τι μας συμφέρει, και υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως οι συνομιλίες που διακινεί δεξιά και αριστερά είναι όντως “απείραχτες” και αφορούν το σύνολο των Eurogroup.
Ωστόσο, εκτός απ' όσα, πράγματι δραματικά, διεμήφθησαν στα Eurogroup, για να συμπληρωθεί το παζλ, ώστε να αντλήσουμε ακριβή συμπεράσματα και για να υπάρχει πλήρης διαφάνεια, θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν και τα πρακτικά και οι συνομιλίες οι οποίες είχαν γίνει στη διάρκεια των κρίσιμων υπουργικών συμβουλίων του πρώτου επταμήνου του 2015. Και βεβαίως, όσα ειπώθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου, το βράδυ της 26ης Ιουνίου όταν αποφασίστηκε η διενέργεια του δημοψηφίσματος – παρωδία. Αλλά και όσα συζήτησε με τον Αλέξη Τσίπρα το βράδυ της 5ης Ιουλίου, όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα ο ίδιος υποστηρίζει, διαφάνεια αλά καρτ, συνεπάγεται και δημοκρατία αλά καρτ. Συνεπώς, είτε “όλα στο φως” είτε αλλιώς, στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Διότι, στο μεταξύ, έχουμε και σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε.