Σήμερα ο Θεός ξημέρωσε την 17η Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2020. Ακριβώς 47 χρόνια πριν κορυφωνόταν η εξέγερση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, που ξεκίνησε από τους φοιτητές και επεκτάθηκε με τη συμμετοχή των απλών ανθρώπων στις 14 του μηνός. Στην ουσία ήταν η αρχή του τέλους για τους δικτάτορες. Η εκκίνηση της αντίστροφης μέτρησης που οδήγησε τον Ιούλιο του 1974 στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ενώ είχε μεσολαβήσει η τραγωδία της Κύπρου. Από την επομένη της αιματηρής καταστολής της εξέγερσης, το Πολυτεχνείο δικαίως αναδείχθηκε σε σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Οι νέοι που το ξεκίνησαν, οι απλοί άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους, οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι του πνεύματος που συντάχθηκαν μαζί τους νοηματοδότησαν μία ημέρα που θα εξακολουθήσει για πάντα να συμβολίζει τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά της τυραννίας που εξέφραζαν οι δικτάτορες.
Με τα χρόνια η Δημοκρατία σταθεροποιήθηκε στην Ελλάδα, που σήμερα –παρά τα σοβαρά της οικονομικά προβλήματα και θεσμικά κενά- εντάσσεται στον «σκληρό πυρήνα» του ανεπτυγμένου κόσμου. Μόνο λίγοι γραφικοί επιμένουν ότι η Ελλάδα των 10 εκατ. κατοίκων και της αναιμικής παραγωγικής βάσης είχε άλλοn δρόμο, πέραν από αυτόν της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους βορειοατλαντικούς θεσμούς.
Κάπως έτσι, με το Πολυτεχνείο σταθερή γιορτή της νεολαίας και την καθιερωμένη πορεία να καταλήγει στην Αμερικανική Πρεσβεία –στη Θεσσαλονίκη η ανάλογη κινητοποίηση κάνει στάση στο προξενείο των ΗΠΑ-, η ζωή συνεχίστηκε χωρίς διαφωνίες για το νόημα της ημέρας. Εννοείται ότι τα κόμματα της Αριστεράς διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου 1973 και επομένως στις εκδηλώσεις τιμής κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Άλλωστε τα πιο μαχητικά τραγούδια - εμβατήρια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Λοϊζου και του Θάνου Μικρούτσικου αποτελούν το σάουντρακ της γιορτής. Διότι περί γιορτής πρόκειται, μια μέρα κατά την οποία οι νέοι κάθε εποχής τιμούν την εξέγερση των νέων ανθρώπων του 1973, που αντιστάθηκαν απέναντι σε ένα στρατοκρατικό καθεστώς. Μια εξέγερση που πλήρωσαν με αίμα.
Και φτάνουμε στο σήμερα, στην 17η Νοεμβρίου 2020. Μια περίοδο κατά την οποία για πρωτοφανείς λόγους που αφορούν τη δημόσια υγεία η Ελλάδα βρίσκεται «ταμπουρωμένη» στο σπίτι για να αποφύγει τον κορωνοϊό. Τα σχολεία κλειστά, τα πανεπιστήμια επίσης, όπως και η αγορά, τα μπαρ, τα εστιατόρια, οι ταβέρνες. Μέχρι και η νυχτερινή κυκλοφορία απαγορεύεται. Εάν δεν υπήρχε ο σύγχρονος δημοτικός φωτισμός το σκηνικό της νύχτας στη Θεσσαλονίκη θα θύμιζε τη γερμανική κατοχή, χωρίς, βέβαια, τον φόβο του κατακτητή. Μόνο τα νοσοκομεία λειτουργούν τροπλοβάρδια και δεν προλαβαίνουν! Όλα αυτά συμβαίνουν με τη συναίνεση της πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι πείστηκαν από τους επιστήμονες και από τον περασμένο Μάρτιο έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα.
Ακόμη και κάποιοι που λόγω της υγειονομικής επιτυχίας του πρώτου lockdown και της θερινής χαλαρότητας που ακολούθησε είχαν τις αμφιβολίες τους, το τελευταίο διάστημα προσγειώθηκαν… ανώμαλα. Στη Θεσσαλονίκη μάλλον δεν υπάρχει κανείς που στον στενό ή ευρύτερο κύκλο του να μην έχει κάποιο κρούσμα κορωνοϊού, βαρύτερο ή ελαφρύτερο. Ακόμη χειρότερα, όλοι έχουν και από κάποιον γνωστό που εργάζεται σε νοσοκομεία και άλλες υγειονομικές δομές, οι οποίοι ζουν την τραγωδία από πρώτο χέρι και διηγούνται όσα σοκαριστικά τους συμβαίνουν. Πλέον, η μάσκα μπήκε κατά 100% στη ζωή μας, όπως και το τακτικό πλύσιμο των χεριών. Ταυτόχρονα η κοινωνικότητα συρρικνώθηκε σε σημείο εξαφανίσεως. Δεν εκλείπουν μόνο τα μπαρ και τα ξενύχτια απλό την καθημερινότητά μας, αλλά και οι παρέες, το γήπεδο, οι γάμοι, τα βαφτίσια, ο εκκλησιασμός για όσους αισθάνονται πιστοί. Ακυρώθηκαν οι παρελάσεις των εθνικών εορτών, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ματαιώνονται συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, έκλεισαν τα σινεμά. Κάποιοι αφελείς που επέμεναν να διοργανώσουν πάρτι την πλήρωσαν με βαρύ πρόστιμο, δίκη και καταδίκη. Ακόμη και η βόλτα με τον σκύλο απαιτεί την αποστολή sms. Πολλοί ανάμεσά μας χάνουν τις δουλειές τους. Βλέπουν τη ζωή τους να ανατρέπεται από τη μία στιγμή στην άλλη.
Αυτή είναι η κατάσταση, με την οποία δεν συμφωνούν παρά μόνον κάτι αντιρρησίες, που οι υπόλοιποι τους λένε ψεκασμένους. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθεί ο κάθε λογικός άνθρωπος ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, το οποίο με τη βοήθεια της επιστήμης (εμβολίων, θεραπειών κ.λπ.) μέχρι την άνοιξη ή το καλοκαίρι θα έχει περάσει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το υγειονομικό του σκέλος; Παρ’ όλα αυτά στη χώρα που πολλά χρόνια πριν κάποιοι τη βάφτισαν «της πλάκας» και από τότε δικαιώνονται συχνά, στην πολιτική συζήτηση –για την ακρίβεια στην πολιτική αντιπαράθεση- κυριαρχεί εάν πρέπει να γίνουν φέτος οι καθιερωμένες πορείες, εάν η σχετική απαγόρευση της αστυνομίας είναι ή δεν είναι συνταγματική –κάτι για το οποίο καλείται να αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας (!)-, εάν, δηλαδή, η προστασία της δημόσιας υγείας –και της υγείας του καθενός μας- είναι ή όχι ύψιστη υποχρέωση της κοινωνίας. «Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια». Εν προκειμένω δεν πρόκειται για το γνωστό ευφυολόγημα, όταν βρισκόμαστε ενώπιον κάποιου που έχει αποσυντονιστεί από την απλή λογική, αλλά για την αυθεντική φράση διακεκριμένου Έλληνα γιατρού, ο οποίος ζει από κοντά το δράμα της CΟVID-19 στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στην Ελλάδα, όπου ζει η οικογένεια και οι φίλοι του.
ΥΓ. Ως γνωστόν η πολιτική είναι εν πολλοίς διαχείριση συμβόλων. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου συχνά πυκνά το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και επί της ουσίας τα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβλήματα και περιορίζεται στη διαχείριση τους, τα σύμβολα είναι ακόμη πιο σημαντικά. Ειδικότερα για κόμματα και σχηματισμούς που κινούνται περιθωριακά, το παιχνίδι των συμβόλων εκφράζει το σύνολο της υπάρξεως τους. Γνωστά όλα αυτά, έως αποδεκτά. Υπομονή φίλοι και σύντροφοι. Η ζωή μάλλον θα συνεχιστεί και μετά τον κορωνοϊό. Λίγη υπομονή μόνο. Και λίγη ψυχραιμία.