Προσπαθώ να μπω στη θέση των στελεχών του Συνασπισμού, την περίοδο 1989-90, τα οποία το περασμένο Σάββατο ήταν στις πρώτες σειρές της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαι περίεργος να δω πώς ένιωσαν ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να αποκηρύσσει μια από τις πλέον κορυφαίες και συγχρόνως τις πλέον επώδυνες πολιτικές επιλογές τους, θεωρώντας τες ουσιαστικά, ως μέρος ενός σχεδίου συνωμοσίας, με στόχο την εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Διότι αυτό ακριβώς σήμαινε ο όρος “βρώμικο ‘89” τον οποίο επινόησε τότε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, σε μια προσπάθεια να αμυνθεί απέναντι στη σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον τότε ενιαίο Συνασπισμό (ΚΚΕ, ΕΑΡ), στον οποίο συμμετείχε όλη η σημερινή παλιά φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, όπως για παράδειγμα ο Φώτης Κουβέλης (μαζί και ο μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος), συμμετείχαν στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, που ήταν καρπός του “βρώμικου ‘89”. Κατά διαβολική σύμπτωση, δε, ήταν 27 Ιουνίου 1989 όταν οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος, συναντήθηκαν στο σπίτι του πρώτου στη Γλυφάδα, όπου έκλεισε η συμφωνία για την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Όπως 27 Ιουνίου ήταν και η μέρα αποκήρυξης εκείνης της επιλογής της Αριστεράς από τον Αλέξη Τσίπρα.
Η στόχευση του κ. Τσίπρα είναι προφανής. Υιοθέτησε το “βρώμικο ‘89” θέλοντας να εξισώσει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ με το τότε ΠΑΣΟΚ και τον εαυτό του με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Επιδιώκοντας να πείσει ότι ο ίδιος και το κόμμα του έχουν εσκεμμένα στοχοποιηθεί από τη “Δεξιά”, ότι βάλλονται αδίκως, ότι όσα αποκαλύπτονται με τις διάφορες κασέτες, αλλά και στο πλαίσιο των εργασιών της προανακριτικής για τον Παπαγγελόπουλο, είναι κατασκευασμένα, μέρος ενός σχεδίου κατασυκοφάντησης της (δήθεν) Αριστεράς. Θεωρεί πως η αυτοθυματοποίηση θα τον ωφελήσει, όπως ωφέλησε πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Επιπλέον, υιοθετώντας τον όρο “βρώμικο ‘89” ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί ένα ακόμη άνοιγμα προς τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αποδεχόμενος ουσιαστικά ότι, όσα έκανε τότε η ηγεσία του Συνασπισμού, ήταν ένα μεγάλο λάθος το οποίο έρχεται τώρα αυτός, να το αναγνωρίσει, έστω και με καθυστέρηση τριάντα ετών. Στα χρόνια που μεσολάβησαν αρκετά στελέχη της Αριστεράς στάθηκαν με σκεπτικισμό απέναντι σε εκείνες τις επιλογές. Ποτέ, όμως, κανένα από τα δύο κόμματα, ούτε ο Συνασπισμός με τις μετέπειτα μετονομασίες και μεταλλάξεις του, ούτε το ΚΚΕ δεν άλλαξαν επισήμως θέση σε αυτό το θέμα. Το έπραξε τώρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Άλλη μια απόδειξη για το πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει μεταλλαχθεί πλέον σε καθαρά αρχηγικό κόμμα.
Ως προς την ουσία της υπόθεσης τώρα, όσα συνέβησαν τη θυελλώδη διετία 1989-1990 δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Το δήλωσε με σαφήνεια, άλλωστε και ο Νίκος Φίλης, από τα στελέχη του τότε Συνασπισμού που στήριξαν με πάθος το “βρώμικο '89”. Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τα όποια λάθη έγιναν τότε, ασχέτως τού ποιος ωφελήθηκε και ποιος ζημιώθηκε πολιτικά, το γεγονός ότι τα σκάνδαλα εκείνης της εποχής, οδηγήθηκαν, όπως οδηγήθηκαν, στο ακροατήριο, έδωσε την δυνατότητα στο πολιτικό σύστημα να αποκαταστήσει μερικώς την τιμή του, αλλά και την ευκαιρία να αλλάξει. Το δεύτερο δυστυχώς δεν το αξιοποίησε. Όμως, όσοι ζήσαμε εκ του σύνεγγυς εκείνη τη ζοφερή εποχή, μπορούμε να φανταστούμε πόσο χειρότερα για το πολιτικό σύστημα θα ήταν τα πράγματα, εάν το σκάνδαλο Κοσκωτά, με όλα τα παρεπόμενά του, δεν έφτανε ποτέ στην αίθουσα του Ειδικού Δικαστηρίου.