Η συζήτηση για το αν οδηγούμαστε σε μια νέα διεθνή ύφεση κορυφώνεται τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς οι αγορές συνηγορούν υπέρ μιας καμπής το βάθος της οποίας δεν μπορεί κανείς να προδιαγράψει. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί και να ισχυριστεί ότι οι βασικοί οικονομικοί δείκτες παγκοσμίως δεν είχαν στείλει τα σχετικά σήματα. Με όποιον ξένο αναλυτή κι αν συνομιλήσει κάποιος αυτές τις ώρες, θα θυμηθεί για παράδειγμα το γεγονός ότι μέσα Αυγούστου χτύπησε το πιο δυνατό καμπανάκι. Τότε που ανακοινώθηκαν τα χαμηλά δεκαετίας για τη βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας τον Ιούνιο.
Οι προσεκτικοί παρατηρητές φώναζαν ήδη από τότε ότι ο συγκεκριμένος, κρίσιμος, δείκτης, επέστρεψε σε επίπεδα 2009, τότε, δηλαδή, που και η πανίσχυρη γερμανική οικονομία προσπαθούσε να βγει από τη μεγάλη κρίση που είχε ενσκήψει ένα χρόνο πριν, το 2008. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι Γερμανοί αλλά και οι Ευρωπαίοι οικονομολόγοι που επέμεναν μάλιστα ότι σιγά - σιγά θα πρέπει να αρχίσουμε να συνηθίζουμε στη μετά-Μέρκελ εποχή. Με ό,τι αυτή η διαπίστωση μπορούσε να συνεπάγεται. Και ήδη, τα ψήγματα αυτής της επόμενης μέρας, τα ζούμε σε επίπεδο αγορών εδώ και περίπου έναν μήνα, ενώ σε γενικές γραμμές την περιέγραψε και η ίδια κατά την χθεσινή ομιλία της στη γερμανική Βουλή, στη συζήτηση για τον προυπολογισμό της χώρας της για το 2020.
Εννοείται ότι η ελληνική οικονομία και σε αυτή την περίπτωση δέχεται χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Κι αυτό γιατί έρχεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, που προσπαθεί «να πάρει μπρος». Μέσω της προσέλκυσης για παράδειγμα, ξένων επενδύσεων. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι Αμερικάνικο fund κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα και ζητά πληροφορίες για τις μαρίνες, ανά την Ελλάδα, που τελούν υπό πώληση ή θα μπορούσαν να τελέσουν, υπό όρους στο μέλλον. Το timing πάντως δεν είναι τυχαίο. Η Dogus ετοιμάζεται να αποχωρήσει από αυτές τις ελληνικές τοποθετήσεις και οι αμερικάνοι θέλουν να πάρουν θέση. Αν όμως η διεθνής κρίση πάρει διαστάσεις, αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια θα εκλείψουν.