Της Κατερίνας Ζιούτα*
πολιτευτής ΝΔ Β' Θεσσαλονίκης, προϊσταμένη Γ' Διεύθυνσης Παροχών e-ΕΦΚΑ
Η πολύκροτη δίκη του Τζόνι Ντεπ και της πρώην συζύγου του Άμπερ Χέρντ η οποία περιέγραφε τον εαυτό της ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας, κατέληξε στην επιδίκαση αποζημίωσης σε βάρος της, ύψους 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Το σώμα των ενόρκων έκρινε, πως το άρθρο της στην Washington Post, όπου τον κατηγορούσε για κακοποιητική συμπεριφορά, τον δυσφήμησε κατά τρόπο συκοφαντικό, ψευδή και κακόβουλο, δεδομένου ότι, τίποτε από όσα του έχει προσάψει, δεν αποδείχθηκε. Έτι περαιτέρω, η Άμπερ Χέρντ χρησιμοποιούσε, καθ΄ όλη τη διάρκεια της δίκης, εις βάρος του ηθοποιού, τους εθισμούς του από διάφορες ουσίες, προκειμένου να πλήξει την αξιοπιστία του και να τον ενοχοποιήσει για κακοποιητική συμπεριφορά. Σημειωτέον πως, κατέθεσε υπέρ του, η επί σειρά ετών πρώην σύζυγός του, Κέιτ Μος, η οποία δήλωσε, πως δεν είχε πέσει ποτέ θύμα ενδοοικογενειακής βίας από τον πρώην άντρα της, όπως ψευδώς ισχυρίστηκε η Άμπερ Χερντ.
Από την υπόθεση αυτή, αλλά και από πρόσφατα παραδείγματα κατηγοριών σε βάρος αντρών, που αποδείχθηκαν ψευδείς ή ανυπόστατες, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως η βία δεν έχει φύλο. Έχει εξίσου τραγικές συνέπειες και για τους άντρες που την υφίστανται, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται εξαρχής σε μειονεκτική θέση, καθώς επικρατεί η αυτόματη στήριξη στη γυναίκα που θεωρείται εξορισμού, θύμα. Παρόλα αυτά, διαπιστώνεται ολοένα και πιο συχνά, πως δυστυχώς υπάρχουν γυναίκες που εργαλειοποιούν αυτό το λυπηρό φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας ή της γυναικείας κακοποίησης προς ίδιον όφελος, προκαλώντας τεράστιο πλήγμα στην αξιοπιστία των γυναικών που έχουν πράγματι κακοποιηθεί, αλλά και του αγώνα υπέρ της γυναικείας ίσης μεταχείρισης γενικότερα.
Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει, είναι πως όσοι σπεύδουν να υιοθετήσουν, κατά τρόπο ακραίο και φανατισμένο, τη μία ή την άλλη πλευρά, παραβλέποντας, σκόπιμα ή μη, γεγονότα, στοιχεία και μαρτυρίες, ρίχνουν νερό στον φαύλο κύκλο του σεξισμού.