Το ράλι «Ακρόπολις» χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς ως ένας από τους πλέον σκληρούς και απαιτητικούς αγώνες αυτοκινήτου παγκοσμίως. Σε πολλές από τις διοργανώσεις παλαιότερα συμμετείχε, με επιτυχίες μάλιστα, κι ο δικός μας οδηγός, ο Αναστάσιος Μαρκουίζος. Πιο γνωστός βέβαια ως «Ιαβέρης». Πέρυσι, τέτοιες μέρες ο Ιαβέρης -σε μια συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει-, αναφερόμενος στα τροχαία ατυχήματα, μου είπε πως «αυτό που συμβαίνει στους ελληνικούς δρόμους είναι μια γενοκτονία» και ότι «τα περισσότερα θανατηφόρα από αυτά γίνονται μέσα στις πόλεις, μέσα στους αστικούς δρόμους…».
Οι φράσεις του Ιαβέρη μού έρχονται πολλές φορές στο μυαλό. Κι αυτό γιατί είναι ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τις τελευταίες 3,5 δεκαετίες στα θέματα οδηγικής συμπεριφοράς και οδικής ασφάλειας και τα λόγια του έχουν και αξία και βαρύτητα. Τα θυμάμαι, είτε όταν οδηγώ είτε όταν περπατώ, είτε όταν παρατηρώ γύρω μου πολλούς που οδηγούν. Κάποιοι από αυτούς ίσως και να νομίζουν πως είναι τουλάχιστον το ολόγραμμα του… Λούις Χάμιλτον. Του Βρετανού πιλότου της Φόρμουλα 1 που έχει στεφθεί τα τελευταία χρόνια πολλές φορές νικητής στις υπερηχητικές πίστες παγκοσμίως. Νομίζουν ότι κι οι ίδιοι έχουν την ικανότητα να πατάνε μόνο γκάζι, να νιώθουν τα “G” να χτυπούν το κορμί τους, όπως νιώθει ο Λούις στα 340 χλμ. την ώρα όταν τρέχει με το μονοθέσιό του στην πίστα της Ίμολα ή της Σουζούκα. Μόνο που αυτός ξέρει πώς το κάνει, είναι μοναδικός και τρέχει σε πίστα με προδιαγραφές.
Οι κακοί αντιγραφείς του φαντάζομαι πως είναι πολλοί. Ίσως και κάποιοι να τρέχουν και στους ελληνικούς δρόμους. Τόσο στους εθνικούς μας αυτοκινητοδρόμους όσο και στους δρόμους μέσα στις πόλεις μας. Και τις συνέπειες τις βλέπουμε συχνά πυκνά. Το αστυνομικό δελτίο έχει καθημερινά δυστυχώς πολλά ατυχήματα. Κάποια από αυτά είναι βέβαια δυστυχήματα. Και στα περισσότερα τα θύματα είναι άτομα ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας. Τέτοια παραδείγματα, τέτοια τραγικά περιστατικά είχαμε μόλις την περασμένη εβδομάδα. Και μη νομίζετε πως οι δημοσιογράφοι ασχολούνται και με όλα τα τροχαία, παρά μόνον με κάποια που συνοδεύονται συνήθως από ένα «πακέτο» με ειδικά χαρακτηριστικά. Οι τραγωδίες συνεχίζονται. Κι ο αχόρταγος Μολώχ της ασφάλτου θα συνεχίζει να καταπίνει θύματα και μάλιστα νεαρά παιδιά.
Ένα δείγμα για το πώς οδηγούμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης προκύπτει από τους ελέγχους της τροχαίας μόλις το 48ωρο της περασμένης Παρασκευής και του Σαββάτου. Σε χίλιες παραβάσεις που κατέγραψε η Διεύθυνση Τροχαίας Θεσσαλονίκης διαπιστώθηκε πως οι 206 παραβάσεις αφορούσαν σε υπέρβαση του ορίου ταχύτητας. Δηλαδή μία στις πέντε περιπτώσεις είχαν βαρύ το πόδι στο γκάζι και έτρεχαν με υπερβολική ταχύτητα. Στις 34 παραβάσεις το αδίκημα είχε να κάνει με… μερακλήδες οδηγούς, αφού αφορούσαν σε οδήγηση υπό την επίδραση οινοπνεύματος, δηλαδή έπιασαν το τιμόνι φουλ στο αλκοόλ. Σε όλους επιβλήθηκαν οι προβλεπόμενες ποινές – καμπάνες και μετά όλοι μαζί… πήγαμε για ύπνο. Αφού ήμασταν επί συνόλω τυχεροί και δεν θρηνήσαμε θύματα. Άρα, από τύχη τη βγάλαμε καθαρή.
Θα το πω ξεκάθαρα, συμμεριζόμενος τις σκέψεις του δάσκαλου οδηγού Ιαβέρη: όσοι οδηγούν με ταχύτητες πάνω από τα όρια, ειδικά μέσα στις πόλεις, κι όσοι πιάνουν τιμόνι με το αλκοόλ να ρέει άφθονο στο αίμα τους, τουλάχιστον εγκληματούν.
Και δεν χρειάζονται απλώς έλεγχοι της Τροχαίας -αλήθεια πόσους μπορεί να κάνει, για να μάθουμε να οδηγούμε υπεύθυνα, με συνέπεια, με προσοχή; Μόνοι μας πρέπει να το κάνουμε πράξη. Μόνοι μας μόνο θα σώσουμε την παρτίδα.
Δεν χρειάζεται να βάλουμε τα βρεγμένα μας χέρια στην πρίζα για να δούμε εάν σκοτώνει το ηλεκτρικό ρεύμα. Την πάτησαν άλλοι δυστυχώς νωρίτερα. Κι εμείς οφείλουμε να το ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να προκαλέσουμε εμείς τροχαίο ατύχημα, για να καταλάβουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής. Δεν χρειάζεται να αποχαιρετήσουμε κάποιον σε τροχαίο δυστύχημα, για να καταλάβουμε πόσο μεγάλος είναι ο πόνος. Δεν χρειάζεται να κουράρουμε κάποιον μια ζωή, αφού πολύ-τραυματίστηκε σε ένα τροχαίο.
Αυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ξεκινάμε από το σπίτι με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή και να ξαναγυρίζουμε κάθε φορά πίσω ασφαλείς. Σώοι, πίσω στην αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων.
Κι επίσης, ας μη θεωρούμε μαγκιά το να περνάμε με κόκκινο ένα φανάρι κι ας θυμηθούμε πως εμείς οι ίδιοι, όταν οδηγούμε σε ξένες πόλεις, αυτή η παράβαση δεν περνά καν από το μυαλό μας. Γιατί εκεί όλα αυτά είναι αδιανόητα και δεχόμαστε την υπακοή στους κανόνες. Εδώ όμως είμαστε… άρχοντες. Μέχρι να συμβεί το κακό. Κι όσον αφορά τα θέματα της παιδείας και του κακού οδοστρώματος, αυτά είναι αιτήματα άλλων εποχών. Και παιδεία έχουμε και δρόμους καλούς έχουμε. Αυτό που δεν έχουμε σε πολλές περιπτώσεις είναι η υπευθυνότητα.
ΥΓ1: Σήμερα, στα 56 μου, μετράω πάνω από 340.000 χιλιόμετρα οδήγησης σε τέσσερις τροχούς και καμιά 150.000 χιλιόμετρα σε δύο ρόδες.
ΥΓ2: Υπήρξα θύμα τροχαίου ως οδηγός μεγάλης μηχανής από χτύπημα μεθυσμένου οδηγού και την έβγαλα -από τύχη που λέγαμε πιο πάνω- φτηνά.