Το 2023, άλλο ένα τζαναμπέτικο και δύστροπο έτος, ουρά των πολύπαθων χρόνων της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, με τη σειρά του βυθίζεται στωικά στο καλεντάρι της ιστορίας.
Στη χαραυγή του 2024 αδημονούμε ξανά, διψάμε για καλύτερες, επιτέλους, μέρες. Των καιρών μας η ασχήμια, με του πολέμου τον κοπετό, της πείνας την οιμωγή και της επιβίωσης τους ακαταπόνητους κόπους, μας εξαναγκάζει από ένστικτο μόνο να ελπίζουμε. Οι λύπες, αναπότρεπτα, γίνονται σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν, ξαναχτυπούν για να γίνουν γλάροι.
Έτσι είμαστε πλασμένοι, στην καλημέρα κάθε νέας χρονιάς, στο ποδαρικό του μέλλοντος, ν' απαντούμε με καρτερία, με υπερπληθωριστική ελπίδα, έτοιμοι να κάνουμ' άλμα πιο γρήγορο απ' τη φθορά, λαίμαργοι να φάμε την πρόοδο -και με τη φλούδα και με τα κουκούτσια της. Ένας καινούργιος χρόνος. Τι μας περιμένει; Τι θα μας φέρει; Όνειρα, φιλοδοξίες, έρωτες, αινίγματα. Υπομονή κι ελπίδα.
Επιπλέοντας στο απέραντο μπλε του αγνώστου, σμιλεμένοι μ' αδιαπέραστη αρμύρα, επιβάτες αυτού του σκουριασμένου τρελοβάπορου που λέγεται Ελλάδα, ταξιδέψαμε τους τέσσερις τελευταίους χρόνους ανάμεσα σε Σκύλλα και Χάρυβδη, μεταξύ σφύρας κι άκμονος, μα δεν βουλιάξαμε. Κατακλυσμούς, θεομηνίες, φωτιές και τραγωδίες δεν λογαριάσαμε, μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε. Όχι «πάμε κι όπου βγει», αλλά «πάμε και θα βγει».
Ο ζόφος του 2020, ο μαρασμός του 2021, η πολεμικότητα του 2022 και οι ανίατες λαβωματιές του 2023 δεν σκίσαν τα πανιά μας. Δεν κατάφεραν να μας ποντίσουν στον ερεβώδη βυθό της συμφοράς, ατσάλωσαν την ελπίδα μας. Και δεν φοβόμαστε, έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα, παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.
Φέτος, λοιπόν, επειδή το χρωστάμε σε μας, τους... passάδες των εαυτών μας, να γεμίσουμε αψήφιστα το καλάθι του πνεύματος, να ηλεκτρίσουμε σπάταλα τη ζωή, να κάψουμε άφοβα τους λέβητες της επιμονής, να βάλουμε ασυλλόγιστα στο τέρμα τούς θερμοστάτες της αισιοδοξίας. Για να καταναλώσουμε παρορμητικά χιλιάδες κιλοβατώρες ευτυχίας και να τις πιστώσουμε γενναιόδωρα στα πολύχρωμα τιμολόγια της ψυχής μας.
Αγάπες πρώιμες, όψιμες, αλαργινοί καιροί,
τώρα και χτες, πληγές, χαρές, ω ριζικά του κόσμου,
κι εσείς που κάπου ζήσατε, και λιώνετε νεκροί,
κι εσείς με μάτια ολάνοιχτα που ζείτε ακόμα εμπρός μου,
πατρίδα μου, πατρίδες μου, θύμησες, τόποι, νιάτα,
κι εσείς ονείρατα άστρεχτα, κι η ελπίδα εσύ, και ο τρόμος
κι η ορμή, κι εσείς που απάντησα και σύντυχα στη στράτα,
ή καβαλάρης στης ζωής το διάβα ή πεζοδρόμος,
καρποί που μαραγκιάσατε κι εσείς βλαστοί δροσάτοι,
φαντάσματα και πλάσματα, χαρίστρα μου η ψυχή.
Της ρήγισσας Πρωτοχρονιάς μεστό είναι το παλάτι,
διάπλατα σας ανοίγεται, και πλούσιοι και φτωχοί.
Ρήγας κι εγώ, στο ερημικό νησί μου πάντα, ορίζω
το θησαυρό που δίνεται, και δε θε να στερέψει.
Ξένοι, δικοί μου, φίλοι μου και οχτροί μου, σας χαρίζω
τη λυρική μου σκέψη!
Η συντακτική ομάδα της Voria.gr σάς εύχεται ολόψυχα ευτυχία, δημιουργικότητα, ευημερία, αδάμαστη ελπίδα και, το πλέον ζητούμενο, υγεία.
Ευχαριστούμε από καρδιάς για την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη που δείχνετε καθημερινά στον αγώνα μας για έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση, διατηρώντας τη Voria.gr, με την ανανεωμένη και δυναμική εικόνα της, στην πρώτη θέση των ενημερωτικών ιστοσελίδων της Βόρειας Ελλάδας.
Καλή Χρονιά, ευτυχισμένο το 2024!