Ήταν Απρίλιος του 2006, παραμονές φοιτητικών εκλογών και ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε σε εκδήλωση της ΠΑΣΠ στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στα μη κρατικά πανεπιστήμια, εκφράζοντας τη θέση ότι θα πρέπει να ιδρυθούν τέτοια πανεπιστήμια και στην Ελλάδα. Η αναφορά του έγινε δεκτή με αποδοκιμασίες από τους φοιτητές της προσκείμενης στο κόμμα του φοιτητικής παράταξης. Αλλά εκείνος συνέχισε, μαζί και οι αποδοκιμασίες.
Θυμήθηκα το περιστατικό ακούγοντας τη συζήτηση στη Βουλή για τη συνταγματική αναθεώρηση. Ένα από τα επίμαχα άρθρα παραμένει, τόσα χρόνια μετά, το άρθρο 16 το οποίο απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Η κυβέρνηση, ή για την ακρίβεια ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται να το συμπεριλάβει στις αναθεωρητέες διατάξεις, σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία η οποία τάσσεται υπέρ της τροποποίησής του.
Μαζί της συντάσσεται και ο ελάσσων κυβερνητικός εταίρος, οι ΑΝΕΛ, αλλά και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μιχελογιαννάκης.
Η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά εθελοτυφλία και στρουθοκαμηλισμό. Ο πρωθυπουργός επιμένει να αρνείται την πραγματικότητα. Αρνείται να δει τα χιλιάδες παιδιά τα οποία φεύγουν κάθε χρόνο στο εξωτερικό για σπουδές. Ακόμη και στις γειτονικές μας χώρες, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ιταλία, την Κύπρο. Επιχειρεί, δε, να προσδώσει δήθεν ιδεολογικό πρόσημο σε αυτή του την προσέγγιση, με όρους φτηνού λαϊκισμού, λέγοντας ότι «δεν θα έχουμε άλλη παιδεία για τους κληρονόμους και άλλη για τα παιδιά του λαού».
Όταν, μάλιστα, το λέει αυτό ένας πολιτικός ο οποίος επιλέγει για τα δικά του παιδιά την ιδιωτική παιδεία και μάλιστα από το νηπιαγωγείο, τότε η στάση του, εκτός από ακραία ιδεοληπτική είναι και βαθύτατα υποκριτική.
Όμως, ποιες τελικά είναι οι συνέπειες αυτής της εθελοτυφλίας;
Πρώτον, είναι η τεράστια απώλεια συναλλάγματος, αλλά και η μεγάλη οικονομική αιμορραγία χιλιάδων οικογενειών οι οποίες στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό είτε για προπτυχιακές είτε για μεταπτυχιακές σπουδές, αναγκαζόμενες να πληρώσουν πολλαπλάσια απ’ ότι θα πλήρωναν σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα.
Δεύτερον, τα περισσότερα από τα χιλιάδες παιδιά που φεύγουν έξω για σπουδές, δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην Ελλάδα, κι αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη επίπτωση αυτής της εθελοτυφλίας.
Επιπλέον, με αυτήν την λογική, γιατί να επιτρέπεται η λειτουργία ιδιωτικών δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων, την ώρα που απαγορεύεται η λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων; Μήπως να τα κλείσουμε και αυτά ώστε τα παιδιά των «κληρονόμων» να αναγκαστούν να… ξεπέσουν κι αυτά στα δημόσια σχολεία, μαζί με το πόπολο;
Στο μεταξύ, από την επικρατούσα κατάσταση, κάποιοι ωφελούνται και θησαυρίζουν.
Αναφέρομαι στους ιδιοκτήτες των δεκάδων ΙΕΚ τα οποία λειτουργούν χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο, παριστάνουν τα πανεπιστήμια, προσελκύουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, τους παίρνουν τα λεφτά, χωρίς να τους παρέχουν τίποτε το ουσιαστικό.
Τέλος, η εμμονή στην απαγόρευση ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων υποτιμά και τα ίδια τα δημόσια πανεπιστήμια, αρκετά από τα οποία, παρά τα προβλήματά τους, βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο και μόνον οφέλη θα έχουν να αποκομίσουν από τον ανταγωνισμό τους με καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Χρέος της Πολιτείας είναι να στηρίζει με κάθε τρόπο το δημόσιο πανεπιστήμιο, με έργα και όχι με απαγορεύσεις και συγχρόνως, να θέτει το αυστηρό πλαίσιο λειτουργίας και μη κρατικών πανεπιστημίων.
Για όλους αυτούς τους λόγους η επιμονή της κυβέρνησης να αγνοεί την πραγματικότητα και να αντιμετωπίζει (και) το ζήτημα των μη κρατικών πανεπιστημίων στη λογική «λαός και Κολωνάκι», είναι κοντόθωρη, αναχρονιστική και εν τέλει, απολύτως εσφαλμένη.