Τα τελευταία 15 χρόνια οι Ρώσοι άρχισαν να ταξιδεύουν μαζικά στη Μεσόγειο. Η άνοδός του βιοτικού επιπέδου και η εμπέδωση των καπιταλιστικών (sic) συνηθειών για διακοπές στα «ζεστά νερά» οδηγούν κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια Ρώσους στις τουριστικές χώρες της Νότιας Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου, κυρίως στην Τουρκία, στην Ελλάδα και στην Ισπανία.
Ειδικά για την Ελλάδα, η Χαλκιδική συγκέντρωσε από την αρχή τις προτιμήσεις των Ρώσων, αρκετοί εκ των οποίων εμφανίστηκαν στην περιοχή όχι μόνο ως απλοί τουρίστες, αλλά και ως δυνητικοί αγοραστές ακινήτων. Κατά καιρούς το ενδιαφέρον υπήρξε τόσο μεγάλο που Ρώσοι επιχειρηματίες του τουρισμού επένδυσαν σε ξενοδοχεία της Χαλκιδικής, ορισμένα εκ των οποίων φιλοξενούν σχεδόν αποκλειστικά Ρώσους. Παρά τις επιφυλάξεις που διατυπώνονται για τις επιπτώσεις του φαινομένου, τα οικονομικά οφέλη είναι προφανή. Καθώς η ευρύτερη Β. Ελλάδα ως τουριστικός προορισμός δεν έχει την κίνηση που έχουν τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου με επισκέπτες από τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Ρώσοι αναδείχθηκαν σε βασικό παράγοντα τουριστικής ανάπτυξης στην περιοχή.
Ο πόλεμος στην Κριμαία και στην Ουκρανία, που είχαν ως αποτέλεσμα την επιβολή εμπάργκο από την ΕΕ στη Ρωσία με αρνητικές συνέπειες για την οικονομία της χώρας, λειτούργησε τα δύο τελευταία χρόνια ανασταλτικά και ο αριθμός των Ρώσων που έκαναν διακοπές στο εξωτερικό μειώθηκε. Τώρα η κρίση στις σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας εξαιτίας της Συρίας στρέφει και πάλι πολλούς Ρώσους προς την Ελλάδα και προς τη Β. Ελλάδα. Μόνο η χώρα μας, μια χώρα με πολυετή κρίση και ύφεση, αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά απροετοίμαστη να ανταποκριθεί.
Λόγω της συνθήκης Σέγκεν η επίσκεψη ενός Ρώσου πολίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτεί την έκδοση βίζας, κάτι που εξελίχθηκε από την αρχή σε πρόβλημα για την Ελλάδα. Ο περιορισμένος αριθμός προσωπικού στις προξενικές αρχές της χώρας μας στη Ρωσία, σε συνδυασμό με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που απαιτούνται έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλες δυσκολίες στη διαδικασία, που συχνά αποθαρρύνουν τους υποψήφιους τουρίστες, οι οποίοι καταλήγουν να κάνουν διαφορετικές επιλογές. Η σχετική συζήτηση για τους τρόπους με τους οποίους θα ξεπεραστεί το πρόβλημα και θα βελτιωθεί ο ρυθμός έκδοσης των απαραίτητων ταξιδιωτικών εγγράφων είναι διαρκής. Όλα αυτά τα χρόνια. Και παραμένει αδιέξοδη, όπως συνήθως συμβαίνει όταν σε κάποιο ευαίσθητο θέμα εμπλέκεται το ελληνικό δημόσιο. Οι δυσκολίες παραμένουν στα ελληνικά προξενεία της Ρωσίας και υπάρχει βάσιμη εκτίμηση ότι ούτε φέτος θα μπορούν να ικανοποιούνται εγκαίρως αιτήματα που υποβάλλονται για τουριστική βίζα. Ήδη τα σχετικά παράπονα έχουν αρχίσει να διατυπώνονται, ενώ αναπόφευκτες είναι οι συγκρίσεις με την εγρήγορση που επιδεικνύουν άλλες χώρες, όπως –για παράδειγμα- η Ισπανία.
Η αυτοκτονική τακτική του ελληνικού κράτους δεν είναι κάτι που εκπλήσσει. Πολύ περισσότερο όταν κάποιο πρόβλημα δεν έχει απευθείας αναφορά στην πρωτεύουσα τα αντανακλαστικά είναι συνήθως καθυστερημένα. Η Β. Ελλάδα -Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη, Πιερία, Καβάλα- περιμένει να κερδίσει από τον τουρισμό όσα δικαιούται, αλλά αυτό αποδεικνύεται στην πράξη δύσκολο, τουλάχιστον τη φετινή περίοδο. Οι Ρώσοι που έρχονται ή θέλουν να φτάσουν στην περιοχή είναι μια κάποια λύση. Μόνο που κανείς αυτή τη στιγμή δεν ενδιαφέρεται να διευκολύνει την άφιξή τους.