Θλιβεροί τίτλοι τέλους για μία βιομηχανία που είχε συνδέσει το όνομά της με τις καλύτερες επιδόσεις της κλωστοϋφαντουργίας στη χώρα μας. Σήμερα βγήκαν στο σφυρί ακίνητα και κινητά της «Ελληνικής Υφαντουργίας», το εργοστάσιο στη Νέα Πέλλα Γιαννιτσών και μηχανημάτων (4,45 εκατ. και 3 εκατ. περίπου) που εξόπλιζαν ένα παραγωγικό συγκρότημα το οποίο κάποτε εφοδίαζε με ύφασμα denim τους μεγαλύτερους παραγωγούς jeans στον κόσμο.
Βέβαια, στην πραγματικότητα, οι τίτλοι τέλους μπήκαν πριν χρόνια, την 1/1/2014, όταν έσβησαν οι μηχανές του εργοστασίου, επειδή η εταιρεία που κέρδιζε βραβεία ξανά και ξανά, για τις εξαγωγικές της επιδόσεις, το εργασιακό της περιβάλλον και την περιβαλλοντική της ευαισθησία, είχε τότε βρει απέναντί της και στις προσπάθειες σωτηρίας της την ακαμψία των πιστωτριών Τραπεζών, όπως μας θυμίζει ο κ. Νάσος Γεωργιάδης, ο άνθρωπος που στα πολύ δύσκολα χρόνια της διεθνούς και, στη συνέχεια, ελληνικής οικονομικής κρίσης, αγωνίστηκε ως διευθύνων σύμβουλος, μαζί με τον κ. Γιάννη Ακκά, νεότερο μέλος της οικογένειας των βασικών μετόχων, να σώσουν την εταιρεία.
Τι ήταν η «Ελληνική Βιομηχανία»; Μία βιομηχανία που στα 40 χρόνια που λειτούργησε, από το 1974 όταν ιδρύθηκε από την οικογένεια Ακκά μαζί με την ολλανδική Royal Ten Cate, βρίσκονταν πάντοτε στην αιχμή της τεχνολογίας του κλάδου , εξαγωγική στο 95% των πωλήσεών της, μία βιομηχανία από τις ισχυρότερες που είχε η βόρεια Ελλάδα.
Τι έγινε και κατέληξε στο απόλυτο αδιέξοδο, στο κλείσιμο, τις κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων; Αυτό που συνέβη ήταν η παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008 που προκάλεσε τη μείωση στη ζήτηση, συνδυασμένη τότε και με την αύξηση στις τιμές βάμβακος. Αυτό που ακολούθησε με διαφορά ενός- ενάμισι έτους, ήταν η ελληνική κρίση, όταν οι Τράπεζες, άρχισαν να τραβούνε το χαλί κάτω από τα πόδια των επιχειρήσεων με δανειακά ανοίγματα.
Η «Ελληνική Υφαντουργία», που είχε εισαχθεί στο Χ.Α. το 1994, πάλεψε για μία 5ετία, για αναδιάρθρωση του δανεισμού, για να βρει επενδυτές, στην αρχή funds και κατόπιν παραγωγικών εταιρειών του κλάδου. Είχαν ενδιαφερθεί αμερικανικά funds αλλά φόβιζε η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και αργότερα, το 2013, όταν ο μεγάλος πακιστανικός όμιλος Yunus, κατέθεσε προσφορά 25 εκατ., 15 εκατ. για τις πιστώτριες Τράπεζες και 10 εκατ. για να αναπνεύσει η βιομηχανία, μία από τις Τράπεζες, απέρριψε την πρόταση.
Εκείνες τις δύσκολες ημέρες, Μάρτιο του 2013, είχαν πλημμυρίσει και οι εγκαταστάσεις στη Νέα Πέλλα. Τα όσα συνέβαιναν επιβεβαίωναν τη ρήση «ενός κακού μύρια έπονται».
Τελικά η διοίκηση της εταιρείας ήρθε σε συμφωνία με τις Τράπεζες, που αντιδρούσαν στην επαναλειτουργία της «Ελληνικής Υφαντουργίας», πήρε κάποιο δάνειο, αποζημίωσε τους εργαζομένους και προσπάθησε να σώσει τα Κλωστήρια Κιλκίς, το Εκκοκκιστήριο στη Καρδίτσα, ενώ η οικογένεια Ακκά συνεχίζει να λειτουργεί τα Εκκοκκιστήρια Θράκης.
Οι τίτλοι τέλους λοιπόν, στην πραγματικότητα, έπεσαν γύρω στα μέσα του 2013 και πριν τον εκπλειστηριασμό του εργοστασίου στα Γιαννιτσά και των μηχανημάτων, είχαν βγει στο σφυρί ένα ακίνητο στη Σίνδο και ένα ακόμη στη Νέα Αγχίαλο. Αυτό που ακόμη δεν έχει δοθεί και είναι ένα όνομα με αξία, είναι ο τίτλος «Ελληνική Υφαντουργία». Άραγε θα ενδιαφερθεί κάποιος για αυτόν;