Μια σειρά από επενδύσεις, με αναπτυξιακό χαρακτήρα, είναι σε εξέλιξη ή υπό σχεδιασμό σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης, διαμορφώνοντας ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας της πόλης και της ευρύτερης περιοχής σταδιακά.
Οι επενδύσεις αυτές, ιδιωτικές και δημόσιες, δημιουργούν νέους πόλους, που δύσκολα μπορεί να προβλεφθεί κατά πόσο και με ποιον τρόπο θα αλλάξουν την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τη λειτουργία της πόλης.
Το θετικό είναι ότι οικονομικά και αναπτυξιακά κάτι κινείται ή για την ακρίβεια κινούνται πάρα πολλά και προοιωνίζονται ένα κοντινό μέλλον διαφορετικό από το παρόν.
Προφανώς και οι επενδύσεις δεν λειτουργούν μεμονωμένα ούτε είναι ανεξάρτητες από την πορεία της χώρας και της κοινωνίας, όμως αποδεικνύουν την ελκυστικότητα της Θεσσαλονίκης, τις μεγάλες δυνατότητές της και την προοπτική που η ίδια η πόλη προσφέρει για οικονομική δραστηριότητα σε πολλούς τομείς.
Η επιτυχία των πρότζεκτ δεν είναι κάτι που προσδιορίζεται ούτε κατά προσέγγιση. Μια πολύ καλή εμπορική επένδυση ως ιδέα μπορεί τελικά να αποδειχθεί από ασύμφορη έως αποτυχημένη, καθώς η θεωρία με την πράξη απέχουν, πολλά εξαρτώνται από τις συγκυρίες, ενώ η επιτυχία ή μη ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι πολυπαραγοντική. Το ίδιο ισχύει και για άλλου τύπου επενδύσεις, από τουριστικές, real estate, επαγγελματικές κτλ.
Το σίγουρο είναι ότι όλες αυτές οι επενδύσεις φέρνουν χρήμα στην αγορά της Θεσσαλονίκης, φέρνουν νέες θέσεις εργασίας, φέρνουν οικονομική δραστηριότητα, φέρνουν ανάπτυξη. Αν η τοπική κοινωνία σε πρώτη φάση και ο περίγυρος στη συνέχεια μπορούν να υποστηρίξουν αυτές τις επενδύσεις μένει να το δούμε στην πορεία.
Πάντως, στασιμότητα δεν υπάρχει, ενώ είναι ενθαρρυντικό ότι πλέον γίνεται και μια (όχι οργανωμένη) προσπάθεια να αξιοποιηθεί ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Θεσσαλονίκης, το δομημένο, το κτηριακό απόθεμα, η βιομηχανική κληρονομιά της, που δυστυχώς επί πολλές δεκαετίες γνώριζε μόνον την απαξίωση και τη θλίψη που η εγκατάλειψή της συνεπάγεται.
Αν τώρα και η Πολιτεία από την πλευρά της έβαζε λίγο το χεράκι της σε αυτές τις αποσπασματικές προσπάθειες και βοηθούσε ώστε αφενός να αποκτήσουν έναν χαρακτήρα συνολικής παρέμβασης για την ανάπτυξη της πόλης και για τη διάσωση της βιομηχανικής κληρονομιάς, μέσω ενός συγκεκριμένου προγράμματος - σχεδίου, αφετέρου δίνοντας κίνητρα για την αξιοποίηση περισσότερων ακινήτων και για την ενίσχυση τέτοιων επενδύσεων, τότε θεωρώ πως τα οφέλη θα ήταν πολλαπλάσια και η διαφαινόμενη αλλαγή θα συνιστούσε μια κοσμογονία για τη Θεσσαλονίκη της επόμενης μέρας.
Η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας τρέχει δυο σημαντικά αντίστοιχα πρότζεκτ. Το πρώτο είναι η αναγέννηση του κόκκινου Καπνομάγαζου της Σταυρούπολης, το οποίο από εστία ρύπανσης και σύμβολο εγκατάλειψης μπορεί να αποκτήσει τον εμβληματικό χαρακτήρα που είχε και στο παρελθόν, ακόμη και με τη λειτουργία περιφερειακών και δημοτικών υπηρεσιών στο επόμενο διάστημα.
Το δεύτερο είναι η διάσωση και αξιοποίηση των δυο διατηρητέων κτηρίων στον προαύλιο χώρο της έδρας των υπηρεσιών της Περιφέρειας στη δυτική Θεσσαλονίκη. Επί της 26ης Οκτωβρίου εδώ και τρία χρόνια λειτουργεί το Κτήριο Υπηρεσιών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στη δυτική Θεσσαλονίκη. Μέρος του συνολικού πρότζεκτ της Περιφέρειας ήταν και η αξιοποίηση και επαναφορά στη ζωή της πόλης των διατηρητέων κτηρίων στην πρόσοψη της έδρας της. Το κεντρικό διατηρητέο θα μετατραπεί σε ένα νέο σύγχρονο Συνεδριακό Κέντρο όπου όλοι οι φορείς, οι σύλλογοι και οι οργανώσεις της Θεσσαλονίκης θα μπορούν να πραγματοποιούν τις εκδηλώσεις τους, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελεί και την αίθουσα συνεδριάσεων του περιφερειακού συμβουλίου και των υπολοίπων συλλογικών οργάνων της Περιφέρειας. Το μικρότερο διατηρητέο θα είναι συνοδευτικού χαρακτήρα, φιλοξενώντας τη γραμματεία του περιφερειακού συμβουλίου, πιθανώς τους εκπροσώπους του τύπου κτλ. Κι όλα αυτά μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι...
Στον ίδιο χώρο, στη δυτική Θεσσαλονίκη, η ιδιωτική πρωτοβουλία κινείται ξανά (θυμίζω το πρότζεκτ του Μύλου) και απέναντι από το πολύτιμο για τη Θεσσαλονίκη βιομηχανικό ακίνητο του Φιξ, υλοποιείται η επένδυση της Dimand και της Prodea, με την κατασκευή τεσσάρων πολυώροφων βιοκλιματικών κτηρίων, που θα στεγάζουν γραφεία.
Η Dimand εξάλλου είναι εκείνη που αναμένεται να αξιοποιήσει και το ακίνητο του Φιξ, επένδυση που προφανώς θα γίνει σε βάθος χρόνου, καθώς το πρότζεκτ είναι πολύ μεγάλο και σχεδιάζεται η αξιοποίηση του βιομηχανικού χώρου ως ενός ολοκληρωμένου πόλου ανάπτυξης και προσέλκυσης οικονομικής δραστηριότητας. Με γραφεία, καταστήματα εστίασης, ξενοδοχείο, εκθέσεις, ακόμη και κατοικίες...
Επίσης στην ίδια περιοχή υπάρχουν οι αναξιοποίητες αποθήκες της πρώην Αγροτικής Τράπεζας (μια σειρά ακινήτων), υπάρχουν οι Λαχανόκηποι, υπάρχει το πρότζεκτ του Μουσείου Ολοκαυτώματος και του πάρκου μνήμης και υπάρχουν κι άλλα διαθέσιμα ακίνητα, που αναλόγως της πορείας των πρώτων σημαντικών επενδύσεων θα μπορούσαν να αποτελέσουν φιλέτα προς αξιοποίηση από επενδυτές.
Στην ανατολική Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να τρέξει η επένδυση του Σταύρου Ανδρεάδη στα πρώην Κεραμεία Αλλατίνη, που θα αποτελέσει και το κίνητρο για να διαμορφωθεί επιτέλους η Νοτιοανατολική Πύλη Θεσσαλονίκης και αναμένεται να συμπαρασύρει κι άλλες επενδύσεις, ενώ υπάρχει και το ακίνητο των Μύλων Αλλατίνι, το οποίο αποκτήθηκε από τον όμιλο Φάις και πρόκειται να αποκτήσει και πάλι ζωή. Και τα δυο πρότζεκτ χρονικά είναι δύσκολο να προσδιοριστούν ως προς την ολοκλήρωσή τους, όμως σημασία έχει ότι δυο εμβληματικά ακίνητα αξιοποιούνται και επιστρέφουν στη ζωή της πόλης.
Στα σημαντικά προς αξιοποίηση ακίνητα της ευρύτερης περιοχής, χωρίς όμως να έχουν προχωρήσει σε συγκεκριμένο επίπεδο οι σχεδιασμοί είναι το πρώην νοσοκομείο Παναγία, αλλά και η ΒΙΑΜΥΛ.
Και επιπλέον υπάρχουν οι επενδύσεις στο έτσι κι αλλιώς ελκυστικό και δημοφιλές κέντρο της πόλης (νέα αγορά Μοδιάνο, Καπάνι, Όλυμπος Νάουσα, νέες ξενοδοχειακές μονάδες κτλ.), που συνηγορούν στην αλλαγή των συνθηκών της καθημερινότητας στη Θεσσαλονίκη και συνολικά στην ανάπτυξη.
Όλα τα προαναφερόμενα δεν είναι ιδέες και σχεδιασμοί σημερινοί. Επί δεκαετίες βλέπαμε το αυτονόητο στη Θεσσαλονίκη, όμως δεν γινόταν τίποτα ώστε να κάνουμε βήματα προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης και της ανάπτυξης. Βλέπαμε με θλίψη κουφάρια να στέκουν σαν θλιβερή υπενθύμιση ενός παρελθόντος άξιου θαυμασμού, του οποίου όμως δεν σταθήκαμε άξιοι συνεχιστές. Αντιθέτως, ο χρόνος που περνούσε αντί να χαρακτηρίζεται από βήματα προόδου και εξέλιξης χαρακτηριζόταν από στασιμότητα, φθορά, απαξίωση. Ό,τι δηλαδή συνιστά την κυρίαρχη παθογένεια της Θεσσαλονίκης ως μητρόπολης, που δεν της επιτρέπει να γίνει εξωστρεφής πόλος, μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη σε διαρκή κινητικότητα, σε διαρκή εξέλιξη, σε διαρκή πρόοδο και ανάπτυξη. Μακάρι να υλοποιηθούν όλες αυτές ο επενδύσεις και στα επόμενα χρόνια να έχουμε νέες καλύτερες συνθήκες λειτουργίας της πόλης, μιας πόλης που θα είναι σε θέση να διεκδικήσει τον ρόλο που στα λόγια όλοι της αποδίδουμε, αλλά ακόμη δεν έχει.