«Δεν θέλαμε απλώς να περάσουμε τη μπόρα. Θέλαμε να περάσουμε απέναντι. Να διασχίσουμε τον Ωκεανό. Να γίνουμε καλύτεροι. Και περάσαμε από την άμυνα στην επίθεση. Ρηξικέλευθα αλλά όχι απερίσκεπτα».
Με αυτά τα λόγια ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΑΛΟΥΜΥΛ ΑΕ, Γιώργος Μυλωνάς, περιέγραψε τη φιλοσοφία που τον συνόδευε σε όλη την επαγγελματική του διαδρομή, στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης της Σχολής Επιστημών Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Ο πρόεδρος του Ομίλου ALUMIL, ενός ομίλου που δραστηριοποιείται γύρω από το αλουμίνιο με περισσότερες από 30 θυγατρικές σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο οποίος υπηρέτησε το επιχειρείν από διάφορες θέσεις ευθύνης οργανισμών και φορέων, τιμήθηκε όχι μόνον για την επιτυχημένη ηγεσία μιας κορυφαίας στο είδος της ελληνικής βιομηχανίας, αλλά επιπλέον για την προσφορά του στη συνεχή έρευνα, την αριστεία, την ανάπτυξη νέων προϊόντων, την εξέλιξη των επιχειρηματικών δράσεων στην Ελλάδα μέσω καινοτόμων μεθόδων, αλλά και τη συνεισφορά του στην αειφόρο ανάπτυξη και στην κοινωνία, μέσω πλήθους δράσεων Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.
Στην τελετή που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Αμφιθέατρο Τελετών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ο Γιώργος Μυλωνάς, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδος και σήμερα είναι αντιπρόεδρος του ThessINTEC και μέλος των Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης Αλουμινίου και της Αλεξάνδρειας Ζώνης Καινοτομίας της Θεσσαλονίκης, μίλησε για την επιχειρηματική του δράση, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και την καθοριστική σημασία που έχει το να μπορείς να σηκώνεσαι αφότου έχεις πέσει. «Τις δύσκολες καταστάσεις τις διαχειρίζεσαι. Όσο δύσκολες, αντίξοες, καταστροφικές και ό,τι άλλο είναι. Δεν τις αφήνεις να σε πάρουν από κάτω. Σηκώνεις τα μανίκια και αγωνίζεσαι», είπε εμφανώς συγκινημένος μετά την παραλαβή του διδακτορικού του διπλώματος.
Ο κ. Μυλωνάς αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στην κρίσιμη περίοδο της οικονομικής κρίσης, όταν κλήθηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις, ώστε να διασφαλίσει το μέλλον της εταιρείας του, που τότε αριθμούσε 2.500 υπαλλήλους. «Γρήγορα καταστρώσαμε ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης σε όλα τα επίπεδα. Υπολογίσαμε ότι για να σηκώσουμε κεφάλι θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον πέντε χρόνια. Στόχος να γίνουμε στη συνέχεια μια διαφορετική εταιρία πολύ καλύτερη, ανθεκτικότερη, πολύ πιο καινοτόμα, περιβαλλοντολογικά υπεύθυνη, ακόμα πιο εξωστρεφής, που να βελτιώνει τις ζωές των ανθρώπων. Κλείσαμε εταιρίες στο εξωτερικό, πουλώντας τις εγκαταστάσεις τους, κλείσαμε δύο σχετικά καινούργια εργοστάσια σε Ξάνθη και Κομοτηνή με όλες τις αρνητικές συνέπειες, συρρικνώσαμε τις δραστηριότητές μας μόνο σε ό,τι ήταν οικονομικά βιώσιμο και μετρήσαμε τις δυνάμεις μας (...). Ρίξαμε όλες τις προσωπικές μας οικονομίες σ' αυτό που πιστεύαμε. Προσλάβαμε πάρα πολλούς νέους ανθρώπους, και τους ζητήσαμε να μας εμπιστευθούν. Ενισχύσαμε στο έπακρο το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης και τις απαραίτητες υποδομές, αναπτύξαμε πρωτοποριακά καινοτόμα προϊόντα παγκόσμιας εμβέλειας, προεξοφλώντας τα κυρίαρχα σήμερα θέματα εξοικονόμησης ενέργειας πολύ νωρίτερα.
Επενδύσαμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο και σήμερα η ΑΛΟΥΜΥΛ απασχολεί πάνω από 3.300 ανθρώπους», τόνισε.
Ο πρόεδρος της ΑΛΟΥΜΥΛ αναφέρθηκε ακροθιγώς και στην υπόθεση της απαγωγής του τον Ιούνιο του 2008, στη διάρκεια της οποίας, όπως είπε, συνειδητοποίησε πόσο τρομερό είναι το να μη μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, ενώ έκλεισε την ομιλία του με ένα μήνυμα ανιδιοτελούς προσφοράς: «Έπεσα πολλές φορές στη ζωή μου, αλλά πάντα σηκωνόμουν με νέα ορμή, με περισσότερο πείσμα και επιμονή. Όχι γιατί κινδύνευε η ευημερία μου, αλλά γιατί ήθελα να δημιουργώ, να αγωνίζομαι για ένα καλύτερο αύριο, για να χαίρομαι τη ζωή. Γιατί, τι νόημα έχει η ζωή αν απλώς σου την χαρίσουν, χωρίς να αγωνιστείς γι' αυτήν; Εύχομαι, στα χρόνια που θα μου χαρίσει ο Θεός, να έχω την ανείπωτη χαρά να προσφέρω στην πόλη μου, στους νέους της, στο μέλλον της. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή της προσφοράς χωρίς ανταλλάγματα».
Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, καθηγητής Στυλιανός Κατρανίδης, χαρακτήρισε τον τιμώμενο «μία από τις πλέον διακεκριμένες προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου» και «έναν ακέραιο άνθρωπο που διατηρεί ανόθευτο το χάρισμα να εμπνέει». Όπως είπε, είναι ένας επιχειρηματίας που επενδύει στην έρευνα και στην αριστεία κι ένας άνθρωπος πρότυπο για τους φοιτητές. Ο πρύτανης έκανε ειδική αναφορά στη δράση του τιμώμενου στην κατεύθυνση της πράσινης ανάπτυξης, η οποία είναι κοινό στοιχείο με το πανεπιστήμιο.
Από την πλευρά του, ο κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Διοίκησης Επιχειρήσεων, καθηγητής Χρήστος Νεγκάκης, τόνισε πως το πανεπιστήμιο οφείλει να τιμά ανθρώπους που προσφέρουν κοινωνία. Έκανε λόγο για έναν άνθρωπο που δεν ακολούθησε την πεπατημένη. «Οι δυσκολίες που συνάντησε ήταν κίνητρο για να γίνει καλύτερος όχι μόνο επιχειρηματίας αλλά και άνθρωπος», είπε και πρόσθεσε ότι η διαδρομή του διδάσκει ότι τα όνειρα κατακτιούνται, δεν χαρίζονται.
Τον έπαινο στον τιμώμενο εκφώνησε ο καθηγητής του τμήματος, Γιώργος Τσιότρας, ο οποίος αναφέρθηκε αναλυτικά στην επιχειρηματική πορεία του τιμώμενου, αλλά και στην κοινωνική του προσφορά, την οποία, όπως είπε, κάνει αθόρυβα. Μάλιστα τον παραλλήλισε με το αλουμίνιο στο οποίο αφιέρωσε την επαγγελματική του ζωή, λέγοντας ότι διατήρησε αναλλοίωτο τον χαρακτήρα του. Ειδική αναφορά έκανε στη σύζυγο του, Ελένη Μυλωνά και στο σθένος που επέδειξε κατά τις 13 μέρες της ομηρίας του.
Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος του τμήματος, καθηγητής Βασίλειος Αλετράς, ο οποίος ανέφερε πως στο πρόσωπο του Γιώργου Μυλωνά το πανεπιστήμιο τιμά το «ευ επιχειρείν».
Το παρών στην εκδήλωση έδωσαν μέλη της οικογένειας και φίλοι του τιμώμενου, εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του και εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, μεταξύ των οποίων η πρόεδρος του ΣΒΕ, Λουκία Σαράντη, καθώς επίσης ο πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, υποψήφιος βουλευτής Κιλκίς, Γιώργος Γεωργαντάς, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Ζέρβας και ο αντιπεριφερειάρχης Υποδομών και Δικτύων της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Πάρις Μπίλλιας.
«Διασχίζοντας τον Ωκεανό»
Ολόκληρη η ομιλία του Γιώργου Μυλωνά:
«Για έναν άνθρωπο του επιχειρείν η αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, και μια αίσθηση ευθύνης για το μέλλον. Είναι όπως στους καλλιτέχνες ένα θερμό χειροκρότημα σε μια πετυχημένη θεατρική παράσταση.
Δεν τολμώ να σας μιλήσω για πράγματα που οι καθηγητές σας ξέρουν τόσο καλύτερα και πασχίζουν να σας διδάξουν κατά τη διάρκεια της πιο... «φορτιζόμενης» περιόδου της ζωής σας.
Θα σας πω λίγα λόγια, για το πως είναι να δρας στην πραγματική ζωή, βιωματικά.
Όχι πως θα ήθελες να είναι, όχι πως ιδανικά θα ήταν, ούτε πως θα έπρεπε να είναι.
Απλώς πώς η ζωή τραβά την ανηφόρα.
Το πρώτο πράγμα, που σου μαθαίνουν όταν ξεκινάς το σκι είναι πως να σηκώνεσαι όταν πέφτεις. Γιατί είναι σίγουρο ότι θα πέσεις. Είτε είσαι αρχάριος, ανίδεος και άπειρος, είτε είσαι προχωρημένος και προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όριά σου.
Σου μαθαίνουν και πώς δεν πρέπει να φοβάσαι.
Ο φόβος είναι ο πιο ανασταλτικός παράγοντας για την πρόοδο, την ελευθερία.
Τον Ιούνιο του 2008, στη διάρκεια της απαγωγής μου, συνειδητοποίησα πόσο τρομερό είναι το να μη μπορείς να κάνεις οτιδήποτε. Τίποτε! Απολύτως τίποτε! Ένα μυαλό σε υπερδιέγερση χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα!
Και αργότερα την ίδια χρονιά ήρθε η κατάρρευση της Lehman Brothers, και μαζί της η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Απόλυτη ανατροπή. Κανένας δεν το είχε προβλέψει. Κανένας δεν ήξερε τι μέλλει γενέσθαι.
Ήμουν όμως ελεύθερος! Μπορούσα να δράσω!
Για μένα η παγκόσμια κρίση ήταν απλώς θέμα διαχείρισης!
Τις δύσκολες καταστάσεις τις διαχειρίζεσαι. Όσο δύσκολες, αντίξοες, καταστροφικές και ό,τι άλλο είναι. Δεν τις αφήνεις να σε πάρουν από κάτω. Σηκώνεις τα μανίκια και αγωνίζεσαι.
Όταν έκανα μεταπτυχιακές στην επιχειρησιακή έρευνα, το μάθημα που χαράχτηκε στο μυαλό μου, ήταν το CRITICAL PATH ANALYSIS.
Για να φθάσεις τελικά στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα είναι να κάνεις το καλύτερο επόμενο βήμα. Την καλύτερη επιλογή.
Και σίγουρα πάντα φθάνεις.
Έτσι πάντα πρόσεχα τις επόμενες επιλογές μου. Όχι πάντα ευχάριστες, όχι πάντα σωστές, αλλά πάντα τις διόρθωνε η επόμενη καλύτερη επιλογή.
Μέχρι το 2008 η Ελλάδα ήταν παιδική χαρά, όλο γέλια και χαρές. Οι πολίτες κατανάλωναν ασύστολα και οι επιχειρήσεις έκαναν μεγάλες επενδύσεις, για να καλύψουν τις αναμενόμενες, φευ, αυξημένες ανάγκες τους, δανειζόμενες υπερβολικά φθηνά ευρώ.
Μαζί και η ΑΛΟΥΜΥΛ.
Όταν το 2009 οι διεθνείς οικονομίες αγκομαχούσαν, στην Ελλάδα δεν καταλάβαμε ότι χρεωκοπήσαμε. Το καταλάβαμε λίγο αργότερα, με ολέθρια αποτελέσματα για τις ζωές μας, για τις ψυχές μας, για τα όνειρά μας. Η Ελλάδα παρέλυσε.
Σταμάτησε να δρα. Σταμάτησε να παίρνει οδυνηρές αποφάσεις, απαραίτητες για το επόμενο σωστό βήμα, την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Δεν υπήρχαν αγορές για να πουλήσεις τα προϊόντα σου, δεν υπήρχαν τράπεζες για να χρηματοδοτήσουν την απαραίτητη βίαιη αναδιοργάνωση των επιχειρήσεων, δεν εισπράττονταν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πελατών. Οι μηχανές στα εργοστάσια σταμάτησαν, είτε υπολειτουργούσαν. Οι εργαζόμενοι μούδιασαν.
Η ΑΛΟΥΜΥΛ τότε απασχολούσε 2.500 άτομα. 2.500 οικογένειες. Βαρύ φορτίο. Μεγάλη ευθύνη. Τότε συνειδητοποιείς την κρισιμότητα των αποφάσεών σου, που επηρεάζουν τις ζωές τόσων ανθρώπων. Όμως τότε οι επιλογές είναι το «μη χείρον»... Και τότε χρειάζεσαι χρόνο, που δεν τον έχεις, και που δεν σου τον χαρίζει κανένας.
Γρήγορα καταστρώσαμε ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης σε όλα τα επίπεδα. Υπολογίσαμε ότι για να σηκώσουμε κεφάλι θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον πέντε χρόνια. Στόχος να γίνουμε στη συνέχεια μια διαφορετική εταιρία πολύ καλύτερη, ανθεκτικότερη, πολύ πιο καινοτόμα, περιβαλλοντολογικά υπεύθυνη, ακόμα πιο εξωστρεφής, που να βελτιώνει τις ζωές των ανθρώπων.
Κλείσαμε εταιρίες στο εξωτερικό, πουλώντας τις εγκαταστάσεις τους, κλείσαμε δύο σχετικά καινούργια εργοστάσια σε Ξάνθη και Κομοτηνή με όλες τις αρνητικές συνέπειες, συρρικνώσαμε τις δραστηριότητές μας μόνο σε ότι ήταν οικονομικά βιώσιμο και μετρήσαμε τις δυνάμεις μας.
Αυτή την περίοδο συγκινηθήκαμε από τους εργαζομένους μας (το Ελληνικό φιλότιμο βλέπετε), οργισθήκαμε με συνεργάτες καιροσκόπους, απογοητευτήκαμε από πολλά, αλλά είχαμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και τις επιλογές μας.
Δεν θέλαμε απλώς να περάσουμε τη μπόρα.
Θέλαμε να περάσουμε απέναντι.
Να διασχίσουμε το Ωκεανό.
Να γίνουμε καλύτεροι.
Και περάσαμε από την άμυνα στην επίθεση.
Ρηξικέλευθα αλλά όχι απερίσκεπτα.
Ρίξαμε όλες τις προσωπικές μας οικονομίες σαυτό που πιστεύαμε. Προσλάβαμε πάρα πολλούς νέους ανθρώπους, και τους ζητήσαμε να μας εμπιστευθούν. Ενισχύσαμε στο έπακρο το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης και τις απαραίτητες υποδομές, αναπτύξαμε πρωτοποριακά καινοτόμα προϊόντα παγκόσμιας εμβέλειας, προεξοφλώντας τα κυρίαρχα σήμερα θέματα εξοικονόμησης ενέργειας πολύ νωρίτερα. Επενδύσαμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο (σήμερα η ΑΛΟΥΜΥΛ απασχολεί πάνω από 3.300 ανθρώπους).
Επενδύσαμε στη γνώση.
Πιστέψαμε ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει μια Θεσσαλονικιώτικη εταιρία στην παγκόσμια αγορά.
Γιγαντώσαμε το τμήμα Buildings' Engineering της ΑΛΟΥΜΥΛ και αναπτύξαμε προϊόντα και τεχνικές λύσεις, για εμβληματικά κτίρια μεγαθήρια σε όλο τον κόσμο, όπως το κτήριο της Google στη Νέα Υόρκη. Συνεργαστήκαμε με τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά γραφεία του κόσμου, που μας εμπιστεύονται σήμερα να «ντύνουμε» τα απίθανα κτήριά τους, όταν μάλιστα είχαν ενδοιασμούς για τις δυνατότητες μιας χρεωκοπημένης χώρας.
Οργώσαμε την Αφρική, την Ασία, τη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία με επιθετικό marketing, τονίζοντας και αποδεικνύοντας τις δυνατότητές μας, χωρίς υπερβολές, χωρίς βαρύγδουπες υποσχέσεις.
Στην διάρκεια του Covid η στρατηγική μας αποδείχθηκε ευφυής καθόσον η ηλεκτρονική επικοινωνία ευνοούσε την παροχή engineering εξ αποστάσεως, αλλά και βλέπαμε διαδικτυακά ανθρώπους, που ήδη μας ήξεραν δια ζώσης. Η δε παραγωγή φασόν, για λογαριασμό μας, από τρίτες διελάσεις στην Ασία, αποδείχθηκε σωτήρια για την εξυπηρέτηση έργων εκτός Ευρώπης, λόγω της πλήρους απορρύθμισης της παγκόσμιας εφοδιαστικής αλυσίδας.
Και όλα αυτά δεν έγιναν εύκολα. Το αντίθετο. Έπρεπε να διαχειρισθούμε τους ανθρώπους μας με διαφορετικές κουλτούρες, χρώμα, θρησκείες, νοοτροπίες, με πολλές αποτυχίες από μέρους μας, με μεγάλο κόστος. Έπρεπε να συντηρούμε μια πολύπλοκη πολυεθνική δομή, επενδύοντας σε πανάκριβα custom πληροφοριακά συστήματα και τα τελευταία χρόνια σε συστήματα Τεχνητής νοημοσύνης, μοναδικά παγκοσμίως. Και όλα αυτά χωρίς τραπεζική χρηματοδότηση. Χωρίς κρατικές ενισχύσεις.
Μόνο με το πείσμα και την πίστη μας γι' αυτό που κάναμε.
Μεγάλη τρέλα.
Όταν οι δρόμοι ήταν άδειοι λόγω Covid πηγαινοερχόμουν στην Πάτρα όπου σε συνεργασία με εκεί ερευνητικά κέντρα και εταιρίες αναπτύξαμε σε χρόνο ρεκόρ δύο μοναδικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, προϊόντα, άσχετα με τις οικοδομές, και σχετικά με την υγεία, που έκαιγε όλο τον κόσμο. Ένα για την εξ αποστάσεως και χωρίς στάση ακριβή μέτρηση της θερμοκρασίας των ανθρώπων, το Smart Gate, και την πλήρη εξουδετέρωση και καταστροφή του ιού Covid 19 με την συσκευή STERIAL. Η Ελληνική δημιουργικότητα στο μεγαλείο της. Aν ήμουν στην Αμερική όλες οι συνεργαζόμενες εταιρίες θα ήμασταν τουλάχιστον εκατομμυριούχοι. Εδώ απλώς δεν υπήρχε φορέας πιστοποίησης, δεν υπήρχε κρατική αναγνώριση, ενώ ήταν παντελής η έλλειψη χρηματοδότησης. Απογοήτευση αλλά όχι παραίτηση. Ο ιός είναι ακόμα εδώ!
Τα τμήματα έρευνάς μας όμως μπόρεσαν να τα αναπτύξουν!
Γιατί υπάρχουν τέτοια στη απίθανη Ελλάδα.
Και ύστερα ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπου η ΑΛΟΥΜΥΛ έχει θυγατρική στο Κίεβο τα τελευταία 20 χρόνια. Φέραμε τα στελέχη μας στη Θεσσαλονίκη για να τα σώσουμε, αλλά είχαμε και θυγατρική στην Ρωσία, την οποία έπρεπε να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε από την Ελλάδα. Διπλό κακό.
Η ζωή τραβά την ανηφόρα.
Και ύστερα ήρθε η ενεργειακή κρίση και πέρα από την τρομακτική αύξηση του κόστους παραγωγής, που δεν ήταν η ίδια στους εκτός Ευρώπης ανταγωνιστές μας, δεν ξέραμε αν θα υπάρχει ομαλή τροφοδοσία φυσικού αερίου για να μπορούμε να παράγουμε. Επιχειρηματική δραστηριότητα καρδιογράφημα!
Και ύστερα ...και ύστερα...
Έπεσα πολλές φορές στη ζωή μου, αλλά πάντα σηκωνόμουν με νέα ορμή, με περισσότερο πείσμα και επιμονή. Όχι γιατί κινδύνευε η ευημερία μου, αλλά γιατί ήθελα να δημιουργώ, να αγωνίζομαι για ένα καλύτερο αύριο, για να χαίρομαι τη ζωή.
Γιατί, τι νόημα έχει η ζωή αν απλώς σου την χαρίσουν, χωρίς να αγωνιστείς γι' αυτήν;
Εύχομαι, στα χρόνια που θα μου χαρίσει ο Θεός, να έχω την ανείπωτη χαρά να προσφέρω στην πόλη μου, στους νέους της, στο μέλλον της.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή της προσφοράς.
Χωρίς ανταλλάγματα».