Του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Δύο χρόνια μείνανε για το συμβολικό ορόσημο 200 ετών υπάρξεως της κρατικής μας υποστάσεως. Όχι, ότι έχει κάποια πρακτική σημασία αμέσου επιχειρησιακής φύσεως, αλλά όπως και να το κάνουμε, η ενδοσκόπηση επί τη ευκαιρία τέτοιων επετειών είναι πάντοτε απαραίτητη κι ωφέλιμη. Κάθαρση για τις ψυχές μας εν ολίγοις.
Θα χρειασθεί οπωσδήποτε η έκταση και η εμβάθυνση ενός βιβλίου, για να εξετασθεί η εθνική μας πορεία αυτούς τους δύο αιώνες. Τι θα μπορούσε, να γίνει, γιατί δεν έγινε, τι εν τέλει έγινε και τι συνέπειες είχε. Προφανώς μετά από τις τρείς χρεοκοπίες των τελευταίων δέκα ετών και την ταπείνωση της Συμφωνίας των Πρεσπών το Έθνος δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του.
Εκείνο, που σίγουρα θα είχε πρακτική σημασία, να μας απασχολήσει άμεσα, είναι η κατάσταση του Κράτους. Ασφαλέστερη μέθοδος αυτοκριτικής νομίζω, η σύγκριση με τις ευρωπαϊκές Πολιτείες με τις οποίες συμμετέχουμε πια - και δη στον σκληρό νομισματικό πυρήνα- στη μοναδική στην ανθρώπινη ιστορία προσπάθεια δημιουργίας μιας σύγχρονης πολυεθνικής δημοκρατικής ενιαίας κρατικής δομής. Μπορεί αυτές, να μη περάσανε 400 χρόνια οθωμανικής σκλαβιάς, τα κράτη τους υπό την σημερινή τους μορφή όμως δεν είναι και πολύ διαφορετικής ηλικίας.
Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ανά κεφαλή, τα λοιπά αριθμητικά μεγέθη, που μετρούν την οικονομική υγεία μιας χώρας, οι δυνατότητες, που υπάρχουν για αύξηση του ατομικού - άρα και συλλογικού- πλούτου, η ποιότητα των σχέσεων του πολίτη με το κράτος του σε όλους τους τομείς, κυρίως φυσικά της Παιδείας, της Ασφαλείας, της Υγείας και Κοινωνικής Προνοίας, είναι ασφαλώς τα βασικά κριτήρια σύγκρισης.
Όσον αφορά τους οικονομικούς τομείς, στους οποίους αποτυγχάνοντες χρεοκοπήσαμε, οι ευρωπαίοι συμπολίτες και δανειστές μας πιστοποιούν ήδη την επάνοδο στη φυσιολογικότητα. Τα φορολογικά έσοδα, η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστά του ΑΕΠ, το τελικό πλεόνασμα και όλοι οι σχετικοί τεχνικοί, μακροοικονομικοί λεγόμενοι, δείκτες θεωρούνται ικανοποιητικοί. Ακόμη και η πρόσφατη έξοδος στις αγορές ήταν αξιοπρεπής και καλύτερες ημέρες υποσχόμενη.
Αυτό ήταν λοιπόν; Τα καταφέραμε;
Ωραία θα ήταν! Αν σηκώσουμε το γυαλιστερό μακροοικονομικό περιτύλιγμα, το μικροοικονομικό υπόβαθρο, που αποκαλύπτεται, όζει την υποκρισία της πολιτικής των τελευταίων τεσσάρων ετών. Κυβερνώντων και δανειστών.
Τα διοικητικά βάρη και το κόστος χρήματος στο επιχειρείν, τα επαγγελματικά και εμπορικά ολιγοπώλια απέχουν παρασάγγας του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Αν κοιτάξει κανείς την μικροοικονομική δομή του προϋπολογισμού ενός τυπικού μικρο- και μεσοαστικού ελληνικού νοικοκυριού, οι διαπιστώσεις θα είναι δραματικά διαφορετικές από την αντίστοιχο ευρωπαϊκή. Φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις σε δυσθεώρητα ύψη, αδήριτη ανάγκη -αδήλων- πληρωμών για υπηρεσίες παιδείας, υγείας και περίθαλψης αναπήρων και ηλικιωμένων περίπου στο 30% του διαθεσίμου εισοδήματος έναντι μηδενικών παρομοίων δαπανών του μέσου Ευρωπαίου. Ως αποτέλεσμα αναπόφευκτη φοροδιαφυγή και αγοραστική δύναμη στον πάτο της ευρωπαϊκής πυραμίδας.
Δύο μόλις χρόνια πριν από το συμβολικό ορόσημο των 200 χρόνων της εθνικής παλιγγενεσίας θα υπάρξει στη χώρα μας μία επίσης εξαιρετικά συμβολική αλλαγή. Το αριστερό καθεστώς, που προέκυψε από της αστοχίες μας και μας καταβαράθρωσε, θα διαδεχθεί μία πραγματικά ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατική Κυβέρνηση.
Το καθήκον της ουσιαστικό και σημαδιακό.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι ψυχίατρος, πρώην Υφυπουργός Υγείας και πρώην Γενικός Γραμματέας Συντονισμού Κυβερνητικού Έργου