Ανακοίνωση για τον φάκελο-βόμβα που εστάλη σε δικαστή της Θεσσαλονίκης, με την υπόθεση πλέον να ερευνάται από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, εξέδωσε ο εφέτης και εκπρόσωπος Τύπου του Εφετείου Θεσσαλονίκης, Νικόλαος Βόκας.
Αναφερόμενος στον θεσμικό ρόλο του δικαστή αναφέρει πως «το έργο του επώδυνο. Ο δικαστής δεν είναι υπεράνθρωπος, ούτε βρίσκεται έξω από την κοινωνία. Ο δικαστής δεν είναι αλάθητος. Ο δικαστής δεν είναι ξύλινος. Η αξιοπιστία του δικαστή δεν μετριέται με τη χαρά ή την ικανοποίηση εκείνων που αθωώνονται ή εκείνων που δικαιώνονται, αλλά από μια εκ των προτέρων κοινωνική αποδοχή που καθιστά τις αποφάσεις του, τελικά, κοινωνικά συμβατές».
Τονίζει ακόμα πως «ενέργειες οργανωμένης βίας, όπως η χθεσινή στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, αναμφίβολα δυναμιτίζουν την κοινωνική ειρήνη», επισημαίνοντας ωστόσο πως «οι αντοχές του Έλληνα δικαστή αντιστέκονται σε κάθε είδους αυθαίρετη επίδειξη δύναμης».
«Η δικαιοσύνη μιας χώρας μετριέται με το σθένος και την ποιότητα των δικαστών της. Και ευτυχώς, στην πατρίδα μας, ο Έλληνας δικαστής, παρά τις όποιες προκλήσεις, είναι και θα παραμείνει ο αδιασάλευτος Εγγυητής του κάθε πολίτη απέναντι στην ιδιωτική, την οικονομική και την κρατική βία», καταλήγει ο κ. Βόκας.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Οι θεσμοί, όπως αναδύονται από τα κείμενα, είναι απλώς νοητοί. Αισθητοί, ορατοί, κοινωνικά υπαρκτοί και τελικά αξιολογήσιμοι γίνονται τις στιγμές όπου οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι φορείς τους, μετουσιώνουν το νόημα των κειμένων σε πολιτειακή πράξη. Έτσι και ο θεσμός της δικαιοσύνης γίνεται αισθητός την ώρα που οι επιφορτισμένοι με δικαιοδοτική λειτουργία δικαστές, ασκούν το λειτούργημά τους.
Ο δικαστής άλλοτε δικαιώνει και άλλοτε τιμωρεί. Το έργο του δικαστή είναι επώδυνο. Ο δικαστής δεν είναι υπεράνθρωπος, ούτε βρίσκεται έξω από την κοινωνία. Ο δικαστής δεν είναι αλάθητος. Ο δικαστής δεν είναι ξύλινος. Η αξιοπιστία του δικαστή δεν μετριέται με τη χαρά ή την ικανοποίηση εκείνων που αθωώνονται ή εκείνων που δικαιώνονται, αλλά από μια εκ των προτέρων κοινωνική αποδοχή που καθιστά τις αποφάσεις του, τελικά, κοινωνικά συμβατές. Κατά συνέπεια, η ενσάρκωση του δικαίου σε μια δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να είναι άλλη από τον φυσικό «δικαστή», ακόμα και όταν αυτός σφάλλει.
Όμως όταν σε μια κοινωνία επικρατεί η αντίληψη της «αυτοδικίας», όταν δηλαδή ο καθένας επιδιώκει να πάρει το νόμο στα χέρια του, αποκαλύπτεται το άδικο και φανερώνεται η δικαιική γύμνια της αυθαιρεσίας.
Ενέργειες οργανωμένης βίας, όπως η χθεσινή στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, αναμφίβολα δυναμιτίζουν την κοινωνική ειρήνη, τον στοιχειώδη αυτό όρο της κοινωνικής συμβίωσης, όμως δεν κλονίζουν τη δημοκρατία στη χώρα μας. Και τούτο διότι οι αντοχές του Έλληνα δικαστή, όπως έχει ιστορικά αποδειχθεί, αντιστέκονται σε κάθε είδους αυθαίρετη επίδειξη δύναμης.
Η δικαιοσύνη μιας χώρας δεν μετριέται μόνο, ούτε κυρίως, με την ποιότητα των συνταγματικών της και άλλων νομικών κειμένων. Η δικαιοσύνη μιας χώρας μετριέται με το σθένος και την ποιότητα των δικαστών της. Και ευτυχώς, στην πατρίδα μας, ο Έλληνας δικαστής, παρά τις όποιες προκλήσεις, είναι και θα παραμείνει ο αδιασάλευτος Εγγυητής του κάθε πολίτη απέναντι στην ιδιωτική, την οικονομική και την κρατική βία».