«Ο ρόλος της αστυνομίας είναι να προστατεύει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα όσων διαμένουν στη χώρα, όπως για παράδειγμα το αυτονόητο δικαίωμά τους στη ζωή, και όχι να τα απειλεί ή να τα παραβιάζει» επισημαίνει η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σχετικά με τον θανάσιμο πυροβολισμό του 17χρονου Ρομά από αστυνομική σφαίρα στη Βοιωτία, εκφράζοντας παράλληλα τον «βαθύ αποτροπιασμό της για την κανονικοποίηση της παράνομης αστυνομικής βίας (θανατηφόρας ή μη) η οποία συχνά ενσωματώνει τα πιο άρρωστα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας».
Η Ένωση σε ανακοίνωσή της σημειώνει, μεταξύ άλλων, πως «ο θάνατος ενός ατόμου από αστυνομικά πυρά έχει αρχίσει να κανονικοποιείται και να παίρνει τη μορφή μιας μακάβριας ετήσιας ή και εξαμηνιαίας ρουτίνας της ΕΛΑΣ» και υπογραμμίζει πως «δεν έχουμε να κάνουμε με "μεμονωμένα περιστατικά", αλλά με ένα συστημικό και συστηματικό φαινόμενο ανεξέλεγκτης χρήσης βίας από τους αστυνομικούς των δυνάμεων ασφαλείας της ΕΛΑΣ».
Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου:
Μετά τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη τον Οκτώβριο του 2021, μετά τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη στις 5 Δεκεμβρίου του 2022, μετά τον 20χρονο Σύρο πρόσφυγα το φετινό καλοκαίρι στις 8 Ιουλίου του 2023, ένας ακόμη 17χρονος, ο Χρήστος Μιχαλόπουλος, Ρομ και αυτή τη φορά, έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού το βράδυ του Σαββάτου, 11 Νοεμβρίου 2023. Το σκηνικό είναι πλέον γνωστό: ο ανήλικος δεν σταμάτησε στον έλεγχο, έγινε καταδίωξη, το θύμα «απείλησε τον αστυνομικό» και το όπλο «εκπυρσοκρότησε» κάτω από «αδιευκρίνιστες συνθήκες» και - φυσικά - «διενεργείται ΕΔΕ». Ένα γεγονός το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να χωράει ο νους μας – ο θάνατος ενός ατόμου από αστυνομικά πυρά– έχει αρχίσει να κανονικοποιείται και να παίρνει τη μορφή μιας μακάβριας ετήσιας ή και εξαμηνιαίας ρουτίνας της ΕΛΑΣ και μιας ακόμη «δυσάρεστης» είδησης που προβάλλεται στις οθόνες μας.
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εκφράζει τον βαθύ αποτροπιασμό της για την κανονικοποίηση της παράνομης αστυνομικής βίας (θανατηφόρας ή μη) η οποία συχνά ενσωματώνει τα πιο άρρωστα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Η σωρεία των περιστατικών, η συγκεκριμένη τυπολογία που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται (παρόμοιες περιστάσεις, συγκεκριμένο προφίλ θυμάτων και θυτών, κοινή επικοινωνιακή διαχείριση από την ΕΛΑΣ και τελικά ατιμωρησία ή αναντίστοιχες με το αδίκημα και τις περιστάσεις του ποινές) για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνει, πως δεν έχουμε να κάνουμε με «μεμονωμένα περιστατικά», αλλά με ένα συστημικό και συστηματικό φαινόμενο ανεξέλεγκτης χρήσης βίας από τους αστυνομικούς των δυνάμεων ασφαλείας της ΕΛΑΣ.
Θα πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό, τόσο από την πολιτική, όσο και από τη φυσική ηγεσία της ΕΛΑΣ, αλλά και (κυρίως ίσως) από τη Δικαιοσύνη, ότι ο ρόλος της αστυνομίας είναι να προστατεύει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα όσων διαμένουν στη χώρα, όπως για παράδειγμα το αυτονόητο δικαίωμά τους στη ζωή, και όχι να τα απειλεί ή να τα παραβιάζει. Κι αυτό, τελικά, είναι ζήτημα Δημοκρατίας.