Την ανάγκη λήψης μέτρων για την ασφαλή λειτουργία του παραρτήματος του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στη Θεσσαλονίκη (πρώην Σχολή Τυφλών) μετά την πρόσφατη πυρκαγιά στις εγκαταστάσεις, επισήμανε ο βουλευτής Α Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Γιαννούλης, με επίκαιρη ερώτηση προς την αρμόδια υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου.
«Στο θέμα της σχολής τυφλών απουσιάζει και η ευαισθησία και το φιλότιμο. Ο λαός μας λέει "η φωτιά καίει εκεί που πέφτει". Και έπεσε σε ένα ίδρυμα που έχει πολυετή προσφορά και σημαντική κοινωνική προσφορά σε ανθρώπους με ιδιαίτερα προβλήματα» σημείωσε ο κ. Γιαννούλης και συνέχισε: «Ανθρώπους που είτε έχουν πλήρη απώλεια όρασης, είτε έχουν μειωμένη όραση, είναι μία αναπηρία με ιδιαίτερα μεγάλη πολυπλοκότητα. Ένα βραχυκύκλωμα του εξαθλιωμένου ηλεκτρολογικού δικτύου του κτηρίου της Σχολής Τυφλών στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί μία πυρκαγιά που έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορούν να φιλοξενηθούν οι 7 οικότροφοι αλλά και εκατό άτομα με προβλήματα όρασης από όλη την Κεντρική Μακεδονία».
Το συγκεκριμένο κτήριο, τόνισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, «είναι σημείο αναφοράς όχι μόνο για τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης στη Θεσσαλονίκη και στην Κεντρική Μακεδονία, αλλά και σημείο αναφοράς των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνονται σε επίπεδο Βαλκανίων μέσω της Σχολής Τυφλών. Μέχρι τη στιγμή που μιλάμε έχετε πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις και δεσμεύσεις αλλά η κατάσταση παραμένει τραγική. Αυτό το κτήριο θέλω να σας θυμίσω πως έχει πολλούς κηδεμόνες. Τον δήμο, την Περιφέρεια και κανένας δεν εστίασε την προσοχή και το ενδιαφέρον του σε ένα κτήριο που είναι σχεδόν ετοιμόρροπο» κατήγγειλε. «Θα έχετε την ευαισθησία να δρομολογήσετε ένα πρόγραμμα όχι μόνο αποκατάστασης των ζημιών από την πυρκαγιά, αλλά ένα συνολικό πρόγραμμα; Γιατί είναι ευθύνη. Το κτήριο είναι ένα ερείπιο. Είναι ντροπή για τις δομές πρόνοιας, για τις δομές ενός κοινωνικού κράτους. Σαν κοινωνία και σαν πολιτεία πρέπει να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα. Είναι το ερώτημα των γονέων ή των ατόμων με αναπηρία. Τι θα γίνουμε εμείς, τι θα γίνουν τα παιδιά μας όταν πεθάνουμε; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που απασχολεί την κοινωνία των ατόμων με αναπηρία. Και σε αυτό το ερώτημα δεν έχουμε απάντηση. Όπως δεν έχουμε απάντηση και στο ερώτημα, πως καταφέρνουμε τις πολιτικές για τους νέους ανθρώπους, για τους ανέργους, να τις κάνουμε φιέστες και όχι ουσιαστικές παρεμβάσεις με δικαιοσύνη αξιοκρατία και αξιολόγηση. Προσκαλείτε από το εξωτερικό 500 νέους επιστήμονες ενώ την ίδια ώρα πετιούνται στο δρόμο με υπογραφή Βρούτση 5500 υψηλών προσόντων νέοι επιστήμονες. Αυτό για μένα είναι πραγματικό σκοτάδι» κατέληξε.