Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν πολλοί εξωθεσμικοί παράγοντες του αστικού χώρου που υποστήριζαν κατά την προεκλογική περίοδο του Ιανουαρίου, πως επιβάλλεται να κυβερνήσει η Αριστερά προκειμένου «να ξεγυμνωθεί» όπως έλεγαν. Και τούτο διότι είχε γίνει αντιληπτό, πως η αήθης συμπεριφορά των πολιτικών μας -όλου του φάσματος- δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να επιτύχει όσα επέτυχαν οι άλλες χώρες με παρόμοια οικονομική και κοινωνική κρίση.
Εδώ και μία πενταετία, κάθε προσπάθεια να επιδιορθωθεί κάτι μικρό από τα άπειρα στραβά -πασίγνωστα- που καθορίζουν την ζωή του λαού, ήταν -και εξακολουθεί- καταδικασμένη λόγω της παλαιοκομματικής πρακτικής, να τίθεται αρνητική η αντιπολίτευση, πριν ακόμη πληροφορηθεί επακριβώς κάποιο κυβερνητικό μέτρο. Δεν άλλαξε ίσως καθόλου η πρακτική αυτή από την αλήστου μνήμης εποχή του Δηλιγιάννη, όπου ερωτηθείς πολιτικός αρχηγός ποιο είναι το πρόγραμμα του κόμματός του, απάντησε «το αντίθετο από αυτό της κυβέρνησης».
Η Αριστερά, και όχι μόνον στην Ελλάδα, εκπαιδεύθηκε για αντιπολίτευση, στην οποία αριστεύει, εκεί όπου διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα το πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Η ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων επ’ αυτού είναι τεράστια, αφενός λόγω της έλλειψης πολιτικής παιδείας των αστών πολιτικών να επιμορφώσουν τον λαό, αφετέρου από την έλλειψη αγωνιστικότητάς τους να αντιπαρατεθούν στις ολιγάριθμες ομάδες πίεσης, που επιβάλλουν τις απόψεις τους με δυναμικό και αντιδημοκρατικό τρόπο.
Είχα ρωτήσει κάποτε πολιτικό, πώς συμβαίνει στην Ελλάδα να ιδρύονται σχολές κουρέων, μανικιουρίστ και άλλες σχετικές, ενώ δύο σχολές που η ίδρυσή τους θα επιδρούσε καταλυτικά στην παίδευση των Ελλήνων απουσιάζουν. Σχολή πολιτικών και Σχολή μητέρων. (Για το δεύτερο θα χρειασθεί ειδικό σημείωμα, λέγω μόνον εδώ, ότι παλαιότερα τον ρόλο του δασκάλου στις μητέρες, έπαιζε η γιαγιά που συγκατοικούσε με την οικογένεια. Η γιαγιά μένει τώρα αλλού).
Η απάντηση του πολιτικού ήταν πως δεν χρειάζεται Σχολή Πολιτικών, επειδή οι νέοι εκπαιδεύονται είτε στο πολιτικό γραφείο παλαιού πολιτικού, είτε σε κομματικά γραφεία, ακόμη και μέσω συνδικαλιστικών φορέων. Μόνο που, ισχύει επ’ αυτού «με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις».
Το ομολόγησε ένας άλλος πολιτικός, πολύπειρος, ο οποίος σε ερώτηση πώς συμβαίνει με τόσους νέους σε ηλικία που μπαίνουν κάθε φορά στην Βουλή μετά από εθνικές εκλογές, να μη αλλάζει το νοσηρό κλίμα της, είπε: «Στα χρόνια τα δικά μου, μπαίναμε αγνοί στην Βουλή, και μάς διέφθειραν μέσα. Τώρα, οι νέοι έρχονται έτοιμοι».
Η Αριστερά, με επιτυχίες στην αντιπολίτευση, δημιούργησε «προσωπικότητες», αναγνωρίσιμους δηλαδή όπως λέμε, οι οποίες περιβλήθηκαν με μανδύα κύρους και επαΐοντος. Ο λόγος βέβαια συγκινεί. Επειδή, καταγγέλλοντας τις αδικίες του συστήματος, την κοινωνική αναλγησία, την απληστία του μεγάλου κεφαλαίου, την ανισότητα στην κατανομή του πλούτου και πολλά άλλα παρόμοια, είναι προφανές ότι έχει δίκαιο, και επιβραβεύεται.
Όμως, οι διαπιστώσεις είναι το ευκολότερο πράγμα για οιονδήποτε καλόπιστο. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα έγκειται στην θεραπεία των προβλημάτων. Οι διαπιστώσεις αποτελούν εικονογράφηση μιας κατάστασης. Αυτή είναι δουλειά μάλλον όσων ασχολούμαστε με τον Τύπο. Τους πολιτικούς τους θέλουμε να διορθώνουν τα ημαρτημένα, που εμείς διαπιστώνουμε. Αν μένουν κι αυτοί στις διαπιστώσεις, οι θεράποντες ποιοι είναι;
Αυτός είναι ο λόγος που όπως ανέφερα προηγουμένως, χρειαζόταν μια ολιγόχρονη διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά, πολύ επώδυνη είναι αλήθεια, αλλά απομυθοποίησε την όλη παρουσία της. Οι εναλλακτικές προτάσεις δεν υπάρχουν, το παγκόσμιο σύστημα δεν είναι τόσο ηλίθιο για να ανατραπεί από την Κωνσταντοπούλου, ή τον Λαφαζάνη με τον Λεουτσάκο. Αλλά και τα πρόσωπα που συγκρότησαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και που αποτελούσαν τον ανθό της αριστερής διανόησης, αποδείχθηκαν τόσο αδύναμα να παραγάγουν έργο, που αν δεν ήταν δραματικές οι στιγμές που ζούμε, θα απασχολούσαν μόνον τους γελοιογράφους και τους σατιρικούς συγγραφείς.
Ίσως από αυτήν την δοκιμασία να επαληθευτεί το ρηθέν «τα παθήματα (μας) μαθήματα».
Ο Μακεδών