Μα είναι καθεστώς η ανομία στη χώρα. Πώς μας καλούν να καθαρίσουμε εμείς, οι καθηγητές, το πρόβλημα της παραβατικότητας στα πανεπιστήμια, της διακίνησης ναρκωτικών, τις φθορές, τους τραμπουκισμούς στους συναδέλφους, τη μαύρη διακίνηση προϊόντων στα παράνομα πάρτι και πολλά άλλα που γίνονται, όχι μόνο νύχτα, αλλά και στο φως της μέρας; Πιστεύουν κάποιοι ακόμη ότι το πρόβλημα των Εξαρχείων πρέπει και μπορούν να το αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι της περιοχής;
Να αποφασίσουμε, και να το δηλώσουμε ειλικρινά, αν χάσαμε και την ελάχιστη πίστη μας στην οργάνωση ενός θεσμικού κράτους. Και να πούμε καθαρά ότι ξεκινάμε για αντάρτικο πόλης. Παρατάμε τις δουλειές μας, το κυνήγι της επιβίωσης, την προσπάθεια για ανάπτυξη του κράτους και σηκώνουμε τα μανίκια, οι «καλοί» ενάντια στους «κακούς». Ποιος θα ξεχωρίσει τώρα τους μεν και τους δε, είναι άλλη ιστορία. Δεν μπορούμε τελικά χωρίς εμφύλιο, μάλλον. Δεν μπορούμε χωρίς εχθρούς, χωρίς ήρωες. Θάψαμε κάθε ελπίδα για θεσμική διακυβέρνηση!
Η ανομία δεν αποτελεί καθημερινότητα σε κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου. Ούτε στις πιο φτωχές χώρες, ούτε σε χώρες με έξαρση παραβατικότητας. Όχι, γιατί οι καθηγητές πρόλαβαν και δημιούργησαν ένα ρωμαλέο κίνημα. Ούτε γιατί ήταν καλύτεροι οι λαοί. Ούτε γιατί δεν υπάρχουν διακινητές ναρκωτικών, κλέφτες και ληστές. Αλλά γιατί και οι πολιτικοί και οι πολίτες αναγνωρίζουν, κατ' ελάχιστον, τους ρόλους τους σε μια δημοκρατική κοινωνία και τους φέρουν σε πέρας.
Εμείς φτιάχνουμε «δημοκρατίες» όπως μας βολεύουν, στο θολωμένο μας μυαλό. Άσυλο παντού, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα, δωρεάν τα πάντα, κανένας έλεγχος πουθενά, μπερδεύουμε την άσκηση εξουσίας με την ύπαρξη και τον έλεγχο κανόνων. Οι δυναμικές μειοψηφίες έγιναν ανίκητες συμμορίες. Ποιος βολεύεται με όλα αυτά; Πολλοί μάλλον; Να φτάσουμε σε αυτό το πικρό συμπέρασμα;
Στα ελληνικά ΑΕΙ, εδώ που φτάσαμε, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση μόνο από τις πρυτανικές αρχές και τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Το υποστήριξα σθεναρά όταν ήμουν μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος, όταν ακούγαμε ακόμη καλόπιστα χιλιάδες προτάσεις για δήθεν έξυπνες, «μαλακές» λύσεις του προβλήματος.
Προσπάθησε πολύ η πανεπιστημιακή κοινότητα του ΑΠΘ τα τελευταία χρόνια. Ο σύλλογος των καθηγητών, οι φοιτητές, οι κοσμήτορες και οι πρυτανικές αρχές. Με διαμαρτυρίες, πορείες, επιστολές, έκθεση στα ΜΜΕ, συνεργασία με Αστυνομία. Δεν γίνεται τίποτα. Η λύση μπορεί να είναι μόνο ΠΟΛΙΤΙΚΗ σε υψηλό επίπεδο. Σε συνεργασία με Αστυνομία και Πρυτάνεις αλλά με απόφαση και σχέδιο από την κυβέρνηση. Και θα είναι ίδια με αυτή που θα εφαρμοστεί στο κέντρο της Αθήνας. Για τον ίδιο ακριβώς δημόσιο χώρο μιλάμε, να τελειώνουμε με τις αυταπάτες μας. Και αν γίνει η αρχή, και δοθεί το μήνυμα της αποφασιστικότητας της πολιτείας, μπορεί να αναλάβει το πανεπιστήμιο την φύλαξή του, όπως γίνεται παντού.
Ας μην γινόμαστε «Γαβρόγλου» και αναθέτουμε το ρόλο της ασφάλειας των πολιτών σε «ρωμαλέα λαϊκά κινήματα», φοιτητών ή καθηγητών. Η κυβέρνηση που θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτά τα ζητήματα θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και θα μπορέσει να εφαρμόσει μέτρα για μια θεσμική αναδιάταξη της χώρας. Οι φοιτητές και οι καθηγητές περιμένουν να στηρίξουν. Αλλά μην ζητάτε «αντιστασιακούς» ήρωες. Ο Μπρεχτ δεν το είπε; «Αλίμονο στους λαούς που χρειάζονται ήρωες». Να μιλάμε πλέον και να προσβλέπουμε σε ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς.